Του Ιωάννη Δαμίγου
Έχει και ένα δίκιο ε; Είναι τα καλλυντικά, τα οικονομικά μάλιστα, μια κάποια λύση. Η κατανάλωση αυτών, αποτελεί καθημερινή ανάγκη, σε προσπάθεια ανδρών πλέον και γυναικών, να ξεγελούν πρώτα τον εαυτό τους και μετά τους άλλους. Παραποιώντας το δυνατόν, την εικόνα της φύσης, το πέρασμα του χρόνου, την αλήθεια με λίγα λόγια, προσφεύγοντας στο απατηλό “φαίνεσθαι” της ματαιότητας και την προσβλητική συμπεριφορά όχι μόνο στο πρόσωπο, μα αλίμονο στην προσωπικότητα.
Καλλυντικά, για να ξεγελάσουμε κλόουν ίδιοι, την πραγματικότητα της άλλης ομορφιάς, της έμπειρης ρυτίδας και της γκρίζας τρίχας, που χαράσσει ο χρόνος και σημαδεύει το ανάλογο και ταιριαστό, σε πίνακα φυσικότητας με τίμια χρώματα απόδοσης, αγέννητου ζωγράφου, ευφυΐας. Το μόνιμο έλλειμα και η άρνηση της αλήθειας, ως αντίπαλος και εχθρός, του μοναδικού σε αξία και τύχης ταξιδιού, της μιας ζωής δώρο πολύτιμο.
Καλλυντικά προσποίησης, σε απέλπιδα προσπάθεια να πείσει κάποιος πρώτα τον εαυτό του και κατόπιν τους άλλους ηθοποιούς, με μάσκες ρόλων, που έρημοι και χωρίς χειροκρότημα τα βράδια, ξαπλώνουν σκεπάζοντας γρήγορα το “μισητό” γυμνό σώμα τους, που ακούραστα και αδιαμαρτύρητα κουβαλά αταίριαστη ψυχή, χρόνια. Και άντε πάλι καθημερινά, να συμμετέχουν μακιγιαρισμένοι, σε καρναβάλι επίδειξης και ματαιοδοξίας, ξοδεμένοι σε καταστήματα καλλυντικών εμπορίου πρόσκαιρης εξαγοράς, εκούσιας ημερήσιας οφθαλμαπάτης. Έτσι μισούν τον εαυτό τους, προφέροντας τα πάντα στον βωμό της ανάγκης, προκειμένου να αρέσουν “αγέραστοι” και να “κρατιούνται” καλά, με την εικόνα τους, περίγελοι και “τραβηγμένοι”, τόσο που ούτε να κλάψουν δεν μπορούν πια.
Μα τα πιο δραστικά καλλυντικά είναι αυτά που δεν πωλούνται αλλά πλασάρονται δωρεάν από τα ΜΜΕ, τα πολιτικά καλλυντικά συντηρητικών ιδεών, ενός άλλου επικερδούς εμπορίου παραποίησης σκέψης, της αδύναμης. Δοκιμασμένα σε πειραματόζωα, ισχυρά και ανθεκτικά στον χρόνο, λανσάρονται σαν η καλύτερη πολιτική λύση. Σε συνδυασμό μάλιστα, με αυτά των προτεινόμενων αγορών οικονομικών καλλυντικών και από τον πρωθυπουργό, αποτελούν τον μονόδρομο για μια μακιγιαρισμένη κοινωνία, που εκπορνεύεται ψυχή τε και σώματι νυχθημερόν.
Η “πλαστική ομορφιά” έχει ασχημύνει και είναι τόσο ίδια, που απωθεί πια η εικόνα της με πολλαπλά είδωλα. Το πρωί, όσο έρχεται ακόμη, θα φανερώνει την κρυμμένη αλήθεια της πραγματικής και αποδεκτής ζωής, πριν τα καλλυντικά εμπρός από τον καθρέπτη, κατασκευάσουν ένα άλλο, ένα ξένο πρόσωπο, μα και μια άλλη ψυχή, χαμένη.