Του Ιωάννη Δαμίγου
Η ανθρωπότητα των ανίκανων, των απομονωμένων, των αποχαυνωμένων, σχεδόν στο σύνολό της αδιαφορεί, τόσο για το παρόν της, όσο και για το μέλλον της. Απλώς συνεχίζει από συνήθεια να υπάρχει, στο τυχαίο και στο μοιραίο, άβουλη. Το κτήνος, που ξαπόστασε για τους πολλούς ογδόντα χρόνια τώρα και για λίγους συνεχίζει τον αφανισμό των, μην χάσει την φόρμα του, επιστρέφει πιο πεινασμένο και λυσσασμένο από ποτέ.
Και πλήρωσε ο καιρός και γέμισε το φεγγάρι και να η μεγάλη πανσέληνος του Κτήνους, η που επηρεάζει άμεσα και παλιρροϊκά το κρύο αίμα των φασιστικών ερπετών και το ταράσσει και το δονεί η μήτρα του καπιταλισμού και ρυπαίνει μεταγγίζοντάς το, σε ανέμελους τάχα, μα έτοιμους από πάντα, ξενιστές. Εθελοτυφλούμε ως ηλίθιοι, αποφεύγοντας σαδιστικά να κοιτάξουμε την αλήθεια, εθισμένοι στην βολική ψευδαίσθηση του δήθεν ανέγγιχτου, μιας κάλπικης ασφάλειας, όλο και πιο βαθιά βυθισμένοι στην παρηγορητική συλλογική ανελευθερία. Το ήδη οικονομικά λαβωμένο τέρας των ΗΠΑ, με αιχμή τον προβληματικό αχυράνθρωπο Τραμπ, προχωρά δι’ αντιπροσώπων του, Ισραήλ και κατηγορούμενου από πριν Νετανιάχου, εκεί που δειλιάζει να εκτεθεί ως μαστροπός, σε νέο επιπλέον άνοιγμα κινδύνου, με επίθεση στο Ιράν. Την αφορμή που αρνήθηκε και σωστά, να προσφέρει ενοχοποιούμενος ο Πούτιν στη Δύση, την παρέχουν οι ίδιοι αφ’ εαυτού.
Δεν έφτανε ένας Ζελένσκι, καθώς εκατό βουλευτές του SPD κατέθεσαν Μανιφέστο μετάνοιας κατά των εξοπλισμών που απαιτεί αυξητικά μάλιστα ο Ρούτε και αφού πρώτα γονάτισε η οικονομία τους, ζητούν προσέγγιση με τον Πούτιν. (Η σημαντική αυτή είδηση, περιέργως δεν κυκλοφορεί στην ελληνική ειδησιογραφία από εχθές, ως μη συμφέρουσα!) Γιατί ποιος τάχα αγνοεί την πρόκληση των Αμερικανών, ενός ολοκαυτώματος στην πολύπαθη Μέση Ανατολή; Κανείς. Καθώς είναι γνωστό, πως καθίσταται πιο επικίνδυνο το λαβωμένο τέρας. Το να επιδιώκουν με κάθε ευκαιρία οι ΗΠΑ, ένα παγκόσμιο μακελειό, φανερώνει την δύσκολη θέση στην οποία έχουν περιέλθει, εδώ τρεις και πλέον δεκαετίες συνεχών αποτυχιών. Ανέτοιμες από τις επιθετικές των ανάγκες επιβίωσης απανταχού, άλλες αναδυόμενες δυνάμεις βρήκαν την ευκαιρία προόδου ανάπτυξης, στρατηγικά, με υπομονή και χωρίς φανφάρες, καταφέρνοντας να φτάσουν την οικονομική καυτή ανάσα τους, στο σβέρκο των. Και αλίμονο των, δεν είναι μόνο η Κίνα, ε; Η τεράστια φούσκα των ΗΠΑ, με το γαλαξιακό χρέος των 34 τρις, για να ηγεμονεύει φασιστικά και να κλέβει πόρους αδύναμων λαών εγκαθιστώντας δικτατορίες, φανέρωσε τα τρωτά της σημεία. Η ξέφρενη καπιταλιστική απληστία των, προδίδεται από αυτούς τους ίδιους φιλοχρήματους συλλέκτες, καταδεικνύοντας πως το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, παρά μόνο έδρα. Και όπως έγραψε ο σπουδαίος ποιητής Κώστας Μόντης: Ποιο “κράτος”, κύριοι, ποιο “κράτος”;
Σ’ αλλεπάλληλους σωρούς “κρατών” πατάμε. Δεν καταλαβαίνετε πως με τεχνητά μέσα κρατάμε την Ιστορία στη ζωή;
Η πανσέληνος του Κτήνους μεσουρανεί, σ’ ένα από τα πιο δύσκολα καλοκαίρια της Μεσογείου. Τα Ευρωπαϊκά κράτη εταιρείες, δεσμευόμενα από συμβόλαια κερδών, δεν μπορούν ν’ αντιδράσουν υπέρ των λαών των και κατά της εργοδοσίας και των αμοιβών των. Μόνο οι λαοί συμπαραστέκονται σε λαούς, μόνο οι άνθρωποι σε ανθρώπους. Γιατί μόνο αυτοί μπορούν.