
Της Ματίνας Ηρειώτου
Ενας 87χρονος πεσμένος δίπλα στο αναπηρικό του αμαξίδιο, κουλουριασμένος και ανήμπορος, σε εμβρυακή στάση
Μια υπέργηρη γυναίκα, κατάκοιτη από χρόνια, τραυματισμένη σοβαρά από τον συνοδοιπόρο της ζωής της, ανήμπορη κι εκείνη.
Τι έγινε στο μυαλό του, πώς έφτασε να αποπειραθεί να τη σκοτώσει, σε τι κατάσταση είναι το πνεύμα του, μετά από τα εγκεφαλικά που είχε υποστεί, κανείς δεν ξέρει.
Η υπόθεση εκτυλίχθηκε πριν από λίγες ημέρες στη Θεσσαλονίκη. Το ηλικιωμένο ζευγάρι ζούσε μόνο του, με την περιστασιακή φροντίδα μιας οικιακής βοηθού, που το βρήκε σε αυτή την κατάσταση.
Ο ηλικιωμένος κρίθηκε προφυλακιστέος. Θα εξεταστεί, λέει, η πνευματική του διαύγεια. Κι αναρωτιέμαι. Τώρα θα εξεταστεί; Όταν έπαιρνε εξιτήριο μετά από τα εγκεφαλικά, γιατί δεν εξετάστηκε;
Γιατί δεν αναρωτήθηκε καμιά Υπηρεσία πού θα πάει, ποιος θα φροντίσει αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος, όπως αποδείχθηκε, φρόντιζε τρόπον τινά και την κατάκοιτη σύζυγό του- αν μη τι άλλο, κινούμενος με το αμαξίδιο, ένα ποτήρι νερό αυτός μπορούσε να της πάει. Κι αν αναρωτήθηκε, τι έρευνα έκανε και πώς παρακολούθησε την εξέλιξη;
Τι συνέβη, γιατί σήκωσε μαχαίρι να τη σκοτώσει, θα το βρει η αστυνομική έρευνα. Σε ποιο κράτος όμως, αφήνεις έναν ανάπηρο, χωρίς πνευματική διαύγεια να ζει με έναν επίσης ανάπηρο άνθρωπο, έστω με την περιστασιακή φροντίδα μιας οικιακής βοηθού και την επίβλεψη κάποιου συγγενούς;
Είναι σπουδαίο οι άνθρωποι να μένουν στα σπίτια τους, στο περιβάλλον που γνωρίζουν, αλλά πώς; Σε μια χώρα που ο πληθυσμός της γερνάει, ποιες υπηρεσίες, ποιές δομές, ποιο δίχτυ ασφαλείας, υπάρχει για τα ολοένα και περισσότερα αδύναμα μέλη της; Και με πιο απλά λόγια: Να ρωτήσω ποιες υπηρεσίες είναι υπόλογες για το γεγονός ότι ο ανάπηρος, ηλικιωμένος, χωρίς πνευματική διαύγεια, άνθρωπος έφτασε να πάρει ένα μαχαίρι και παρά λίγο να αφαιρέσει μια ζωή; Ή απλά να φανταστώ, ότι πλέον, με τον 87χρονο στη φυλακή, η κοινωνία είναι πιο ασφαλής;
ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ