Του Ιωάννη Δαμίγου
Επιμερίζω: Διανέμω, διαμοιράζω, ξεχωρίζω, χωρίζω σε μερίδια. Προσαρμοσμένο στην νεοελληνική κουλτούρα των εξουσιών, κατάντησε να σημαίνει, όλοι άρα κανείς, μετάθεση της ευθύνης σε μετατιθέμενους των ευθυνών και ούτω καθ’ εξής, σ’ ένα ατέρμονο αλισβερίσι επιμερισμού ομαδικής ανευθυνότητας.
Πρώτη και σωσίβια λέμβος είναι η επίκληση της αναρμοδιότητας, όχι εγώ, ο άλλος, δεν με ενημέρωσαν, από την μεριά μου έγιναν αυτά που επιτρέπουν τα όρια της αρμοδιότητάς μου και πάει λέγοντας το αφήγημα περί ευθύνης. ΄Ώσπου να βρεθεί ο “αρμόδιος” και αν, πέρα του ότι θα έχει επιλεγεί ο τελευταίος (παράνομα ή παράτυπα διορισμένος) τροχός της αμάξης ως αποδιοπομπαίος τράγος, με την σκόπιμη και πάλι αναρμοδιότητα της καθυστερημένης απόδοσης, συγκάλυψης, της δικαιοσύνης ή θα παραγραφεί όταν εμπλέκεται υπουργός ή θα αρχειοθετηθεί το συμβάν. Στην χειρότερη των περιπτώσεων, θα έχει μειωθεί ή πάψει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης από την λήθη που την προσβάλει ομαδικώς σχεδόν. Με το “έργο” της “δικαιοσύνης” να καθίσταται ακόμη πιο εύκολο με αστείες αν όχι χαριστικές ποινές να επιβάλλονται στο τέλος.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, αυτό εξυπηρετούσε, τους προηγούμενους στην ηγεσία του τόπου, εξυπηρετεί τους νυν αλλά θα εξυπηρετεί προφανώς και τους επόμενους. Μια συνεχής και περιοδική συγκάλυψη ευθυνών, θαρρώντας κανείς πως υπάρχουν σκοτεινές και λανθάνουσες υποθέσεις διάρκειας, εξασκώντας την εκάστοτε πρωθυπουργική και υπουργική θητεία. Σαν μια ανείπωτη συμφωνία, που λειτουργεί σαν άγραφος νόμος, μεταξύ κατεργαρέων. Με τον επόμενο να υπενθυμίζει ειρωνικά πως, μα εσείς ψηφίσατε τον νόμο που τώρα διαφωνείτε κατά την εφαρμογή του.
Επιμερίζοντας λοιπόν τις ευθύνες, εν μέσω σκοπούμενων κενών, καταλήγουν στην απόφαση πως το σύστημα είναι τέτοιο, που υποβοηθούμενο, ανομολόγητα, από την δικαιοσύνη, δεν κατορθώνει να εντοπίσει τον ευθέως παρανομούντα. Ο οποίος ευθαρσώς δικαιολογεί την αποδιδόμενη σε αυτόν κατηγορία, ως συκοφαντία ή στην καλύτερη την επιρρίπτει στο ανθρώπινο λάθος κάποιου κατώτατου υπαλλήλου. Φορές δε επικαλούνται και συγκεκριμένη ημερομηνία διεξαγωγής, όποιου ελέγχου τυχόν ευθύνης, προ αμνημονεύτων χρόνων, αποδίδοντας έτσι την αρχή του κακού, στην μια ή στην άλλη αντίπαλη πολιτική παράταξη. Ως απειλή αναφέρεται, που ποτέ δεν έγινε πράξη βέβαια.
Και καταλήγουμε στο ασφαλές συμπέρασμα, πως διαπράχτηκε η παρανομία, γνωρίζουμε τον ένοχο, αλλά με τα νομοσχέδια ασυλίας, τον επιτήδειο επιμερισμό ευθύνης, και τις ελεγχόμενες πλειοψηφίες εξεταστικών επιτροπών, κλείνει η υπόθεση χωρίς απόδοση δικαίου. Σημειωτέον, πως η αντιπολίτευση συμμετέχει σε αυτή την παράδοξη και παράλογη κυβερνητική σύνθεση, προσδίδοντας προφανώς το ανάλογο κύρος στην απόφασή της. Συνυπευθυνότητα ίσως; Άλλη αιτία λογική δεν υπάρχει, πολιτική ναι.
Έτσι και ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους, επιμερίζονται και οι υποχρεώσεις των ψηφοφόρων σε διάφορα κόμματα, κατ’ εξοχήν ακροδεξιά. Τόσο απλά μα και τόσο έξυπνα, “απογοητεύονται” από τα υπάρχοντα συστημικά, αλήθεια είναι, κόμματα της “αριστεράς” δήθεν, του “κέντρου” τάχα, που οδηγούνται σχεδόν στην ανοιχτή αγκαλιά του φασισμού. Μετά τον επιμερισμό όμως, έρχεται ο … κατακερματισμός.