Του Ιωάννη Δαμίγου
Ναυαγισμένες ζωές στην κοινωνία που ταλαντεύεται όλο και πιο δεξιά, άκρα δεξιά. Που πρόσφυγες έγιναν και μετανάστες στην χώρα “τους” και τους πετούν pass νερά μόνο, για να επιζήσουν. Η βίαιη ρυμούλκηση ορφανής σκέψης, χωρίς μπλε σχοινί πρόσδεσης, μα με τρομοκρατικά γρυλίσματα μόνο από αισχρούς ντελάληδες, προς αποχαυνωμένους μέχρι αηδίας τηλεθεατές, που τους βουλιάζει σε ακόμα πιο βρώμικες αντιδράσεις.
Βουτούν οι άμοιροι σε θάλασσα μίσους και βάθη μιζέριας οικεία πια. Δεν βλέπουν, τυφλωμένοι από τους προβολείς χρωμάτων, δεν ακούν από τον θόρυβο των λάγνων σειρήνων, δεν μιλούν, δυσκολεύονται με προτάσεις,. μόνο sms ανταλλάσσουν. Οι νεκροί “τους” δεν μιλούν, οι νεκροζώντανοι αμνήμονες συγγενείς, στην κακιά στιγμή ακούμπησαν. Την ρυμούλκηση ακόμα και της Ροδόπης επιχειρούν, μέσω τιμωρητικής και εκδικητικής οικογενειακής στυγνής γραίας.
Οι κλυδωνισμοί του τόπου δεν πτοούν τους επιβάτες της μιας κατεύθυνσης, αυτής του βίαιου ακροδεξιού μπαταρίσματος σε κινούμενη άμμο. Στραβώθηκε, χάλασε και η ελπίδα του μονόφθαλμου, ο όχλος μυρίζει το αίμα, τρέφεται από αυτό, τον έθισαν και διεκδικεί την δόση του. Βίαιη ρυμούλκηση ενός λαού που περιφέρεται πρεζομένος λες, που επαιτεί χαρτζιλίκι ανημπόριας εκδίδοντας το παιδί του.
Ο δράκος με την φωτιά στα δόντια έγινε κατοικίδιο ζωάκι, με την διαφορά πως αυτός μας βγάζει παγανιά για την ανάγκη του, με το λουρί και τον χαλκά που συνηθίσαμε ως απαραίτητο αξεσουάρ υποταγής.
Από την βίαιη ρυμούλκηση της εμπόλεμης Ευρώπης και στα έσοδα των εταιρειών εξοπλισμών, στην ρυμούλκηση από την ακροδεξιά απαντοχή, στον σκοταδισμό των αποκλεισμών και στην παράδοση του ολοκληρωτισμού.
Η βίαιη ρυμούλκηση του πνεύματος στον χαλασμό, στα βάθη του κήπου αποστροφής, ρυπαρό λίπασμα του άνθους του κακού.Το πουθενά να’ ναι κατεύθυνση άραγε; Να’ ναι σημείο μήπως; Να μάθουμε πότε και αν προσεγγίζουμε ρυμουλκούμενοι έστω.