Του Γ. Λακόπουλου
Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει τα κουσούρια του. Αλλά με τα πολιτικά προσόντα του στο δημόσιο χώρο, γίνεται δρεπανηφόρο άρμα όταν θέλει. Ο Μητσοτάκης και η κομπανία του, ούτε να το σκεφτούν ότι θα τον βρουν απέναντι- έστω και αν δεν έχει θέση στη Βουλή.
Συχνά οι πολιτικοί βλέπουν με παραμορφωτικά κάτοπτρα τη σχέση τους με τους άλλους και όταν διαψεύδονται οι προσδοκίες της αποδοχής τους η προσγείωση είναι οδυνηρή.
Κάποιους όμως τους λυτρώνει. Αλλάζουν μέτρα και σταθμά και γράφουν ιστορία με μια «δεύτερη ζωή» στο δημόσιο βίο- με άλλου τύπου αυτοπροσδιορισμούς.
Θα μπορούσε να έχει αντίστοιχη διαδρομή ο Βαγγέλης Βενιζέλος , εγκαταλείποντας την παραμορφωτική έπαρση που τον απομονώνει από τους άλλους;
Ίσως αν έχει επηρεαστεί από δυο γεγονότα που δεν συνδέονται μεταξύ τους, αλλά ξεχωριστά συνδέονται μαζί του.
Το πρώτο δεν μπορεί παρά να εγγράφεται εντός του ως αντινομία: ο ίδιος με το προσωπικό πολιτικό φορτίο του βρίσκεται για τρίτο χρόνο εκτός Βουλής και η Εύα Καϊλή με το δικό της είναι αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Το δεύτερο προέρχεται από τον Κυριάκο Μητσοτάκη τον οποίο, σε κάποια περίοδο, ο Βενιζέλος έδειχνε να θεωρεί ότι μπορούσε να καθοδηγήσει από μακριά.
Όπως – νόμιζε ότι – έκανε από κοντά με τις κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά.
Έλεγαν μάλιστα ότι φλέρταρε και με την προσδοκία να προταθεί για το προεδρικό αξίωμα – αλλά φευ!
Σήμερα όμως η σχέση τους βρίσκεται σε κρίση και αυτό παραπέμπει στον Αντώνη Σαμαρά, που κλιμάκωσε τη σύγκρουσή του με τον Μητσοτάκη, με αφορμή ένα γεγονός που νόμιζε τυχαίο:
Κάποια στιγμή στη Βουλή ο Πρωθυπουργός αξίωσε, στα ξεκούδουνα από τον Τσίπρα να ζητήσει συγνώμη ειδικά από τον Πικραμένο – ως πρώην Πρωθυπουργό-για τη Νοβάρτις. Αλλά όχι και από τον ίδιο.
Αργότερα κάποιοι αναλυτές συνειδητοποίησαν ότι ο Μητσοτάκης σκοπίμως προκάλεσε τη ρήξη παραλείποντας τον Σαμαρά από την «αποκατάσταση».
Σήμερα βλέπουν ενδείξεις ότι το ίδιο κάνει με τον Βενιζέλο.
Δεν αναφέρθηκε τυχαία μόνο στους Νεοδημοκράτες της Νοβάρτις , για τους οποίους θεωρεί ότι οφείλει συγγνώμη ο Τσίπρας.
Κάποιοι λένε ότι δεν μπορούσε να συμπεριλάβει τους Πασόκους, γιατί θα εξίσωνε τους δικούς του με τον Λοβέρδο -που έχει στην καμπούρα του καραμπινάτη ποινική δίωξη για δωροδοκία.
Άλλοι όμως ότι ήταν προσωπικό μήνυμα διάλυσης ενός αρραβώνα που δεν υπήρξε: τιμωρεί τον Βενιζέλο γιατί δεν του πήγε στο πιάτο τον Ανδρουλάκη, όπως περίμενε.
Ίσως επηρεάζονται από την αίσθηση που έδωσε ο «Μπένι» ότι το πήρε προσωπικά.
Το ερώτημα όπως πλέον είναι αν η προσγείωση που επιφέρει η απαξιωτική αγνόηση της ηθικής δικαίωσης από τον Μητσοτάκη, στρέφει τον Βενιζέλο οριστικά εναντίον του.
Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει τα κουσούρια του. Αλλά με τα πολιτικά προσόντα του στο δημόσιο χώρο, γίνεται δρεπανηφόρο άρμα όταν θέλει.
Ο Μητσοτάκης και η κομπανία του, ούτε να το σκεφτούν ότι θα τον βρουν απέναντι- έστω και αν δεν έχει θέση στη Βουλή.
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR