Του Ιωάννη Δαμίγου
ΣΊσως είναι γνωστό, μα θα το επαναλάβω ως ανάγκη, ωιμέ, πως έχω να παρακολουθήσω τηλεόραση πάνω από μια δεκαετία. Αν πριν παρακολουθούσα, ήταν επιλεκτικά και λίγα αυτά που μπορούσα να ανεχθώ ή να με προσβάλλουν όσο το δυνατόν λιγότερο. Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο με ενοχλεί και σαν έπιπλο, ίσως γιατί στέκεται εκεί ακόμα για να μου θυμίζει ενοχές.
Αυτά που ακούω και αυτά που διαβάζω θέλω δεν θέλω και μόνο σαν επικεφαλίδες στα διάφορα sites προς ενημέρωση, είναι οι πηγές μου για αυτά που συμβαίνουν στα λογής μα ίδια κανάλια της τηλεόρασης. Με μια λέξη, βάραθρο.
Δεν θα ασχοληθώ με την “ενημέρωση” ανόητων, αλίμονο, μα με την μάστιγα βιασμού και αποχαύνωσης πάλι των ανόητων, παρά με αυτή που ονόμασαν μυθοπλασία. Ατελείωτες σειρές της “σειράς”, με το ίδιο πάνω κάτω θέμα, του όμοιους διαλόγους, τις ίδιες μέτριες υποκριτικές (λόγο ταχύτητας γυρισμάτων), τους πανομοιότυπος έρωτες και απιστίες, τους ανάλογους φόνους και πάει λέγοντας.
Το πιο γελοίο όμως της υπόθεσης, είναι οι καθόλου ευρηματικοί σκηνοθετικοί ρόλοι της εισόδου “πιασάρικων” και μοδάτων (λόγο διαφημιζόμενου, άλλης σειράς, έρωτα), δήθεν ηθοποιών και τελευταία παρακμιακών αοιδών. Άπατο βάραθρο. Ένας αχταρμάς του κιτς, με παρουσία στυμμένων “καλλιτεχνών” υποκουλτούρας και επιπέδου τηλεόρασης μόνο, που τους χρησιμοποιεί για να γητέψει ελλειμματικούς τηλεθεατές, αλλά και να διασώσει τα “πρότυπα” από την απαξίωση και την ανυπαρξία τους. Πλαισιώνουν με μουσική και στίχους οδύνης, το αφήγημα που έρπει ανάμεσα σε πλάνα χύμα πόνου και ατέρμονους διαλόγους για να περνά η ώρα, ευτελίζοντας τα όποια ενστικτώδη αισθήματα που αγγίζουν τα όρια ανοχής, του φιλοθεάμονος κοινού. Ελληνικές κακόγουστες και μονότονες φτηνές σειρές, που συνεχίζουν με νέες σεζόν χωρίς τέλος, όσο προσελκύουν κερδοφόρα πακέτα διαφημίσεων και προσφέρουν το όπιο της μυθοπλασίας στον συρόμενο αδαή όχλο.
Υπήρξε ποτέ άλλοτε τέτοια επιτυχής κοινωνική μαζική καταβαράθρωση; Υπήρξε ποτέ ξανά τόση γενική αποχαύνωση, που το ενδιαφέρον να παρουσιάζεται μέσω spoiler σε ανταγωνισμό των διάφορων sites, ακόμη και πολιτικών; Σε αντίθεση, αλίμονο, με την έλλειψη ενδιαφέροντος για τα όσα πραγματικά δεινά μας ταλαιπωρούν και όσα έρχονται επιπλέον. Με το πολυεργαλείο τηλεόραση να διαφεντεύει τις ζωές, τις ψήφους, τις συνειδήσεις και τις συμπεριφορές ενός λαού, η ενασχόληση με οτιδήποτε άλλο σημαντικό είναι αποτρεπτική. Η μιζέρια και η κακομοιριά που διαπνέονται μέσα από αυτές τις σειρές, ίσως φαντάζει λιγότερη έτσι στα μάτια των “έγκλειστων” από ανέχεια τηλεθεατών.
Ο μισός αρσενικός πληθυσμός στα μαγαζιά bet και ο μισός γυναικείος στην τηλεόραση, όλοι μαζί όμως θα κατρακυλήσουμε στο spoiler βάραθρο για δωρεάν ξενάγηση. Οι υπόλοιποι έχουν την δυνατότητα να ψωνίζουν τις Κυριακές, τις μαύρες Παρασκευές, τις κυβερνο Δευτέρες και τις λογής καταναλωτικές βαπτισμένες ανοησίες ημερών. Κατά πως προστάζουν οι διαφημίσεις μεταξύ των συνωστισμένων σειρών.
Η διαρκής επίθεση στην αισθητική έχει λάβει τρομακτικές διαστάσεις, έχοντας καταλάβει κάθε τόπο, χρόνο και χώρο, τόσο στα ιδιωτικά όσο και στα δημόσια κανάλια της τηλεόρασης. Όσα αρνητικά και πρωτόγνωρα συντελούνται, οφείλονται στην επιρροή της υποκουλτούρας και των παραγόμενων προϊόντων της, καταβαραθρώνοντας την πολιτιστική μας κληρονομιά και όχι μόνο, με ότι αυτό συνεπάγεται.