Του Κώστα Παπαθεοδώρου
Αλήθεια αυτό το κόμμα κυβέρνησε την Ελλάδα; Και αυτά τα «στελέχη» κατείχαν κυβερνητικές θέσεις;
Αδιανόητο! Πρόκειται για περιοδεύοντα θίασο που γελοιοποιεί τον εαυτό του και το κυριότερο, αμαυρώνει την Αριστερά. Όσο και αν δεν μπορεί και δεν πρέπει να ταυτίζονται οι ιδεολογικές κοσμοθεωρίες με τις φαιδρές κομματικές εκφάνσεις της…
Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα όσα κομματικά μέλη του έχουν στοιχειώδη σοβαρότητα και αίσθηση ιστορικής ευθύνης, οφείλουν τώρα να προχωρήσουν σε αυτό-διάλυση. Σε αντίθετη περίπτωση μπροστά τους έχουν τον πλήρη εξευτελισμό…
Και ο Τσίπρας; Που είναι άραγε ο Αλέξης; Τι ακριβώς περιμένει ώστε να εμφανιστεί στο προσκήνιο και να αναλάβει τις ευθύνες του;
Δεν συμμετέχει άραγε από το παρασκήνιο σε όσα ιλαροτραγικά εξελίσσονται; Δεν συνομιλεί με την ομάδα των «87» η πόσων είναι τελικά, οι δήθεν διαφωνούντες;
Και αλήθεια, ποια ακριβώς είναι η διαφωνία τους ώστε να ξεκαθαριστεί σε τί ακριβώς συμφωνούν και εμμένουν στο βαλσάμωμα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ;
Θα επιμείνω στο ρόλο του «ιστορικού ηγέτη» Τσίπρα! Επιφυλάσσει για τον εαυτό του μόνο το ρόλο του παράκλητου προέδρου της κεντροαριστεράς και οιονεί πρωθυπουργού, αναμένοντας στη φάτνη τους μάγους με τα δώρα;
Γιατί αυτή είναι η εκτίμηση που επικρατεί. Ότι δε συμμετέχει- τουλάχιστον στο προσκήνιο- μέχρι ώστε όλοι να αντιληφθούν και να αποδεχθούν την πολιτική αυθεντία του και να του επαναποδώσουν τα σκήπτρα του κόμματος και της χώρας!
Και πάντως, ανεξάρτητα αν αυτός είναι ο στόχος του, οφείλει να υπερβεί προσωπικές πικρίες και φιλοδοξίες και να βγει μπροστά, έστω και αν αποτελέσει «τροφή για τα κανόνια»…
Στις φοβερές συγκυρίες όπου ο κόσμος καίγεται και οι χώρες εξαερώνονται, οι ηγέτες αναδεικνύονται στα πεδία των μαχών. Και είναι εκείνοι που αντιστέκονται και προτάσσουν τα στήθη τους, που μιλούν δυνατά και δεν ψιθυρίζουν…
Η διακύβευση πλέον δεν η ηγεσία της κεντροαριστεράς είναι αλλά η ίδια η υπόσταση της χώρας. Η Κυβέρνηση και ο ίδιος ο Μητσοτάκης δείχνουν να έχουν αποδεχθεί την ήττα τους. Ούτε καν ο Άδωνης δεν τολμά να υπερασπίζεται στα κανάλια την πολιτική της κυβέρνησης και όπου εμφανίζεται αποδοκιμάζεται σφοδρά ακόμη και από τους κομματικούς ινστρούκτορες της Ν.Δ.
Ο κρατικός μηχανισμός είναι πλήρως ξεχαρβαλωμένος και αποδείχθηκε με τον πλέον τρομακτικό τρόπο στον ΟΣΕ. Μετά από την εκατόμβη των Τεμπών, αναμένονταν κάποια στοιχειώδη παρέμβαση για την ασφάλεια των τρένων. Αλίμονο, ούτε καν εκεί δεν έκαναν κάτι και προ λίγων ημερών, την τελευταία στιγμή αποφεύχθηκαν νέες τραγωδίες…
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Ακρίβεια, ασφάλεια, υγεία, παιδεία σε εκποίηση…
Η κοινωνία, ο λαός δεν περιμένουν πλέον τίποτε από τον Μητσοτάκη και τη Ν.Δ. Και είναι η στιγμή της μαζικής εξόδου των πολιτών και της αναζήτησης εναλλακτικής λύσης, έστω μιας «κάποιας λύσης», όπως θάλεγε ο Καβάφης.
Τίποτε ακόμη στον ορίζοντα. Τα βλέμματα αρκετών στρέφονται τώρα στο ΠΑΣΟΚ που αναζητεί ηγέτη και… ψηφοφόρους.
Δεν μπορώ να κάνω εκτίμηση τι θα προκύψει. Έχει κάποιος από τους 6 υποψήφιους προέδρους το πολιτικό (και ηθικό) ανάστημα να προσφέρει- έστω- ψευδαίσθηση διεξόδου;
Θα δείξει! Στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ έχω την εκτίμηση ότι- μεταξύ των πολλών άλλων- θα κριθεί ο χρόνος παραμονής της Ν.Δ. στην κυβέρνηση και του Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία. Όχι απαραίτητα και τα δύο ταυτόχρονα…
Μια ηγεσία που θα επιδείξει στοιχειώδη κοινωνικά αντανακλαστικά και θα προσφέρει ελάχιστη αίσθηση σοβαρότητας, θα τεθεί αυτόματα ενώπιον της ιστορικής ευκαιρίας να διεκδικήσει τη διακυβέρνηση της χώρας…
Αυτό θα ήταν ευχερέστερο και ασφαλέστερο αν η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ άνοιγε δρόμους συνεργασίας με τις κατακερματισμένες δυνάμεις της Αριστεράς. Είναι πρόδηλο ότι κανένας από τους επίδοξους ηγέτες δεν θα επιδιώξει ισότιμη συνεργασία καθώς ενυπάρχει ακόμη ισχυρό το αίσθημα αντεκδίκησης κυρίως μεταξύ των οπαδών του Κινήματος. Και προφανώς, το ΠΑΣΟΚ δεν είναι εκκλησία ώστε να ελεήσει τον διαλυμένο ΣΥΡΙΖΑ που στο παρελθόν είχε και αυτός λεηλατήσει στελέχη και ψηφοφόρους του…
Ενδεχομένως, θα επιδιώξει με όρους απόλυτης κυριαρχίας να απαλείψει άπαξ και δια παντός τον ΣΥΡΙΖΑ, που άλλωστε αποτελεί τον βασικό αντίπαλο του και στη συνέχεια να αναμετρηθεί με τη Ν.Δ. σε πλαίσιο δικομματισμού.
Μέχρι τότε η Ν.Δ. μπορεί να περιμένει. Ασφαλής και ανέλεγκτη. Δυστυχώς, η Δημοκρατία έχει αδιέξοδα, ιδίως όταν οι πολίτες μένουν αποσβολωμένοι, αδρανείς και… απελπισμένοι!