Του Γ. Λακόπουλου
Η συνάντηση του Ντόναλντ Τραμπ με τον Κυριάκο Μητσοτακη ήταν ο ορισμός της ξεπέτας. Κανένα πρόβλημα, αν ο δεύτερος δεν εκπροσωπούσε την Ελλάδα. Αν αυτό που είδαμε δεν ήταν εθνικός εξευτελισμός σε ζωντανή μετάδοση, τότε τι ήταν;
Αποφεύγοντας την κοινή συνέντευξη Τύπου μετά τη συνάντηση, ο Αμερικάνος πρόεδρος παραβίασε προσβλητικά τυπικούς κώδικες των διεθνών συναντήσεων στο Λευκό οίκο. Και ο Μητσοτάκης αντί να δηλώσει δυσφορία απλώς δεν έκανε δήλωση μετά τη συνάντηση.
Τι να πει; Είχαν ειπωθεί όλα πριν την συνάντηση όταν ο οικοδεσπότης του του επιφύλαξε με απίστευτη αγένεια ρόλο κομπάρσου.
Η ωμή δήλωση Τραμπ Ενώπιον του Έλληνα Πρωθυπουργού «ο Ερντογάν είναι φίλος μου» ήταν η απάντηση στη θεωρία των μετακλητών υπάλληλων που συμβουλεύουν το Μητσοτάκη ότι «ο Ερντογάν είναι απομονωμένος». Ελπίζουμε να μην μας πουν ότι τώρα απομονώθηκε εντελώς.
Μόνο ως διπλωματικό χαστούκι μπορεί να νοηθεί ότι για το θέμα της Λιβύης που τόλμησε να ψελλίσει ο δικός μας, ο άλλος του είπε ότι συζητάει με τον… Ερντογάν και τη Μέρκελ, αλλά όχι με τον ίδιο.
Θα ήταν για γέλια, αν δεν ήταν για κλάματα. Από αυτή την κολοβή και μάλλον ντροπιαστική συνάντηση -που θέλουμε ήδη να ξεχάσουμε-προέκυψε κάτι: ο σημερινός Πρωθυπουργός πολιτεύεται στο διεθνή χώρο ελλειματικά και με τρόπο που εγκυμονεί κίνδυνους για τη χώρα.
Αυτό που είδαμε το βράδυ της Τρίτης ήταν το κακό που τρίτωσε. Πρώτα ήταν η συνάντηση του περασμένου Σεπτεμβρίου που δεν έγινε και το ζεύγος Μητσοτάκη βολεύτηκε υπομονετικά με μια φωτογραφία με τους Τραμπ.
Η δεύτερη ήταν το φιάσκο του Λονδίνου με τον Ερντογάν, που δεν έγινε μάθημα. Τώρα τον διέσυρε ο υπερατλαντικός τραμπούκος.
Στην κοινή εμφάνιση ο Έλληνας πρωθυπουργός ήταν σαν το αεροπλάνο στο τραπέζι μπροστά τους. Ο Τραμπ τον αντιμετώπισε σαν να μη υπήρχε. Μίλησε για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση -που οφείλεται στον… Τσίπρα- Πάνε οι εποχές που ο Κλίντον διατύπωσε το θαυμασμό του στον Ανδρέα Παπανδρέου.
Ήταν η σκηνή που δεν θέλαμε να δούμε. Έλληνας πρωθυπουργός να προσπαθεί σαν τον Ντίνο Ηλιόπουλο στις παλιές ταινίες να πει κι αυτός μια κουβεντούλα στο αφεντικό.. Ποιο Αιγαίο, ποια ΑΟΖ και ποιο τουρκική προκλητικότητα;
Δεν ξέρουμε τι είπαν στον λίγο χρόνο που του διέθεσε ο πλανητάρχης, αλλά από τα συμφραζόμενα το καταλαβαίνουμε: ο Μητσοτάκης κατέθεσε το ελληνικό υστέρημα για αμερικανικά όπλα και δεν πήρε τίποτε.
Ο πρωθυπουργός πήγε στη συνάντηση με τον τρόπο που είχε πάει στο Λονδίνο για τον Ερντογάν: απροετοίμαστος. Χωρίς εθνική γραμμή, αφού απέφυγε μια συζήτηση με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης προηγουμένως. Έστω σαν διαπραγματευτικό χαρτί.
Ποια διαπραγμάτευση όμως… Ο Μητσοτάκης δεν πήγε στην Αμερική με σχέδιο να μην διαπραγματευτεί τίποτε. Πήγε να κάνει δημόσιες σχέσεις για εγχώρια κατανάλωση. Γιατί αντιλαμβάνεται την εξωτερική πολιτική ως προσωπική του υπόθεση.
Ίσως και οικογενειακή, αν ληφθεί υπόψη ότι οι κινήσεις του στις ΗΠΑ απέπνεαν ότι δεν πήγε ο Μητσοτάκης, αλλά οι… Μητσοτάκηδες. Λίγες ώρες πριν την κρίσιμη συνάντηση, έσπευσαν ξένοιαστοι να απολαύσουν NBA. Μέρος της σκηνοθεσίας του ταξιδιού, που έδειχνε να βιώνει σαν αναψυχή και όχι σαν εθνική αποστολή..
“Μην του ξαναβγάλετε εισιτήριο για το εξωτερικό” θα έλεγε κάποιος θυμόσοφος. Αποδεικνύεται ακατάλληλος στο χειρισμό των εθνικών θεμάτων.
Η επιμονή του να αυτοπροβάλλεται ως …πρώτος διπλωμάτης της χώρας, πότε δείχνει πως θεωρεί τα διεθνή θέματα σαν το αγαπημένο παιδικό παιχνίδι και πότε μοιάζει με την επιμονή της συζύγου του να φλερτάρει με τον τίτλο της « πρώτης κυρίας της Ελλάδας», που…δεν υπάρχει- ο τίτλος.
Η υπερορία δεν είναι το καλύτερό του. Έρχεται πίσω με φιάσκο. Την πρώτη φορά έτυχε, τη δεύτερη ήταν σύμπτωση, την τρίτη είναι κίνδυνος. Όπως τα έκανε πάλι, θα ήταν καλύτερα για τον ίδιο να μην ξαναπεράσει τα σύνορα. Ή να μείνει στην Αμερική.
