Του Απόστολου Αποστόλου
Στο νότο της Ιταλίας υπάρχει ένα ρητό που λέει: «Το κοράκι που μιμείται το γλάρο πνίγεται». Έτσι κάπως πνίγηκε και η κυβέρνηση μετά το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για πολλές ανησυχητικές εξελίξεις στην Ελλάδα που απειλούν το κράτος δικαίου και κάλεσε την Επιτροπή να δράσει το συντομότερο. Το σημαντικότερο βέβαια είναι ότι, καλεί την Κομισιόν να αξιολογήσει την εκταμίευση των κονδυλίων της ΕΕ.
Μεταπολιτευτικά ξέραμε ότι η χώρας μας βρισκόταν σε μια δημοκρατία υψηλού κινδύνου. Και λέγαμε υψηλού κινδύνου γιατί οι θεσμικές εγγυήσεις και η πολιτική νομιμοποίηση εύκολα μπορούσαν να υποχωρήσουν. Με την ένταξη μας στην ΕΕ ελπίζαμε ότι θα διασφαλίζαμε την ακεραιότητα των θεσμών και τη δημοκρατική λειτουργικότητα μας.
Να όμως που ξεκίνησαν οι απώλειες των κατακτημένων δημοκρατικών εγγυήσεων σύμφωνα με το δημοψήφισμα της Ολομέλειας του Ευρωκοινοβουλίου. Γιατί υπάρχουν γκρίζες ζώνες στην εφαρμογή της διαδικασίας των δημοκρατικών εγγυήσεων, δηλαδή παραβιάζονται ευθέως δημοκρατικοί κανόνες οι οποίοι διασφαλίζουν την ομαλότητα της δημοκρατικής νομιμοποίησης μας. Ελευθερία των ΜΜΕ. Κατασκοπευτικό λογισμικό. Αστυνομική βία. Κακομεταχείριση μεταναστών. Δημοκρατικός έλεγχος. Όλα τα παραπάνω τέθηκαν σε ψήφισμα και το αποτέλεσμα ήταν κόλαφος για την ελληνική κυβέρνηση.
Η ελληνική κυβέρνηση της «αιρετής μοναρχίας» (όπως αποκαλούσε ο Ρ. Αρόν την πέμπτη γαλλική δημοκρατία) βυθίστηκε στην σύγχυση ήταν κάτι που δεν το περίμενε. Κεραυνός εν αιθρία. Κτυπήθηκε η μοναρχική βοναπαρτική συμβολική του κ. Μητσοτάκη. Λέτε να οπισθοχωρήσουν και οι «κυβερνητικοί πειραματισμοί» της κυβέρνησης; Μάλλον όχι. Τσαλακώθηκε όμως το πρόσωπο του «κατ’ επίφασιν» προοδευτισμού που εξέφραζε η κυβέρνηση.
Ο κ. Μητσοτάκης θεωρούσε ότι ανήκε στις πολιτικές ελίτ, ότι είχε ανεβεί στο άρμα των προθύμων και δοκιμασμένων, εκείνων δηλαδή που εκτελούσαν όλο το πρόγραμμα της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής και νατοϊκής στρατηγικής. Θάμπωσε όμως η εικόνα του και η καθημερινή επετειακή δοξολογία του από τα ΜΜΕ, που μπορεί να συνεχίζεται η λιτανεία υπέρ του από τα παραλογισμένα ΜΜΕ, αλλά με λεκέδες.
Και πέρα από το δημοψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έρχεται και ένα στουνάμι προβλημάτων από κοινωνικές τάξεις που ξαφνικά κατάλαβαν πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Αγρότες, πανεπιστήμια, έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τις ανεκλάλητες υποσχέσεις, με τα κυβερνητικά τιτιβίσματα του δήθεν διαλόγου, ώστε να τους παγιδεύσει και να τους προδώσει την επόμενη μέρα. Έτσι και αλλιώς η κυβέρνηση ό,τι είχε ως απόθεμα το έδωσε. Προίκισε τους εφοπλιστές μέσω του μεταφορικού εισοδήματος, ξόδεψε 7 δις για την εισαγωγή φυσικού αερίου, ενώ το ποσό που απαιτείτο ήταν 1 δις και οι αγρότες για μια ακόμη φορά καλούνται να συμφιλιωθούν με ψίχουλα.
Για τέσσερα χρόνια οι έλληνες πολίτες ήταν ηττημένοι στην πλήξη της αδράνειας όχι μόνο από την πανδημία, αλλά και από την ανίατη αφέλεια να ακούνε τη μονοτονία μιας πλαστής ευημερίας. Και ω του θαύματος η υπερχειλισμένη πλαστή ευημερία της κυβερνητικής πολιτικής, φάνηκε ξαφνικά να ήταν μια κωμωδία. Η μεζούρα της ταπείνωσης των πολιτών από τις πολιτικές της ΝΔ αρχίζει να μικραίνει, οι θερμασμένες υποσχέσεις να αποδεικνύονται πολικό ψύχος και η υπομονή των πολιτών να είναι κοντά στην ημερομηνία λήξης της.
Οι μεταφορικές μεταλλάξεις του φόβου που κράτησαν τους πολίτες σε χειμέριο ύπνο (μνημόνια, πανδημία) παίρνουν το τέλος τους, έτσι και αλλιώς είναι καιρός να βγουν.
Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας