Του Μέλιου Ανδρικόπουλου
Δεν μπορώ να παρακολουθήσω πλέον τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Οι μόνες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι: Ντροπή, αηδία, ξεφτίλα…
Δεν με εντυπωσιάζει αυτή η διάθεση ομαδικής και ”συλλογικής αυτοκτονίας” της χώρας και της κοινωνίας…
Φεύγεις το Πάσχα, πηγαίνεις λίγες μέρες στην επαρχία να ξεκαθαρίσει, να ”αδειάσει”, να ξεκουραστεί το μυαλό σου και αυτά που συναντάς, σε απελπίζουν ακόμη περισσότερο.
Κοινωνίες άδειες, χωρίς σκοπό ύπαρξης, χωρίς μπούσουλα, χωρίς ιδανικά. Κατακερματισμένες απόλυτα.
Παντού μία ψεύτικη, μία επίπλαστη -δήθεν- χριστιανική αντίληψη.
Πηγαίνουν στην εκκλησία και το μάτι τους στάζει αίμα!!
Κάθονται δίπλα -δίπλα μέσα στην εκκλησία, δεν μιλάνε μεταξύ τους και δίνουν ραντεβού σε λίγες μέρες στα δικαστήρια, για να επιλύσουν τις ασήμαντες διαφορές τους!!
Συζητάνε αλλά δεν ακούνε!! Συζητάνε αλλά δεν καταλαβαίνουν!!
Οπαδοί ,της απόλυτης διατήρησης των πάντων στον υπόγειο εκφυλισμό, στο απόλυτο τέλμα, στην απύθμενη παθητικότητα!!
Το αύριο δεν τους απασχολεί, ούτε αυτό των παιδιών τους!!
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ,που οι τουρκαλάδες είχαν θρονιαστεί για 400 ολόκληρα χρόνια, στο σβέρκο των υπόδουλων και υποταγμένων κατοίκων των χωριών και των πόλεων!!
Οι τούρκοι έφυγαν αλλά η νοοτροπία της υπόδουλης συμπεριφοράς και αντίληψης ζει και βασιλεύει!!
Οι χειρότεροι πάντων, είναι όσοι έζησαν κάποια χρόνια στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας. Επιδιώκουν υποχθόνια να παίζουν κάποιο πολιτικό ,τοπικό ,μικρορολάκο με ντόπιους πολιτικάντηδες και ξερνούν μίσος και χολή και εμποδίζουν ,με κάθε πρόσφορο τρόπο, τις όποιες νέες ιδέες εμφανίζονται, σαμποτάρουν τις νέες πρωτοβουλίες για δημιουργία συλλογικών εκφράσεων.
Είμαι σίγουρος, πως ακόμη και αν ξανάρθει ο τούρκος, οι Έλληνες της υπαίθρου, δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα, αρκεί να τους πετάξουν ένα ”ξεροκόμματο” παραπάνω…
Χρόνια τώρα, έχουν εκπαιδευτεί στην υποταγή και στην υποτέλεια. Τα μάτια τους ζωηρεύουν μόνο όταν παρακολουθούν την αγαπημένη τους ομάδα να παίζει ποδόσφαιρο. Τότε γεμίζουν ασφυκτικά τα καφενεία τους. Όταν βάλει γκολ η ομάδα τους, τότε ουρλιάζουν όλοι μαζί. Είναι η μοναδική ψυχαγωγία που έχουν μάθει και γνωρίζουν. Μετά ξαναπαίρνουν το γνωστό απαθές ύφος τους…
Ελπίδα καμιά, ελπίδα από πουθενά!!
Οι παπάδες στην επαρχία είναι σημαίνουσες τοπικές προσωπικότητες. Τους προσκυνούν οι πάντες, ανεξάρτητα από το αν πιστεύουν ή όχι. Οι παπάδες στην επαρχία, έχουν τεράστιες κοινωνικές παρεμβατικές δυνατότητες. Χωρίς τη γνώμη του παπά δεν κινείται τίποτα. Φυσικά οδηγούν σταθερά και συνειδητά το ”ποίμνιο΄΄ στη βαθιά ύπνωση, στη διαρκή υποτέλεια και υποταγή σε όλες τις εξουσίες.
Οι άνθρωποι της επαρχίας, έχουν πάρει ισόβιο και οριστικό διαζύγιο από την ποιότητα, την πνευματικότητα και τις όποιες προοδευτικές ιδέες και αναζητήσεις.
Στην επαρχία είναι σπάνιο είδος οι μουσικοί, οι ποιητές, οι φιλόσοφοι, οι άνθρωποι του θεάτρου, της γλυπτικής, της ζωγραφικής και ευρύτερα και γενικότερα των τεχνών και των δημιουργικών ενασχολήσεων.
Πως ζουν αυτοί οι άνθρωποι, με την πλήρη απουσία της τέχνης από τη ζωή τους; Που ακουμπάει η ψυχή τους, χωρίς πνευματικές ανησυχίες και αναζητήσεις;
Η γη, είναι το μεγάλο πάθος τους και η λατρεία τους. Δώσε τους χωράφια και πάρε τους την ψυχή!!
Οι μισοί μισούν τους άλλους μισούς και όλοι μαζί, μισούν οτιδήποτε δεν ανήκει στον εφιαλτικά περιορισμένο μικρόκοσμό τους!!
Οι ντόπιοι πολιτικοί, γνωρίζουν πολύ καλά, ότι όσο πιο χαμηλό είναι το επίπεδό τους, τόσο πιο εύκολη είναι η δική τους η δουλειά!!
Απελπιστικό είναι και το επίπεδο των τοπικών εφημερίδων. Καθημερινά διάβαζα όλες τους τις εφημερίδες. Πουθενά και καμία ,δεν έγραφε τίποτα, που θα μπορούσε να προβληματίσει στο ελάχιστο. Η θεματολογία τους, εξαιρετικά περιορισμένη, επιφανειακή και ασήμαντη. Οι τοπικές εφημερίδες τους, έχουν συμβάλλει καθοριστικά στην ομαδική ”αποβλάκωσή ”τους!!
Άκουγα καθημερινά τους τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς. Η ίδια απογοήτευση, η ίδια απελπισία. Όλο το 24ωρο έβαζαν καψουροτράγουδα χειρίστου είδους. Έβαζαν τραγούδια που δεν τα ήξερα, δεν τα γνώριζα, δεν τα είχα ξανακούσει. Τραγούδια που μιλούσαν -μόνο-για αποτυχημένους έρωτες. Πάντα σε ρυθμό σκυλοτράγουδου ξανά κα ξανά και ξανά. Μα πως γίνεται με τόσο ”έρωτα” και τόση ”αγάπη” που ακούνε καθημερινά, να παραμένουν σε ”ημιάγρια” κατάσταση;
Οι παγίδες έχουν στηθεί πολύπλευρα και συστηματικά για τους ”άμοιρους” κατοίκους ,των μικρών επαρχιακών πόλεων και χωριών. Δυστυχώς, δεν έχουν πολλές επιλογές…
Ατομικά δεν μπορούν να ξεφύγουν, συλλογικά δεν μπορούν, δεν έχουν μάθει να αντιστέκονται..
Παραμένουν έρμαια , των όποιων κεντρικών αποφάσεων , που φθάνουν πάντα πολύ καθυστερημένα εκεί και πάντα ”τροποποιημένες”, από τις αρχές και διοικήσεις των κεντρικών πόλεων στις οποίες υπάγονται..
Είναι καταδικασμένοι να ζουν αέναα στο περιθώριο και στη σκιά των μεγάλων πόλεων. Ζουν στις ”ανοιχτές υπαίθριες φυλακές” τους, με την αόρατη αλυσίδα δεμένη στο πόδι τους, που τους επιτρέπει να κινούνται μερικά χιλιόμετρα γύρω από το σπίτι τους..Το τραγικό της υπόθεσης, είναι ότι δηλώνουν ευχαριστημένοι και οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής, τους βρίσκει μαζικά αντίθετους!!
Τους απομένει η φύση, ο καθαρός αέρας, το ωραίο φυσικό περιβάλλον που στολίζει τα μέρη τους.
Ούτε όμως αυτά τα χαίρονται ,διότι δεν έχουν αντίληψη ,του τεράστιου φυσικού πλούτου που κατέχουν. Τα ποτάμια είναι απροσπέλαστα και η αδηφάγα μανία τους για όλο και περισσότερη κατοχή γης, δεν τους επιτρέπει να ανοίξουν διάπλατα προσβάσιμους δρόμους!! Αποτέλεσμα: Είναι μόνιμα κακεντρεχείς, επιθετικοί, αγέλαστοι και εξαιρετικά αγενείς… Για αυτό, αν αποφασίσεις να πας σε χωριό, θυμήσου: Ότι και να κάνεις ,ότι και να πεις ,θα βρεις τον μπελά σου!!
Ευτυχώς ,υπάρχουν και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις που κοσμούν τις μικρές τοπικές κοινωνίες, διαφορετικά η παραμονή εκεί ,θα ήταν σκέτη κόλαση!!