Του Νίκου Λακόπουλου
Δυόμισι βδομάδες μετά τον σχηματισμό της η νέα κυβέρνηση τρέχοντας με φακέλους πάνω-κάτω με το πρόγραμμά της, την ατζέντα της και το χρονοδιάγραμμα που έθεσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι συνεπής σε ό,τι αφορά το πρόγραμμα του …ΣΥΡΙΖΑ που συχνά παρουσιάζει ως δικό της.
Πότε πρόλαβε και βρήκε 155.000 θέσεις σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, πότε πρόλαβε να μειώσει τον ΕΝΦΙΑ που είχε ανακοινώσει ήδη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με άλλη ταξική αντίληψη; Πάνω στη φόρα καμιά φορά εξαγγέλλει πράγματα που υπάρχουν ήδη, βελτιώνει ρυθμίσεις με άγχος και δεν ξεχνά πως ο στόχος της είναι η ανάπτυξη, ο πλούτος και καλές δουλειές για όλους.
Πάντως δεν θα “καθαρίσει τα Εξάρχεια σε ένα μήνα”, ούτε θα μετατρέψει το Πολυτεχνείο σε Μουσείο, δεν γίνεται. Ήταν μια προχειρότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη, που πήρε από το πρόγραμμα του Κώστα Μπακογιάννη και τα μεγάλα “εμβληματικά έργα” θα αργήσουν λίγο.
Ούτε το Ελληνικό θα ξεμπλοκάρει σε μια βδομάδα, αλλά θα χρειαστεί κανένα εξάμηνο (;). Θα καταργήσει όμως το άσυλο -για να χτυπήσει την ανομία στα Πανεπιστήμια, θα παρακάμψει την απλή αναλογική και θα τροποποιήσει προς το αναχρονιστικότερο- τον Ποινικό Κώδικα, συν το ότι αρχίζει η εφαρμογή του νόμου για το κάπνισμα -που μπορεί να μη φέρει πλούτο, αλλά υγεία για όλους.
Το νέο μοντέλο κυβερνητικής λειτουργίας με δύο γενικές γραμματείες και πληροφοριακό σύστημα υποστήριξης και παρακολούθησης, με Μηχανισµό Υποστήριξης και Παρακολούθησης του Κυβερνητικού Έργου εμφανίζεται ως αποτελεσματικό, αλλά μένει να το δούμε στην πράξη. Μπορεί να πρόκειται για ένα διοικητικό τέρας.
Όπως μένει να δούμε τι σημαίνει πως ο πρωθυπουργός ανέλαβε ο ίδιος την ΕΡΤ για να “θωρακίσει την ανεξαρτησία της”, τι σημαίνουν τόσοι τεχνοκράτες στην κυβέρνηση και οι επεμβάσεις στον κρατικό μηχανισμό για την “αποκομματικοποίησή” του. Προφανώς δεν είναι προτεραιότητα η απλή αναλογική, ούτε η κατάργηση του ασύλου θα εξαλείψει την εγκληματικότητα για μια χώρα που βγαίνει από μια κρίση.
Η νέα κυβέρνηση με πολλούς συμβολισμούς και διακηρύξεις μάλλον αρχίζει με τεχνικά μέτρα που αφορούν την ίδια την εξουσία κι ασχολείται ελάχιστα με την Οικονομία ίσως επειδή η αναγέννηση της της μεσαίας τάξης που υποσχέθηκε και η πάταξη της γραφειοκρατίας δεν θα γίνει με ένα νομοσχέδιο!
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σκέφτεται ήδη τις επόμενες εκλογές και πώς θα τις κερδίσει εδραιώνοντας ένα καθεστώς που στηρίζεται στον έλεγχο της ενημέρωσης, την ιδεολογική ήττα της Αριστεράς και την πειθαρχημένη κοινωνία που θα ενστερνιστεί το «όραμά του». Θέλει να σπρώξει τον ΣΥΡΙΖΑ στο περιθώριο, στην πολιτική διαμαρτυρία εκπροσωπώντας την μεσαία τάξη υπό το δόγμα “νόμος και τάξη” με ένα υπερσυντηρητισμό που φτάνει στα όρια του αναχρονισμού.
Δεν θα πειράξει τις σχέσεις Εκκλησίας -Κράτους, τον απασχολεί η σχέση της θρησκείας με το σχολείο, ένα καθαρό πανεπιστήμιο από καταλήψεις κι αφίσες, δημόσιοι χώροι χωρίς καπνό, Εξάρχεια χωρίς “γκρουπούσκουλα” και περισσότερες φυλακές και λιγότερες απεργίες.
Η ηλεκτρονική καταγραφή των συνδικάτων και η απόφαση για απεργία με ηλεκτρονικό τρόπο, που ανακοίνωσε ο υπουργός Εργασίας -πράγμα που δεν ανέφερε προεκλογικό είναι ίσως η ουσία του οράματος για μια κοινωνία εργασίας, πειθαρχημένη όπου οι επιχειρήσεις θα έχουν τον ρόλο τους και οι εργαζόμενοι τον δικό της -χωρίς τις “ελαττωματικές ιδέες της Αριστεράς” που βλάπτουν την ανάπτυξη.
Πρόκειται για ιδεολογικές αγκυλώσεις δεξιές και παραδοσιακές-κι όχι νεοφιλελεύθερες που αγγίζουν το “Πατρίς- Θρησκεία-Οικογένεια”. Μπορεί να γίνουν εμμονές ακόμα και ιδεολογικές ψυχώσεις που δεν ταιριάζουν σε μια δημοκρατία και στοχεύουν σε αναίρεση βασικών δικαιωμάτων -που εμποδίζουν την ανάπτυξη που ονειρεύεται ο Μητσοτάκης. Χωρίς το ξεπερασμένο ωράριο, απεργίες και καταλήψεις, με εργοστάσια να δουλεύουν επτά ημέρες και χαρούμενους εργαζόμενους που έχουν δουλειά -ακόμα κι αν δεν θα έχουν “καλοπληρωμένες δουλειές για όλους”.
Προφανώς τα προβλήματα δεν λύνονται με νομοσχέδια και η όποια εγκληματικότητα στα πανεπιστήμια -η οποία θα συνεχιστεί έξω από αυτά- δεν υπάρχει επειδή υπάρχει το άσυλο -που δεν εμποδίζει την αντιμετώπισή της. Οι παρεμβάσεις της κυβέρνησης στο κράτος, η νέα νομοθεσία για την παιδεία και την εργασία, η περισσότερη αστυνομία με λιγότερη διαφάνεια και ο έλεγχος των μέσων ενημέρωσης αποτελούν κίνδυνο για την δημοκρατία γιατί αν αυτό το σχέδιο περάσει δεν θάχει βέβαια μειωθεί η εγκληματικότητα, αν δεν έχει αυξηθεί, αλλά θα έχουν περικοπεί βασικά δικαιώματα.
Δεν είναι τυχαίο πως η κυβέρνηση αρχίζει καλοκαιριάτικα την νομοθεσία από το άσυλο και τον Ποινικό Κώδικα μαζί με την απλή αναλογική με την αντίληψη πως η δημοκρατία είναι …αναποτελεσματική. Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ένα κίνδυνο που έχει κατασκευάσει μαζί με τις φοβίες του μέσου πολίτη για να ελέγξει όχι μόνο το κράτος, αλλά και το πολιτικό σύστημα, όπου σύντομα το κυβερνών κόμμα θα μπορεί να εκλέξει και Πρόεδρο Δημοκρατίας της αρεσκείας του.
Με ενδιαφέρον αναμένονται τα νομοσχέδια για την ιδιωτική ασφάλιση, την παιδεία, τις ιδιωτικοποιήσεις, τον συνδικαλισμό και η συζήτηση για την συνταγματική αναθεώρηση. Όπως και οι εξεταστικές επιτροπές που θα αποδείξουν πως ο στόχος του Μητσοτάκη δεν είναι μόνο η κυβέρνηση, αλλά και η εξόντωση του ΣΥΡΙΖΑ που τόλμησε με θράσος να αμφισβητήσει δομές που χρόνια ολόκληρα έβγαζαν -πάντα με εκλογές και διάφορα εκλογικά συστήματα- όχι απλώς δύο κόμματα στην κυβέρνηση, αλλά τις ίδιες πάντα οικογένειες.
Με ένα σύστημα μέσων ενημέρωσης που υποστηρίζει ένα και μόνο κόμμα, την διαπλοκή όχι απλά να επιλέγει υπουργούς και πρωθυπουργούς, αλλά να συμμετέχει στην κυβέρνηση και τις ίδιες οικογένειες να αναπαράγονται στην πολιτική ζωή με απίστευτη άνεση η Ελλάδα δεν γίνεται πιο φωτεινή, αλλά πιο σκοτεινή.
Αν το “σχέδιο” περάσει θα ψηφίζουμε πάλι “δημοκρατικά”, αλλά θα βγαίνουν πάντα οι ίδιοι βουλευτές και οι απόγονοί τους. Θα μετέχουν πολλά κόμματα και χωρίς την καταραμένη απλή αναλογική θα βγαίνει πάντα το ίδιο κόμμα. Που δεν θάχει πρόβλημα να αλλάξει ακόμα και ιδέες ή πρόγραμμα, αρκεί να εκφράζει τους ψηφοφόρους του -που μπορεί να έχει εξαγοράσει ως κυβερνητικό κόμμα.
Άλλωστε από καιρό έχουμε επαγγελματίες πολιτικούς που κληρονομούν συχνά την έδρα τους και πρώτα αποφασίζουν να ασχοληθούν με την πολιτική και μετά αποφασίζουν τι ακριβώς πιστεύουν- που αποσαφηνίζουν οι δημοσκόποι και οι λογογράφοι τους. Έχουμε ίσα δικαιώματα, αλλά μερικοί μπορούν και να τα διεκδικούν κι άλλοι όχι. Μπορεί να είναι κι ένα είδος δημοκρατίας με ευγενείς και κληρονόμους.