Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Άλλη μια ιστορία τεράτων, που έγιναν “γονείς” όχι μια, όχι δύο, μα πολλές φορές, καθώς η “μητέρα” εγκυμονεί το πέμπτο παιδί “της”. Η όπως πάντα ευαίσθητη, σε αυτά τα οικογενειακά δράματα κοινωνία, απαιτεί κρεμάλες, εκτελέσεις, ενέσεις και άλλα ποινικά μέτρα.
Καμία ασφαλώς αμφισβήτηση για τις άκρως κακοποιητικές πράξεις υπανθρώπων, που απλώς μπορούν να τεκνοποιούν ανεύθυνα, όπως πίνουν και έναν καφέ. Ακόμα πιο σοβαρό πως αυτοί οι δυο σαδιστές, είναι και αστυνομικοί. Μια κατηγορία ένστολων, που δείχνει εδώ και χρόνια, πως παρουσιάζει άνδρες και γυναίκες συχνά εμπλεκόμενους με σωρεία παρανομιών, ακόμα και εγκληματικών. Εντυπωσιακός είναι ο χειρισμός, “το μέσον” κατά το κοινώς λεγόμενο πρόσληψης, που παρέχεται από ανώτερους και ανώτατους αξιωματούχους, ακόμα και η απόπειρα απόκρυψης ή και κάλυψης των, κατόπιν. Οι φωτογραφίες του Ρωμανού πχ δεσπόζουν σε όλες τις εφημερίδες και τα μέσα, ενώ του επίορκου βιαστή κοσμούν τα “μωσαϊκά” και απουσιάζει προκλητικά το ονοματεπώνυμο. Μάστιγα πια.
Όμως ποια είναι αυτή η κοινωνία που απαιτεί εδώ και τώρα κρέμασμα; Ποιος είναι ο αυστηρός κριτής και ο στυγνός δικαστής που ζητά πάραυτα εκτέλεση; Και γιατί παρουσιάζεται τόσο αποφασιστικός σε αυτές τις ποινές, που άλλωστε δεν έχουν νομική υπόσταση; Κάτι που σίγουρα γνωρίζουν, αλλά με μανία άλογα υπερασπίζονται; Κάποιος λόγος θα εξηγεί αυτή την διάθεση, κάτι υποβόσκει σε αυτό το μένος ίσως.
Αυτό που μάταια επιδιώκει να αποσείσει η κοινωνία από επάνω της, είναι η ευθύνη της, η ενοχική ευθύνη της. Και προσπαθεί πάντα να το κάνει αποτυγχάνοντας, γι’ αυτό επιδεικνύει και αυτό το μένος.
Αγνοεί τάχα την αιτία και ασχολείται με την αφορμή μετά το κάθε τραγικό συμβάν. Δεν είναι βέβαια η πρώτη και σίγουρα όχι η τελευταία τέτοια υπόθεση παιδικής κακοποίησης που παίρνει τέτοια δημοσιότητα. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν βιασμοί παιδιών, ακόμα και από τους ίδιους τους “γονείς”. Κάποιους δεν θα μάθουμε ποτέ. Το σύστημα είναι αυτό που τους παράγει και όσο η δυσκολία του τρόπου ζωής αυξάνεται, σε ελλειμματικούς γονείς ιδίως, που τεκνοποιούν όπως πίνουν καφέ όντας ανεύθυνοι, τόσο θα πολλαπλασιάζονται τέτοιες απεχθείς υποθέσεις. Όλοι αυτοί που υπηρέτησαν, στήριξαν ή ανέχτηκαν αυτό το σύστημα, αυτόματα είναι συνυπεύθυνοι αυτών των πράξεων. Ποια λοιπόν είναι η δική τους ποινή; Σίγουρα θα ψάξουν ελαφρυντικά άγνοιας, ανημποριάς, ίσως αδιαφορίας ή ακόμα έλλειψης χρόνου για παρατήρηση μηνυμάτων και τόσα άλλα. Δικαιολογίες. Πάντα κάποιοι γνώριζαν, πάντα ήξεραν τι συνέβαινε ή υποψιαζόντουσαν, μα δεν ανακατεύτηκαν σε ξένες υποθέσεις μην εύρουν και τον μπελά τους ε; “μακριά από εμάς”. Εμείς κοιτάμε την δουλειά μας. Αυτή είναι η κοινωνία, η αυστηρή κατά τα άλλα κοινωνία μας.
Η ενοχή λοιπόν και στον όποιο βαθμό της, είναι αυτή που γεννά αυτές τις αντιδράσεις, είναι ο φυσικός αντιπερισπασμός, η αποφυγή της ευθύνης, το μεγάλο έλλειμμα του πολίτη, του απαίδευτου πολίτη. Ο νομικός όρος εδώ είναι ο “ηθικός αυτουργός”. Αυτός που εξυπηρετεί το σύστημα.