Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Το σενιάρισμα, πάντα ήταν αναγκαίο σαν έκφραση τακτοποίησης, καθαριότητας, ακόμα και ευπρεπισμού της παρουσίας. Η καθώς πρέπει εικόνα, που εμφανίζει κανένας όταν κάνει μια δημόσια εμφάνιση ή έχει μια συνάντηση και που αποσκοπεί σε στόχο. Αλλιώς, η στολή που θα βοηθήσει στην επίτευξη του σκοπού.
Με ευθύνη της ανδροκρατούμενης κοινωνίας, η γυναίκες υποδύονται τον ρόλο της μόνιμα προσεκτικής των παρουσίας, ανεξαρτήτως ώρας, εργασίας, επιπλέον των πολλών και καθημερινών οικογενειακών υποχρεώσεων. Πέρα από διάθεση, περιορισμό χρόνου και άλλων δυσμενών συνθηκών, το πρώτο και σοβαρό καθήκον, είναι το μακιγιάρισμα. Ελαφρύ, βαρύ, υπερβολικό, πάντως είναι απαραίτητο. Πολλές φορές, η διαφορά ενός μακιγιαρισμένου προσώπου, δεν έχει καμία σχέση με αυτό του φυσικού. Αν υποθέσουμε, πως επιβάλλεται ένα κάποιο ελαφρυντικό, αυτής της αλλόκοτης εμφάνισης, της εντελώς διαφορετικής, όταν χρησιμοποιείται από κάποιες σαφώς ανασφαλείς κυρίες μιας κάποιας ηλικίας, πάει καλώς. Αφού εκούσια προσβάλλουν την εικόνα του προσώπου των και οπωσδήποτε του χαρακτήρα των, είναι καθαρά δική τους δουλειά. Όμως όταν αυτό, συμβαίνει κατά κόρον σε νεαρά κορίτσια, όταν ήδη σφύζουν από την ομορφιά των νιάτων, που συναγωνιζόμενα την τηλεοπτική εικόνα των ειδώλων star, τότε αυτή η υπερβολή θα απαιτήσει στο άμεσο μέλλον ένα κάποιο οδυνηρό φοβάμαι αντίτιμο. Προκύπτει δε αυτό, από την απλή παράλογη χρήση του μακιγιαρίσματος, σε μάταιη προσπάθεια να υποδυθούν έναν ρόλο που δεν έχουν μελετήσει λόγο ηλικίας, με όποιους τυχόν κινδύνους περιέχει αυτό.
Αντίθετα με την νεανική αντιγραφόμενη προσπάθεια, οι ενήλικες από την άλλη μεριά, που υποδύονται τους δημοσιογράφους ως έμμισθοι υπάλληλοι, χρησιμοποιούν επίσης αδόκιμα μακιγιαρισμένες λέξεις, προκειμένου να καλλωπίσουν όπως, τους πιθανούς εργοδότες των. Επιμένουν να παρουσιάζουν μια άλλη εικόνα από την φριχτά αληθινή των πολιτικών, που έχουν αποκαλυφθεί ήδη από καιρό. Μακιγιάρουν άτεχνα, τελειωμένα και αποτυχημένα πολιτικά πρόσωπα, βάφοντας πράξεις, ρόλους και θεωρίες, ξανά και ξανά, που από τον ζήλο τους τους καταντούν, πέρα για πέρα κλόουν. Με πρωτοστάτες ασφαλώς τους τηλεοπτικούς star, τους πλέον επίσημους και ειδικούς μακιγιέρ των. Όμοια και αυτοί, όπως τα νεαρά κοριτσόπουλα ή τις ώριμες μπεμπέκες, έχουν αναλάβει επικίνδυνους ρόλους, που οδηγούν επίσης σε πιθανά μελλοντικά αντίτιμα, κοινωνικού συνόλου όμως επώδυνα.
Σχεδόν κανείς και καμιά, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, δεν παρουσιάζει τον πραγματικό εαυτό του, προφανώς γιατί εξυπηρετεί άλλους ρόλους και σκοπούς, προσφεύγοντας στην εύκολη λύση του μακιγιαρίσματος. Ανίκανοι πολλοί, να υποδυθούν άβαφοι τον ρόλο τους, εξυπηρετούνται από γνώστες του μακιγιάζ, ακόμα και με τεχνίτες του είδους, επαγγελματίες συμβούλους εικόνας. Και έτσι έχουμε τις ξεδιάντροπες μαριονέτες, που πέρα από το υπερβολικό βάψιμο, υποχρεούνται να κινούνται και άγαρμπα, υπό την κίνηση των κλωστών του σκηνοθέτη. Κούκλα και πανούκλα ταυτόχρονα το αποτέλεσμα.
Εξυπηρετώντας πάντα και μόνο το ψέμα της εικόνας, που προσπαθεί να καλύψει το έλλειμμα τόσο του λόγου όσο και της πράξης, η πλειοψηφία κυκλοφορεί μακιγιαρισμένη πρωί μεσημέρι και ιδιαίτερα το βράδυ. Καθώς το φυσικό της γύμνιας των, είναι αποκρουστικό, όχι άσχημο κατ’ ανάγκη, μα ασχημάτιστο, έτοιμο να υποδυθεί το επίκαιρο και πρέπον, πάραυτα.