Στην πολιτική τίποτε δεν τελειώνει πριν τελειώσει- καμιά φορά ούτε και τότε. Όσοι το γνωρίζουν αντιλαμβάνονται την ιερή αγανάκτηση κομμάτων, δημοσιογράφων και πολιτικών προσώπων αυτές τις ημέρες επειδή τα πράγματα δεν πάνε όπως τα είχαν προϋπολογίσει: δηλαδή συνέχιση της δημοσκοπικής κυριαρχίας της ΝΔ, προϊούσα αποδιάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ και εκλογική επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και εκλογική επιβίωση της Φώφης Γεννηματά μετά την κατάργηση του ΠΑΣΟΚ που σχεδιάζει, ώστε να συμπράξει μαζί του στην κυβέρνηση. Τι ωραία, τι καλά.
Αυτό που διατάραξε τις βεβαιότητες ήταν η αιφνίδια κίνηση του Σταύρου Ψυχάρη να δώσει του πηδάλιο του ΔΟΛ σε έναν άνθρωπο του ΣΥΡΙΖΑ- και δικό του ταυτόχρονα- αλλά καθόλου άσχετο με τη δουλειά. Οι αντιδράσεις όσων είχαν βάλει τις εξελίξεις στα κουτάκια τους και περίμεναν ήταν του τύπου: πώς τόλμησε!
Ο Βενιζέλος έσκισε τους τίτλους του συνταγματολόγου και αποφάνθηκε ότι ο ΔΟΛ … “δεν ανήκει στον Ψυχάρη“! Ανήκει στις τράπεζες στις οποίες οφείλει και τις οποίες παροτρύνουν ακόμη υποτιθέμενοι άνθρωποί του Ψυχάρη να τον πάρουν; Ούτε. Κατά τον σοφό νομοδιδάσκαλο “ανήκει στους αναγνώστες και τους συντάκτες του”. Κατά κάποιο τρόπο ανήκει στο λαό. Σαν τη φωνή του μακαρίτη του Καζαντζίδη. Άντε βγάλε άκρη.
Οι κομματικές παρεμβάσεις
Οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ , της ΝΔ και του Ποταμιού – ότι υπάρχει ακόμη- βρήκαν στα κάγκελα. Έγκλημα καθοσιώσεως. Πώς είναι δυνατόν το ΔΟΛ να αλλάξει γραμμή; -όπως προεξοφλούν. Πρέπει να μείνει στο άρμα που τον έδεσε τα τελευταία χρόνια ένα συγκεκριμένο εσωτερικό σύστημα: στην υποστήριξη του Σαμαρά και εν συνεχεία του Κυριάκου, σε συνδυασμό με την τυφλή αντιπαράθεση προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι μάλιστα, μας κάνει..
Και οι αναγνώστες που χάνει; Αυτό δεν ενδιαφέρει. Να τσακιστούν και να ψηφίσουν ότι τους λέει ο τάδε αρθρογράφος, που ξέρει καλύτερα. Τι δουλειά έχουν με τους αναρχοκομουνιστές και τους καταληψίες- όταν έχουν να διαλέξουν πολιτικούς με τρία πτυχία και από σπίτι; Δεν είναι πλάκα. Αυτό είναι το μήνυμα.
Η ταραχή που προκλήθηκε σε συγκεκριμένους κύκλους, σε πολιτικά συστήματα και ανταγωνιστές του ΔΟΛ-δείχνει ανεξήγητη αλλά δεν είναι. Πρόκειται για εξέλιξη που ανατρέπει σχεδιασμούς και δημιουργεί ανησυχίες. Για τον Κυριάκο η υποστήριξη από τον ΔΟΛ ήταν το εισιτήριο για την πρόσβαση στο κέντρο που επιδιώκει- για να σκεπαστεί το άγος απο την υιοθέτηση της ατζέντας Σαμαρά και της στέγασης των ακροδεξιών.
Αν χαθούν αυτά χάνεται ένα μέρος της ευδαιμονίας που δημιουργούν οι δημοσκόποι, μετατρέποντας την ορατή αγανάκτηση που προκαλεί η πολιτική Τσίπρα, σε υποστήριξη προς τον Μητσοτάκη – που θα ακολουθούσε την ίδια πολιτική στη θέση του. Χάνεται η ευχέρεια να αποδοκιμάζεται ο Πολάκης, αλλά όχι και ο Άδωνις.
Άλλωστε δεν τους ενδιαφέρουν τα κρίσιμα θέματα της εποχής σε μια χώρα που χάνεται- όχι εξ αιτίας του Τσίπρα, αυτός απλώς δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα που παρέλαβε- αλλά το παιχνίδι εξουσίας. Πήγαν στη Βουλή να μιλήσουν για το αγροτικό πρόβλημα και μιλούσαν για τον Μουλόπουλο -λες και είναι ο Αννίβας προ των πυλών τη Ρώμης.
Είδαμε το αδιανόητο πολιτικοί αρχηγοί να στοχοποιούν τις επιλογές ενός ιδιώτη επιχειρηματία. Λες και δεν είναι δικαίωμα του Ψυχάρη να αναθέσει τη διεύθυνση των εφημερίδων του -παρά την αφαίρεση της ιδιοκτησίας από τον Βενιζέλο- σε όποιον θέλει. Να ακολουθήσει όποια πολιτική γραμμή θέλει και να προσεταιριστεί όποιον νομίζει , δίνοντας λόγο μόνο στο αναγνωστικό κοινό και σε κανέναν άλλον.
Προφανώς κατά τη λογική τους θα μπορούσε να ασκήσει αυτό το δικαίωμα αν επέλεγε κάποιον του “συστήματος Κυριάκου”. Εκεί ξαναγίνεται ιδιοκτήτης. Ξεχνιούνται οι αμαρτίες του και ό,τι τον βαρύνει. Δεν είναι ο “εκβιαζόμενος” κατά τον Μπένυ -και κάποιους που υπάρχουν χάρη στην εύνοια του Ψυχάρη.
Όσο καιρό έβγαινε ο καπνός του θυμιάματος για τον Σαμαρά και τον Κυριάκο- που σήκωναν και κανένα τηλέφωνο αν τους ξίνιζε κάτι- και όσο από τον ΔΟΛ ο Πάγκαλος μετέτρεπε το δημόσιο λόγο σε σχολιασμούς χαμαιτυπείου όλα ήταν εντάξει.
Όσο η κριτική- κατ’ ευφημισμό- είχε αποκλειστικό στόχο τον Τσίπρα, ή και το ΠΑΣΟΚ, εξυπηρετούνταν τα ιδανικά της ενημέρωσης και δεν υπήρχε καμία άλωση. Τώρα μπήκαν στην πόλη οι εχθροί.Σαν αυτόν που μπαίνει στο σπίτι σου και όταν υποψιάζεται ότι θα τον βγάλεις φωνάζει ότι τον διώκεις. Σαν να μην ήταν ο ιστορικός ρόλος του Συγκροτήματος απέναντι στη Δεξιά και δίπλα στα κόμματα και τα συμφραζόμενα της δημοκρατικής παράταξης -συμπεριλαμβανόμενης της Αριστεράς.
Γιατί πέφτει λόγος στον Κυριάκο, στον Βενιζέλο και στη Φώφη αν ο ΔΟΛ αποφασίσει να υποστηρίξει την κυβέρνηση; Γιατί δεν διαμαρτυρήθηκε ο Βενιζέλος το 2007 όταν ο ΔΟΛ τον υποστήριξε προκλητικά έναντι του Παπανδρέου; Γιατί του άρεσε όταν τα έβαλε ωμά με τον Κ. Καραμανλή; Τι είναι αυτό που καθιστά σήμερα υποχρεωτική την υποστήριξη του σ’ αυτούς -όταν μάλιστα έρχεται σε αντίθεση με την παράδοση του και χάνει κοινό;
Γιατί είναι “σχέδιο άλωσης του Τύπου” όταν αναλαμβάνει το τιμόνι ένα παλιό στέλεχος αριστερών φρονημάτων; Θα έλεγαν το ίδιο αν αναλάμβανε ας πούμε ο .. Τάκης Θεοδωρικάκος- καλή του ώρα; Δεν ήταν άλωση του Συγκροτήματος η υποστήριξη προς τη Δεξιά τόσα χρόνια;
Το διαβάζουν ως κακό σημάδι
Η απίστευτη ταραχή και οι απροκάλυπτες παρεμβάσεις, που παραβιάζουν στοιχειώδεις κανόνες της αστικής δημοκρατίας και της ελεύθερης αγοράς, προέρχεται από την αίσθηση το χάνεται ένα λάφυρο που κάποιοι είχαν αποσπάσει από τον αντίπαλο από μέσα με τους ανθρώπους τους. Εκμεταλλευόμενοι συγκαιρινές αδυναμίες του Ψυχάρη, τις οποίες τώρα ο Βενιζέλος διατυμπανίζει.
Αυτό εκλαμβάνεται ως προανάκρουσμα και άλλων ανατροπών που θα χάσουν το ευτυχισμένο σενάριο. Είναι κακό σημάδι και το ξορκίζουν. Για παράδειγμα το ενδεχόμενο να βελτιωθούν οι οικονομικοί δείκτες μετά το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης -οπότε το Μνημόνιο Τσίπρα θα είναι εξ σκληρό με τα δυο προηγούμενα, αλλά θα είναι περισσότερο αποδοτικό. Να ωριμάσουν κάποιες δικαστικές έρευνες που βρίσκονται σε εξέλιξη και να κλάψουν μανούλες – αυτών που βρίσκουν ότι η Αριστερά έχασε το ηθικό πλεονέκτημα, αλλά το απέκτησαν αυτοί που δεν το είχαν ποτέ.
Ο ορυμαγδός, λοιπόν, συνδυάζεται με τους φόβους για το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών- παρότι ο Τσίπρας συνεχίζει να κάνει ό,τι μπορεί για να τους τις χαρίσει. Αλλά οι εκλογές ποτέ δεν κρίνονται από δημοσκοπήσεις, ούτε από τα παλαμάκια των γελωτοποιών του βασιλέως. Δεν κρίνονται φυσικά ούτε από τα δημοσιεύματα εφημερίδων, αλλά αυτοί έτσι νομίζουν. Κρίνονται από την πολιτική και από τα Προσθήκη στο λεξικό της συγκυρίας στην οποία διενεργούνται. Τελικά κρίνονται πάνω σε ένα κεντρικό δίλλημα. Αυτά είναι άγνωστα αυτή τη στιγμή και, όπως όλοι γνωρίζουν, έχει ο καιρός γυρίσματα.
Πάντως πολύ βιάζονται να ανησυχήσουν. Ούτε για “σχέδιο άλωσης” πρόκειται, ούτε για.. εκβιασμό του Ψυχάρη – που θα πρέπει να θλίβεται σήμερα βλέποντας ποιοι στρέφονται εναντίον του.Ους έθρεψε το μάννα εκίνησαν την πτέρνα κατά του ευεργέτου.
Είναι μια τελευταία απόπειρα ενός απελπισμένου επιχειρηματία -που σηκώνει ειδικό βάρος λόγω της φύσης και της ιστορίας της επιχείρηση του -το “του” με την άδεια εκείνου για τον οποίο έκανε τόσους εχθρούς το 2007- να την διασώσει. Σε περίοδο δύσκολη για αυτόν, καθώς καλείται να απολογηθεί για πολλά ταυτόχρονα.
Ο Ψυχάρης έχει κουλτούρα δημοσιογράφου και δεν θέλει να αφήσει στο δρόμο δημοσιογράφους. Οι λοιπές εκκρεμότητες του είναι νομικής φύσης και θα τις κρίνει στην ώρα της η Δικαιοσύνη. Δεν θέλει όμως να είναι ς που πήρε συγκρότημα και παρέδωσε κουφάρι. Η επιστροφή στις ρίζες είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει -και το κάνει.
Κατά τα λοιπά όλα θα κριθούν από το αποτέλεσμα. Δηλαδή από το προϊόν που θα παράξει η διοίκηση Μουλόπουλου. Αν οι δυο εφημερίδες αποκατασταθούν στη συνείδηση της κοινής γνώμης -ως συστατικά στοιχεία της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης, με διακριτό αντιδεξιό χαρακτήρα- και αν οι συντάκτες τους, διακριθούν στο ρεπορτάζ και την ποιοτική ενημέρωση, όπως ξέρουν να κάνουν, οι αναγνώστες θα επιστρέψουν. Ιδίως αν δεν αντιμετωπίζονται με ύβρεις, αλαζονεία και διάθεση χειραγώγησης.
Το υπέρτατο αγαθό για ένα εκδοτικό σύστημα δεν είναι ποιος θα γίνει Πρωθυπουργός. Είναι πώς θα επιβιώσει. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα κριθεί στο χρόνο.
Προς το παρόν αυτό που κέρδισε ο Ψυχάρης δεν είναι το -ενδεχομένως καλύτερο- μάνατζμεντ του Μουλόπουλου που μένει -να αποδειχθεί. Είναι η κοινή αίσθηση ο ΔΟΛ αφυπνιζόμενος έχει ακόμη τη δυνατότητα να παίξει ρόλο στα δημόσια πράγματα. Υπάρχει ακόμη πολύ Συγκρότημα μέσα στο Συγκρότημα.
ΥΓ. Ποιοι άραγε ήταν εκείνοι που είχαν την ιδέα να συνταχθεί κείμενο κατά του … Μουλόπουλου – δηλαδή κατά του Ψυχάρη- το οποίο αποσύρθηκε τελικά παρ ότι ορισμένοι αφελείς το υπέγραψαν. Πρώτη φορά θα υπήρχε μανιφέστο εναντιον της επιβίωσης μιας εφημερίδας απο τους … συντάκτες της με αφορμή την πολιτική γραμμή της. Ήταν μια ατυχής απόπειρα της ολιγομελους κλαδικής του Κυριάκου – πρώην Σαμαρά και προηγουμένως Σημίτη-στο ΔΟΛ. Αν ήξερε ο Ψυχάρης…