Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Χαμένη πολλαπλώς η Ουκρανία, είτε ηττηθεί στον πόλεμο πέφτοντας στα νύχια της Ρωσίας και του Πούτιν, είτε νικήσει, καταλήγοντας υπερχρεωμένη στα “προγράμματα” της δύσης και των ευρωπαίων, μέσω της …. ανοικοδόμησης. Πριν καλά καλά κριθεί το αποτέλεσμα, πριν τελειώσει έστω ο πόλεμος οι συμμαχικέ εταιρείες ς συνωστίζονται στην ουρά για τα δισεκατομμύρια της ανοικοδόμησης, αλλά κυρίως και για την άμεση εξάρτηση της χώρας, σε όλα τα επίπεδα από τους … δανειστές.
Η Ουκρανία πρόσφερε αίμα και πόνο, για να εισπράξει χρέη και εξάρτηση. Την εκμεταλλεύτηκαν απ’ όλες τις μεριές, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, την έβαλαν σε πόλεμο που όπως και να εξέλθει, είναι χαμένη και δυο και τρεις και πολλές φορές. Μεγάλος αριθμός πολιτών βρίσκεται και θα παραμείνει εκτός χώρας, η νέα γενιά ήδη κατεστραμμένη, διαλυμένη οικονομία, υποδομές και ο υπόλοιπος λαός ταλαιπωρημένος και απογοητευμένος χωρίς μέλλον. Ενώ οι υπαίτιοι ήδη διαμοιράζουν τα ιμάτια, αλλά προετοιμάζουν και τα επιπλέον κέρδη, από τις άμεσα προσοδοφόρες και σίγουρες μπίζνες που στήνουν εδώ και καιρό.
Και όλα αυτά για να οδηγηθεί η Ουκρανία ως πρόβατο στη σφαγή και να προσφέρει την ευκαιρία σε εταιρείες δανεισμού, δηλαδή στους απανταχού λαδιάρηδες τοκογλύφους, να την αγοράσουν και να την κρατούν υπόδουλη στις λογής ορέξεις των. Πέρα από τα χρέη των όπλων που τους παρείχε η δύση και ενώ το ποσό για ανοικοδόμηση το υπολόγισαν σε τριακόσια πενήντα δις, ο Zelenski, το ανέβασε σε επτακόσια δις τουλάχιστον! Ίσως γιατί τόσο να στοιχίζει η ολική δέσμευση της χώρας του.
Η μεγάλη εικόνα όμως, με την “ευκαιρία” του πολέμου, είναι αυτή στην οποία, πως και ευρωπαϊκές χώρες εξωθούνται επιτηδευμένα σε ακραίες οικονομικές καταστάσεις, με τον αυτό στόχο και σκοπό. Την εκχώρηση δημοσίου πλούτου και τιμαλφών σε λιγοστές εταιρείες για άμεση κυριαρχία επί παντός επιστητού. Ήδη κράτη-εταιρείες συνασπίζονται προ κοινών συμφερόντων, με αυτούς που κάποτε υπήρξαν ορκισμένοι εχθροί. Καθώς πλέον δεν υπάρχουν εχθροί με την έννοια που μας είχαν συνηθίσει, παρά μόνο αντίπαλες οικονομικών συμφερόντων εταιρείες.
Προχθές μεγάλη Γερμανική εφημερίδα χλεύαζε την πολιτική της ηγεσία και έγραφε πως ¨θα γίνουμε λιμενάρχες της Κίνας σαν τους Έλληνες”, όταν δόθηκε πράσινο φως από τον Olaf Scholz για συμμετοχή της Cosco κατά 24,9% στο λιμάνι του Αμβούργου! Να θυμίσω πως προχθές ήταν εδώ ο Γερμανός υπάλληλος εταιρείας, σε εμπορική συνάντηση με τον Έλληνα υπάλληλο εταιρείας.
Οι εταιρείες δεν έχουν πατρίδα, πολιτική χροιά, ηθική και ηπείρους. Έδρες έχουν και συμφέροντα. Μόνο κυριαρχία επιδιώκουν, μέσω κερδών και με κάθε τρόπο. Ο πόλεμος, ένας από τους ποιο γνωστούς, όπως και η ανοικοδόμηση! Το αστείο είναι πως παίρνουμε και θέση, υπέρ ή κατά!