Του Νίκου Λακόπουλου
«Είμαι φιλελεύθερος πολιτικός, δεν είμαι νεοφιλελεύθερος. Δεν πιστεύω ότι οι αγορές έχουν πάντα τη λύση. Πιστεύω ότι το κράτος έχει ρόλο να παίξει, ειδικά σε περιόδους κρίσης. Ασφαλώς έρχονται καιροί που η κυβέρνηση πρέπει να προβεί σε δαπάνες για την έξοδο από μία βαθιά ύφεση. Αυτοί είναι καιροί που ευνοούν μία πιο κεϋνσιανή προσέγγιση’.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε αυτές τις δηλώσεις λίγο αφότου πήγε στην Βουλή για να πει στον Αλέξη Τσίπρα πως “ο νεοφιλελευθερισμός δεν τελείωσε”, αλλά κι ότι δεν είχε πρόβλημα να εφαρμόσει και μέτρα “σοσιαλιστικά”.
Η ιδεολογία υποχωρεί όταν έρχεται η εφαρμοσμένη πολιτική. Είναι η στιγμή που ο γνωστός Κυρανάκης θα πει στον Πολάκη πως “είναι κότα λυράτη” για να πληροφορηθούμε από τον “Φιλελεύθερο” πως αυτές “οι ακραίες φωνές” δεν έχουν σχέση με τον “μεσαίο χώρο”.
Όσοι δεν ήξεραν πως ο πρόγονος της Νέας Δημοκρατίας είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος ας περιμένουν όπου νάναι δηλώσεις του αρχηγού της ΝΔ για τις θετικές πλευρές του Ανδρέα Παπανδρέου!
Δεν έπαψε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να είναι νεοφιλελεύθερος. Απλώς ετοιμάζεται να καταβροχθίσει το Κινάλ όχι τόσο με έναν ανασχηματισμό και την υπουργοποίηση στελεχών του, όσο με την διείσδυση στον κοινωνικό του χώρο για να αποδείξει πως το κόμμα του δεν είναι μόνο κόμμα του “μεσαίου χώρου”, αλλά και ο γνήσιος εκφραστής της μεσαίας τάξης.
Το κόμμα της Γεννηματά -που πολλά στελέχη του όταν μιλάνε γι΄αυτό λένε “η παράταξη”- όταν απειλήθηκε το ΠΑΣΟΚ από αριστερά, μετατοπίστηκε τόσο δεξιά που πράγματι σε πολλά θέματα το κόμμα του Κώστα Καραμανλή βρισκόταν μάλλον στ΄αριστερά του.
Δεν είναι πια μυστικό πως η εκλογική βάση του Κινάλ βλέπει πιο πολύ προς τα δεξιά παρά προς τα αριστερά -όπως ένα μεγάλο κομμάτι του- και ο μόνος ο τρόπος να συνεχίζει να υπάρξει είναι η αυτονομία που διακηρύσσει. Αν συνεργαστεί με την ΝΔ ή τον ΣΥΡΙΖΑ θα πάψει να υπάρχει.
Είναι φανερό πως στις επόμενες εκλογές που θα γίνουν με απλή αναλογική το Κινάλ θα είναι το πιο πολύτιμο και χρήσιμο κόμμα -αν φτάσει ως αυτές. Θα είναι ο ρυθμιστής -που θα πραγματοποιήσει το όνειρο να θέσει εκείνο τους όρους σε μια συμμαχική κυβέρνηση.
Και θα τελειώσει τον σκοπό της ζωή του την ίδια μέρα που θα σχηματιστεί αυτή η κυβέρνηση, αν δεν εξασφαλίσει ο Μητσοτάκης αυτοδυναμία με απλή αναλογική ή δεν καταφέρει να οδηγήσει την χώρα σε νέες εκλογές που θα κερδίσει -όπως πιστεύει.
Το σενάριο της “προοδευτικής κυβέρνησης” -της συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ- Κινάλ- ίσως Βαρουφάκη που διακινείται εσχάτως από στελέχη των δύο κομμάτων προϋποθέτει όχι μόνο να μην μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία -με εφεδρεία το κόμμα Βελόπουλου, αλλά να μπορούν να σχηματίσουν οι “δημοκρατικές δυνάμεις”.
Με απλή αναλογική αυτό σημαίνει να ξεπεράσουν όλες μαζί το 48%, πράγμα που δεν συμβαίνει με τα δεδομένα των τελευταίων εκλογών όπου δεν έχασε απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ την πρωτιά, αλλά συνολικά η “δημοκρατική παράταξη”.
Τώρα πια δεν αθροίζει ποσοστά άνω των 60% -όπως υπολογίζουν ορισμένα στελέχη της. Για πρώτη φορά η Δεξιά στην Ελλάδα έχει τόσο μεγάλη δύναμη -αν εξαιρέσουμε το 1974 και τα ποσοστά του …Παπάγου. Και για πρώτη φορά η ακροδεξιά παρά την ήττα της Χρυσής Αυγής με την εμφανή συμμετοχή της στο κόμμα του Καραμανλή είναι τόσο ισχυρή -ώστε να συγκυβερνά.
Είναι αλήθεια ότι αυτό είναι αποτέλεσμα της διάσπασης της “δημοκρατικής παράταξης” με κόμματα που μετέφεραν ψήφους από τα αριστερά στα δεξιά, αλλά η “ενότητα” πλέον δεν εξασφαλίζει πλειοψηφία.
Ακόμα και αν αθροίσουμε τα ποσοστά ΣΥΡΙΖΑ- Κινάλ- Βαρουφάκη θα λείπει ένα μεγάλο κομμάτι της “παράταξης” που το 1981 άθροιζε 65% -με το ισχυρό τότε ΚΚΕ- μαζί με ενάμισι εκατομμύριο ψηφοφόρους που εγκατέλειψαν την κάλπη την τελευταία δεκαετία.
Πιθανόν εκεί θα πρέπει να αναζητήσει ένας πολιτικός φορέας που θα ενώσει και θα αναβιώσει την δημοκρατική παράταξη την πλειοψηφία του με νέα πολιτική πέρα από την μυθολογία της “πρώτη φορά αριστεράς”.
Και θα ήταν καλό αυτό να συμβεί πριν μια νέα ήττα, πράγμα πολύ δύσκολο όσο πότε μετράμε το Κινάλ στην δημοκρατική παράταξη και πότε όχι, υπερήφανοι που χάσαμε, αλλά είμαστε …δεύτεροι και αμιγώς “αριστεροί”.
