Αξιότιμε κύριε Υπουργέ,
Κάπου στα τέλη του 2016, μετά την εγκατάσταση του γλυπτού «Προμαχώνες» της Βένιας
Δημητρακοπούλου στον κήπο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος
τοποθετήθηκε σε ραδιοφωνική συνέντευξη λέγοντας στη δημοσιογράφο, πως όσοι εξανίστανται στην
επιλογή του συγκεκριμένου γλυπτού, απλώς, δεν έχουν ακόμη εξοικειωθεί με το αισθητικό
αποτέλεσμα. Κύριο επιχείρημά του αποτέλεσε η δεδομένη κοινή αποδοχή της ακαλαίσθητης
καφετέριας του Κήπου του Μουσείου, καθώς αν και ακαλαίσθητη, είχε γίνει αποδεκτή, απλά λόγω
συνήθειας.
Κάπως έτσι, όμως, δεν έχουμε συνηθίσει τα νομοθετικά πλαίσια, που αφορούν στην ανώτατη
εκπαίδευση στη χώρα μας (καθώς και τις συνεχείς τροποποιήσεις τους), δηλαδή, να ψηφίζονται και
μετά να γίνονται μέρος της συνηθισμένης καθημερινότητάς μας;
Κάπως έτσι δεν έχουμε συνηθίσει να χαρακτηρίζουμε γραφικούς όλους όσοι παραπονιούνται
ακόμη για την υπόσταση τού επί πληρωμή Ανοικτού Πανεπιστημίου, των επί πληρωμή ξενόγλωσσων
δημόσιων Προπτυχιακών και των επί πληρωμή δημόσιων Προπτυχιακών αλλοδαπών;
Κάπως έτσι δεν έχουμε συνηθίσει τα συνεχώς αυξανόμενα έμμεσα κόστη της δωρεάν
ανώτατης εκπαίδευσης (φροντιστήρια, φοιτητικές κατοικίες, κ.ο.κ.);
Κάπως έτσι δεν έχουμε συνηθίσει τις συνθήκες διαβίωσης στις φοιτητικές εστίες και τα
αμφιβόλου ποιότητας γεύματα στη φοιτητική λέσχη;
Κάπως έτσι, λοιπόν, η κοινωνία, που ορκιστήκατε να υπηρετείτε, μοιάζει να μπορεί να
συνηθίσει τα πάντα.
Εμείς, ως φοιτητές/ριες Χαροκοπείου, έχουμε την τιμή να μην αποτελούμε άλλη μια
συνήθεια. Συνυπάρχουμε σε μια φοιτητική κοινότητα χωρίς τη συνήθεια καταλήψεων και ανατροπής
του ακαδημαϊκού προγραμματισμού, κάτι που μέλη του Κοινοβουλίου συνηθίζουν να βλέπουν ως
προτέρημα μόνο των επί πληρωμή Προγραμμάτων Σπουδών. Συνυπάρχουμε σε μια φοιτητική
κοινότητα χωρίς βανδαλισμούς και εγκαταλειμμένες εγκαταστάσεις. Συνυπάρχουμε σε μια φοιτητική
κοινότητα με συνήθεια εκπροσώπησης από παράταξη ανεξάρτητη, χωρίς κομματική ταυτότητα και
ομπρέλα.
Στην απίθανη περίπτωση, που αναγνωσθεί από κάποιον εργαζόμενο του Υπουργείου η
συγκεκριμένη επιστολή, ας μην τρέφει αυταπάτες πως αποτελεί άλλοθι διαλόγου, καθώς, ως είθισται,
το Υπουργείο στρουθοκαμηλίζει σχετικά με τη γνώμη του Ερευνητικού και Διδακτικού προσωπικού,
τη γνώμη των Φοιτητικών Συλλόγων και των ουσιαστικών παθογενειών την δημόσιας ανώτατης
εκπαίδευσης.
Η επιστολή αυτή έρχεται να δηλώσει την αντίθετη άποψή μας ως προς το νομοσχέδιο με
τίτλο «Ενίσχυση του Δημοσίου Πανεπιστημίου – Πλαίσιο λειτουργίας μη κερδοσκοπικών
παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων», για τη νομιμότητα του οποίου θα αποφανθεί το ΣτΕ ή το
Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, και ως προς τις αλλαγές, που θα επιφέρει στον ακαδημαϊκό χάρτη της
Ελλάδας.
Έχουμε συνηθίσει, βέβαια, την τυπική “νομιμότητα” κάθε απόφασης του Υπουργείου,
ανεξαρτήτως ηθικής, και είμαστε σίγουροι πως στα ασανσέρ των καθ’ όλα “νόμιμων”, μη κρατικών
Πανεπιστημίων θα παιανίζουν μουσικές κατά 45 % ελληνικές.
Μην επιτρέπετε άλλο την ανισότητα πρόσβασης στην εκπαίδευση, τον οικονομικό ρατσισμό
και την κοινωνική ψαλίδα να γιγαντώνονται, ώστε να πλάθονται εθνικές κοινωνικές κάστες και η
χώρα μας να συνηθίζει σ’ αυτό.
Μπορεί ο Παναγής Χαροκόπος να δημιούργησε το 1929 τη Σχολή για τις γυναίκες, που,
αντίθετα με τη ρητορική του Ρ. Φεραίου, έμειναν εκτός του σχεδιασμού παροχής μόρφωσης, αλλά
εμείς, στο σήμερα, δεν μπορούμε να ζούμε με την ελπίδα ότι θα βρεθεί κάποιος ιδιώτης για ν’
αναγορευθεί φιλάνθρωπος και εθνικός ευεργέτης και να βοηθήσει τους νέους άνευ οικονομικού
υποβάθρου.
Εκ μέρους των συνήθων υπόπτων φοιτητών/φοιτητριών,
Ο Σύλλογος Φοιτητών Χαροκοπείου Πανεπιστημίο