Του Μανώλη Ροζάκη
Αξιοπρέπεια είναι η αξίωση σεβασμού, ως προϋπόθεση αυτοσεβασμού.
Δεν είναι η δουλικότητα, ούτε η αδιαφορία και η υποτίμηση των άλλων και προφανώς τού εαυτού.
Σεβασμός λοιπόν και αυτοσεβασμός στα λόγια και τίς πράξεις. Με δεδομένα, την αναγνώριση παραλείψεων και λαθών, καθώς και την ειλικρινή προσπάθεια διόρθωσής τους.
Και έτσι μπορούμε να μιλήσουμε για την αξιοπρέπεια, ως αγαθό. Για την αξιοπρέπεια ως μέθεξη. Πού δίνεται απλόχερα από τον έναν στον άλλο, χωρίς περιορισμό ή αποκλεισμό.
Ένα αγαθό πού καλλιεργείται και προσφέρεται στην κοινωνία από την ίδια τήν κοινωνία.
Σε πλήρη, όμως, αντίθεση με την ευτέλεια.
Δηλαδή, την ευτέλεια στις σχέσεις εντός τής οικογένειας πού κάποιοι τάχα υπερασπίζονται, ενώ έχουν αρπάξει προηγουμένως τίς κληρονομιές αδελφών & συγγενών. Την ευτέλεια στην εκπαίδευση, όταν τιμωρείται η εντιμότητα τού εκπαιδευτικού και επιβραβεύεται η παραβατικότητα ενός πλούσιου γόνου. Στην εργασία πού ενώ εκμεταλλεύονται την ανάγκη για επιβίωση, αμείβουν πλουσιοπάροχα την ασυδοσία και τη διαφθορά άχρηστων σαλτιμπάγκων. Στην πολιτική & τη δικαιοσύνη, όταν ο φόβος και η βολή επικρατεί, έναντι τής ακεραιότητας και τού δημοσιου συμφέροντος.
Και κάπως έτσι βρισκόμαστε τώρα εδώ. Μέσα και (κάποιοι) απέναντι στην ευτέλεια.
Ένας αγώνας επιβίωσης πού δεν οδηγεί πουθενά. Γιατί η ζούγκλα τής ιδιώτευσης είναι αντιλειτουργική & ανοηματική.
Επειδή λοιπόν και η ευτέλεια είναι δυστυχώς μία συλλογική δημιουργία, η αλλαγή παραδείγματος κρίνεται αναγκαία, όταν η κοινωνία αρχίσει να ενδιαφέρεται για το μέλλον της, ως κοινωνία.
Κανείς όμως δεν εγγυάται ότι αυτό μπορεί ή δεν μπορεί να συμβεί.
Μονάχα μία κοινωνία, στην οποία οι πολίτες θα πάψουν να βλέπουν τούς εαυτούς τους ως ιδιώτες (idiots) και αποφασίσουν να πάρουν την τύχη στα χέρια τους.
Και αυτό πρέπει να λυθεί δεσμευτικά.
Με αυτοσεβασμό και σεβασμό για τούς άλλους.
Με αξιοπρέπεια…