Του Ιωάννη Δαμίγου
Ανήκω στην κατηγορία των υποψιασμένων. Να παραδεχτώ ακόμα και προκατάληψη. Να αναφέρω επίσης, πως τηλεθεατής υπήρξα προ αμνημονεύτων χρόνων.
Να ομολογήσω πως παρακολούθησα ελάχιστες στιγμές από τα games ή αλλιώς Ολυμπιακούς αγώνες μεταξύ εταιρειών, μια και αναγκάστηκα να χαμηλώνω την ηχητική ρύπανση που προερχόταν από εκφωνητές κραυγών και θορύβων της δημόσιας τηλεόρασης.
Αλλιώς γνώριζα την μετάδοση τέτοιων αγώνων και με άλλα βρέθηκα αντιμέτωπος. Να κραυγάζει γκολ ο “εκφωνητής σε αγώνα πόλο, επί λεπτού, σαν να βρισκόταν σπίτι του ή σε εξέδρα φανατικών οπαδών. Όταν δε ηττηθήκαμε στα 4 τελευταία δεύτερα, επαναλάμβανε πως “αυτά δεν γίνονται” ξανά και ξανά. Ο διευθυντης αθλητικών ειδήσεων, να κραυγάζει παραληρώντας για αντίπαλο “το ρίχνει, το ρίχνει” (τον πήχη του άλματος επί κοντώ), πανηγυρίζοντας επ’ ευκαιρία δικού μας μεταλλίου, χωρίς αιδώ, χωρίς μια συγνώμη. Γιατί επαναλαμβάνω, έκανε δημόσια μετάδοση, που πιθανόν να παρακολουθούσαν παιδιά, λαμβάνοντας λάθος μηνύματα, ίσως, περί ευγενούς άμιλλας ε;
Οι απαράδεχτα χαμηλού επιπέδου εκφωνητές, με την ελάχιστη παιδεία και την χείριστη εκφορά δημόσιου λόγου, παραποίησαν επανειλημμένως την ανικανότητα, την αδυναμία, των Ελλήνων αθλητών ή την ανωτερότητα των αντιπάλων, ως ατυχία. Όταν νικούν είναι ταλέντο, πείσμα, ικανότητα, όταν χάνουν είναι θέμα τύχης, απλά.
Τι πιο ωραίο, από να παραδεχτούν την ήττα τους, από το να εκφράζουν σχεδόν όλοι οι αθλητές, απίστευτες δικαιολογίες, “δεν ξέρω τι έπαθα”, “δεν μου βγήκε” , “είχα έρθει με τραυματισμό” (να μην λάμβανες μέρος!) και άλλα αστεία αλλά και τραγικά. Πέρα από την δυσκολία έκφρασης, χωρίς ένα κόμμα, μια τελεία, να πλατειάζουν κάνοντας κύκλους εκτεθειμένοι, σε συνεντεύξεις του ποδαριού. Από την άλλη, οι πάντα ανόητοι και απαίδευτοι δημοσιογράφοι να παρασύρουν τους αδύναμους στην έκφραση αθλητές, με τις πλέον ηλίθιες ερωτήσεις “πως αισθάνεσαι” και “τι σκεφτόσουν στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου;” Και να περιμένει απάντηση ο ανόητος.
Αρνητική εντύπωση μου έκανε η δήλωση της μεγάλης αθλήτριας με Ολυμπιακά μετάλλια και περγαμηνές, πως “καλύτερα που δεν πήδηξα τα 4,80” (γιατί πάλι θα έμενε εκτός μεταλλίων), λες και όλοι εκεί διαγωνίζονται μόνο για τα τρία μετάλλια! Τα Ολυμπιακά ιδεώδη, η αξία και η χαρά, η συμμετοχή στον αγώνα, πάνε περίπατο ασφαλώς εδώ και πολλά χρόνια, όπως και οι φίλαθλοι όλων ανεξαιρέτως εθνικότητας των αθλητών. ( Να θυμίσω εδώ την επιστολή ευχαριστίας της στην Μαρέβα, για την διεκπεραίωση της ιθαγένειας του άνδρα της). Ναι, γράφω τα αληθή.
Ασφαλώς δεν απουσιάζει και η προπαγάνδα, αλίμονο, όπως αυτή του επιτήδειου πολιτικού Βρούτση, ναι, του γνωστού από το επεισόδιο με τον παρουσιαστή στο υπουργείο του τότε (μνήμες) , που ανήγγειλε κατά την υποδοχή ολυμπιονίκη, κατασκευή γυμναστηρίου με το όνομα “Λευτέρης Πετρούνιας”, του οποίου η σύζυγος τελεί σύμβουλος του Χαρδαλιά. Ναι, τα αληθή γράφω πάλι. Μεγάλος αθλητής, σίγουρα, αλλά μέχρι εκεί! Η γνώμη μου ευθέως. Η εθνική ανάταση δήθεν από την μία, από την άλλη η επίκυψη σκέτη νέτη στο παραμύθι.
Πολλά τα δεινά, τα στραβά και τ’ ανάποδα κι από που ν’ αρχίσει κανείς, αλλά και πού να τελειώσει, σ’ αυτόν τον καταντημένο τόπο και κοινωνία. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων αθλητών (μέχρι διαψεύσεως), σας τα χαρίζω όλα τ’ άλλα. Ολυμπιακά games, αθλητές, μετάλλια, ντόπες, προπαγάνδα, δημοσιογράφους και εκφωνητές. Προσωπικά δεν θα μπορέσω! Όπως και να το κάνουμε όμως, ανάταση και επίκυψη, γυμναστική δεν την λες.