Του Ιωάννη Δαμίγου
Μάταιη η προσπάθεια των δυτικών δημοσιογράφων να πείσουν, πως ο Τραμπ έχει τον έλεγχο των κινήσεων ή πως διευθύνει στην διένεξη μεταξύ … Ευρώπης και Μόσχας δήθεν. Παιδιάστικη και αφελής η προσπάθειά του να “δανείσει” τον πόλεμό του στην Ευρώπη των “Πρόθυμων” υπαλλήλων του.
Η αιτία πιο απλή δεν γίνεται. Παλαιό το σχέδιο και το όραμα της Δύσης, για τον περίφημο διαμελισμό σε πολλά και ελεγχόμενα κράτη της Ρωσίας. Ακόμα πιο παλιά, η προσπάθεια περικύκλωσής της σε κάθε ευκαιρία, μέσω της επιθετικής και τακτικής επέκτασης του ΝΑΤΟ. Από την επιδίωξη ένταξης στο ΝΑΤΟ της Ουκρανίας έως τις πρόσφατες εισχωρήσεις σε αυτό Σουηδίας και Φιλανδίας. Καθώς η Ευρώπη “σπρώχνει” βίαια με επιτήδεια πολιτική λιτότητας, όλο και πιο πολύ τους λαούς της στην αγκαλιά της ακροδεξιάς, διευκολύνοντας ή έτσι νομίζει, την πορεία των στην μοναδική “λύση” του καπιταλισμού, των καταχρεωμένων κρατών της, τον όλεθρο. Οι Δυτικοί αποφεύγουν να κατανοήσουν, πως η αντίδραση της Ρωσίας είναι αναπόφευκτη, μια και από αυτήν εξαρτάται η επιβίωσή της.
Η αφορμή αναζητείται από τους Δυτικούς αδιαλείπτως, τόσο ξεδιάντροπα και ανοιχτά, μια από τον Ευρωπαϊκό θίασο και την άλλη από τον κομπάρσο Ζελένσκι, Με τον σκηνοθέτη Τραμπ να “τραμπαλίζεται” μια πάνω και μια κάτω, πότε προσκείμενος φιλικά εκθειάζοντας την προσωπικότητα του Πούτιν και πότε αποκαλώντας τον τρελό, όταν τα σχέδιά του αποτυγχάνουν. Σε αντίθεση με την αλαζονική συμπεριφορά του ξεπεσμένου “πλανητάρχη”, ο Πούτιν επιδεικνύει αξιοπρόσεκτη ψυχραιμία και συνετό χειρισμό, στις καθημερινές και προκλητικές αφορμές εκβιασμών και απειλών που εκτοξεύονται ανεύθυνα από ανόητους μα και επικίνδυνους ηγετίσκους. Ξεκάθαρος από την αρχή, διατηρεί τις, μια φορά διατυπωμένες, απαιτήσεις του χωρίς να παρεκκλίνει στο ελάχιστο από αυτές. Θυμίζοντας τακτικά στους αμετροεπείς και ηλιθίους, πως τον εξωθούν ανεύθυνα σε έναν ανεξέλεγκτο πόλεμο παγκοσμίων διαστάσεων. Έχοντας επιδείξει μια φορά την δυνατότητα του όπλου (Oreshnik) που διαθέτει, προφανώς δεν έχει πείσει τους αδαείς. Μέχρι στιγμής δείχνει να αποφεύγει περίτεχνα τις αφορμές, αλλά ως πότε;
Τα κότσια ποιος τα έχει όμως; Ποιος θ’ αναλάβει την ευθύνη για το “ένα” αιματοκύλισμα; Πιθανό να διαβούν σ΄ αυτό το απονενοημένο διάβημα, αυτοί που βρίσκονται σε αδιέξοδο, Αυτοί που βρίσκονται στην πιο δύσκολη μα και αδύναμη θέση. Και αυτοί ασφαλώς δεν είναι άλλοι από τους τελματωμένους Δυτικούς. Η Ρωσία θέλει και απαιτεί την “ησυχία” της. Το γιατί πρέπει πάντα να φαντάζει ως απειλή για την Δύση, μάλλον εξυπηρετεί συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Προφανώς η ύπαρξη της Δύσης με αυτό το καπιταλιστικό μοντέλο, την έχει ανάγκη ως κινητήρια δύναμη παραγωγής αρρωστημένων υπερκερδών, μα και αστρονομικών ελλειμμάτων της τάξης των 33 και πλέον τρις των ΗΠΑ! Λογικό επιχείρημα, δεν το βρίσκετε;