Του Ιωάννη Δαμίγου
Όπως λέει και η παροιμία, “Πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος”, δεν θέλει και πολύ στην συγκεκριμένη υπόθεση να επιβεβαιωθεί. Ο Τράμπ, που από χαρακτήρα ξεφεύγει από τα στεγανά και πρέποντα, ίσως και από την επίδραση της αλαζονείας που τον διακατέχει, δηλώνει ευθαρσώς, όχι φόβο αλλά και τρόμο λέγοντας “Η Ρωσία πρέπει να εγκαταλείψει το σχέδιο να καταλάβει ολόκληρη την Ουκρανία”!
Δεν αποκαλύπτει μόνο την γύμνια, την φούσκα της πάλαι ποτέ υπερδύναμης, μα παρακάτω ξεγυμνώνει και τους υπερφίαλους Ευρωπαίους λέγοντας “οι Ευρωπαίοι ηγέτες με παρακαλούν να τον καλέσω, γιατί δεν τους απαντά καν”, εννοώντας τον Πούτιν! Είναι μάλιστα τόσο μπερδεμένος ο “πλανητάρχης”, που μετά την συνάντηση με τον Ζελένσκι, με την ευκαιρία του θανάτου του Πάπα, που δήλωσε πως “δεν είναι ικανοποιημένος με τη στάση της Ρωσίας”, ενώ μέχρι πρότινος μιλούσε για το αντίθετο. Ο Ουκρανός κομπάρσος, επανέλαβε ότι το Κίεβο δεν αναγνωρίζει την Κριμαία ως ρωσική, με τον Τραμπ να απαντά ότι δεν απαιτεί κάτι τέτοιο από τον Ζελένσκι. Σύμφωνα με το υπό διαπραγμάτευση σχέδιο, οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να αναγνωρίσουν την Κριμαία, αλλά όχι η Ουκρανία. Ενώ ο Ζελένσκι έτρεφε ελπίδες, μετά την επικριτική στάση του Τραμπ προς την Ρωσία, πάλι δείχνει “κρεμασμένος”. Φέρνοντας σε ακόμα ποιο δύσκολη θέση τους Ευρωπαίους, που κυριολεκτικά παραπαίουν, μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης.
Φαίνεται πως ο Τραμπ έχοντας ήδη αρπάξει τα πολύτιμα ορυκτά, ακολουθεί αναγκαστικά τις ταγές του Πούτιν. Θέλοντας να δείξει πως μπορεί, ρητορικά ασφαλώς, να επιβληθεί, απειλεί και πάλι την Ρωσία με επιβολή … νέων κυρώσεων, για τους ακόλουθους του τάχα!
Ο Ζελένσκι έχει ήδη συμφωνήσει να σταματήσει τις εχθροπραξίες στη Μαύρη Θάλασσα και να μην επιτεθεί σε ρωσικές ενεργειακές εγκαταστάσεις κατά τη διάρκεια μιας 30ήμερης ανακωχής. Η Ρωσία από την άλλη, έχει υποσχεθεί μόνο να μην επιτεθεί σε ενεργειακές εγκαταστάσεις και έχει δηλώσει ότι θα εφαρμόσει τις συμφωνίες για τη Μαύρη Θάλασσα μόνο αφού αρθούν οι δυτικές κυρώσεις. Ίσως υπογραμμίζοντας την καλύτερη διαπραγματευτική του θέση.
Ο φόβος της Δύσης, σε συνδυασμό με αυτόν που προκύπτει και από την Κίνα, μετατρέπεται σε τρόμο, ξεμπροστιάζοντάς τον εφιάλτη τους, επιδιώκοντας να αποφύγουν τα χειρότερα. Χειρότερα, που ίσως τα υποστούμε ως Ευρωπαίοι, χάρις στην ανικανότητα και σκοπιμότητα ταυτοχρόνως, των υπαλλήλων ηγετίσκων. Που το μόνο “αφεντικό” που τους απόμεινε είναι οι εταιρείες όπλων, δεσμευόμενοι από τα ήδη υπογεγραμμένα γραμμάτια με τις ανάλογες μίζες βέβαια. Και πάντα να συμβαίνει μοιραία αυτό: ή πόλεμος ή απειλή φυλακής (βλέπε Νετανιάχου).