Του Γ. Λακόπουλου
Ο Γ. Παπανδρέου είναι ο υιός του πατρός ο οποίος αφού καλλιέργησε -δημοσία δαπάνη και για χρόνια -τη μεγαλοφιλοδοξία του, κατάφερε να ασκήσει καθ’ ολοκλήρου το κληρονομικό του “δικαίωμα “. Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό: για τη χώρα, για το κόμμα του και για τον ίδιο.
Για να υλοποιήσει το σχέδιό του ήλθε σε συναλλαγή με τον υπ’ αριθμόν ένα αντίπαλο του πατέρα του, τον συνέδραμε να γίνει πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ- σας θυμίζει κανέναν σημερινό;- με αντάλλαγμα ένα υπουργείο που δεν θα του έδινε ποτέ ο Ανδρέας Παπανδρέου. Τελικά και το κόμμα σε ένα διαμέρισμα.
Ο καθένας όμως είναι αυτός που είναι. Αφού πέταξε εξευτελιστικά έξω από το ΠΑΣΟΚ και τη Βουλή τον εταίρο του, ξεκίνησε τη μεγάλη πορεία προς την (αυτo)καταστροφή. Ως πρωθυπουργός πήρε αποφάσεις για τις οποίες δεν είχε εντολή και οδήγησε τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο στα τυφλά. Για να τη … σώσει, όπως ισχυρίζεται, ακόμη και σήμερα προκλητικά.
Μόνο που ουδείς του ανέθεσε να τη “σώσει”. Του ανέθεσαν να εφαρμόσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για το οποίο ψηφίσθηκε. Αν υπήρχε ανάγκη σωτηρίας και είχε σχέδιο όφειλε να ζητήσει εκ νέου λαϊκή εντολή.
Μετά κατάφερε να γίνει ο πρώτος πρωθυπουργός στη ιστορία του κοινοβουλευτισμού που αποπέμφθηκε χωρίς το κόμμα του να χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία – και την επομένη της ψήφου εμπιστοσύνης της Βουλής- λόγω…ασυνάρτητων απειλών για δημοψήφισμα που θα έθετε σε αμφισβήτηση μια ευρωπαϊκή συμφωνία, για την οποία είχε πανηγυρίσει προηγουμένως.
Αφού απέτυχε η κουτοπονηριά να παραμείνει Πρωθυπουργός με άλλο όνομα, παρέδωσε το κόμμα του στον πιο ακατάλληλο άνθρωπο, τον οποίο στη συνέχεια κατηγορούσε για… ανατροπέα του.
Ένας άλλος θα είχε αποχωρήσει αξιοπρεπώς. Σε τελευταία ανάλυση πήρε ότι μπορεί να επιδιώκει ένας πολιτικός. Αλλά προτίμησε κάτι χειρότερο:
Ακολουθώντας συμβουλές μιας ομάδας δευτεροκλασάτων που συντηρεί και τον εκμεταλλεύονται, έφτασε στο ανοσιούργημα να διασπάσει το κόμμα του πατέρα του που τον έκανε πρωθυπουργό. Αφού προηγουμένως το διοίκησε με κηπουρούς και το καταχρέωσε- σε βαθμό αρμοδιότητας του εισαγγελέα. Και τελικά κατάληξε αποσυνάγωγος.
Αλλά ο κατήφορος δεν έχει τέλος: συνήψε …σύμφωνο συμβίωσης με την άλλη κληρονόμο στην οποία περιήλθε το λεηλατημένο το ΠΑΣΟΚ και ετέθη υπό τις διαταγές της – πρώην πρωθυπουργός υποτίθεται. Με επιδίωξη να τον τοποθετήσει σε ένα ψηφοδέλτιο και να υποκλέψει την έδρα ενός κανονικού βουλευτή. Μετά να εμφανιστεί στη βουλή ως αρχηγός κόμματος και να επιδιώξει τη.δικαίωση του.
Πλην όμως η Γεννηματά του κάνει καψόνι και δεν του δίνει την περιπόθητη έδρα- αν μπει το κόμμα της στη Βουλή τελικά. Αντίθετα διαμορφώνει όρους…αποκλεισμού του, ορίζοντας υποψήφιο ευρωβουλευτή τον -αέρα -πατέρα- αδελφό του. Ώστε να την πιάσουν οι ευαισθησίες περί οικογενειοκρατίας και να τον αποκλείσει.
Για να την πιέσουν οι σαχλαμαράκηδες φίλοι του ρίχνουν στην πιάτσα το σενάριο ότι ο Τσίπρας ξετρελάθηκε με τις ικανότητές του και θα τον κάνει …. Επίτροπο-. Σαν να έχει τάσεις αυτοκτονίας ο Πρωθυπουργός.. .
Η άλλη κληρονόμος αποδεικνύεται πιο αποφασιστική και του τρίζει τα δόντια: τι πράγματα είναι αυτά; Το ορατό αποτέλεσμα είναι να “καταγγέλλει την άθλια φιλολογία, μεθόδευση ή εργαλειοποίηση, που εντάσσεται στο δυσάρεστο κλίμα των ημερών, του ευτελισμού της πολιτικής και της Δημοκρατίας, του κυνισμού και των τυχοδιωκτικών επιδιώξεων, που υπηρετούν ιδιοτελείς μεθοδεύσεις και σκοπιμότητες”. Όλο αυτό.
Δηλαδή καταγγέλλει το περιβάλλον του. Από τη θέση στην οποία έφερε τον εαυτό του ουδείς ενδιαφέρεται για τις καταγγελίες του. Αλλά όσοι του έγραψαν τη δήλωση φρόντισαν να τον αποτελειώσουν. Τον εμφανίζουν να λέει ότι “έχω ιστορική υποχρέωση να συμβάλω στην ανασυγκρότηση της προοδευτικής παράταξης”.
Είναι πρόκληση να λέει ότι θα συμβάλει στην ανασυγκρότηση της παράταξης αυτός που διέλυσε. Και να νομίζει ότι… συνομιλεί με τη Ιστορία.
ΥΓ: Α, θα το κάνει “μέσω του ΚΙΝΑΛ”. Πράγμα που υποδηλώνει ότι αποδέχθηκε και τον όρο της Φώφης ότι για να τον δεχθεί στο “συνέδριο” της πρέπει να διαλύσει το ΙΧ κόμμα που διατηρεί- στα χαρτιά. Και σ’ ανώτερα…
