Του Κώστα Παπαθεοδώρου
Ας ξεκινήσω με την περιβόητη φράση του Πρωθυπουργού όταν στην έναρξη του Ρώσο-Ουκρανικού πολέμου τάχθηκε αναφανδόν υπέρ της Ουκρανίας: «είμαστε με τη σωστή πλευρά της ιστορίας».
Την ιστορία, λένε, γράφουν οι νικητές. Και εν προκειμένω, οι Ρώσοι που έχουν καταλάβει πάνω από το 20% της γης που είχε οριστεί ως Ουκρανία! Όσα όπλα και αν στείλουν οι ΗΠΑ, η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Το πολύ- πολύ να εξελιχθεί ο πόλεμος σε πυρηνικό όλεθρο. Αλήθεια, τι λέει ο Τραμπ για το τελευταίο δώρο του Μπάιντεν στο Ζελένσκι;
Δεν βρήκε χρόνο- λένε- να ασχοληθεί με αυτό το ζήτημα, καθώς συγκροτεί την κυβέρνησή του. Τελευταία τοποθέτηση ως υπουργού Παιδείας της Λίντα ΜακΜάον, η οποία ήταν επικεφαλής της ομοσπονδίας Κατς (είδος επαγγελματικής πάλης). Επιλέχθηκε, προφανώς, ώστε να δώσει μάχες για την αναδιαμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος των ΗΠΑ…
Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα. Διαπιστώνω δραματικές αναλογίες της σημερινής κατάστασης τόσο με το 1990, όσο και με το 2012.
Θυμάμαι το μακαρίτη Πάγκαλο να μας κάνει ενημέρωση στη Βουλή, λέγοντας ότι τη στιγμή που ξαναγράφεται η ιστορία, το πολιτικό δυναμικό της χώρας εστιάζει στην οργάνωση ειδικών δικαστηρίων…
Πρωθυπουργός ήταν τότε ο γεννήτορας Μητσοτάκης. Αναλογίες βρίσκω και με το 2012, τότε που τα συστημικά κόμματα κατέρρεαν υπό το βάρος των μνημονίων και με τα φληναφήματα Σαμαρά από το Ζάππειο!
Τότε καβάλησε το κύμα (και το καλάμι) ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα και έγινε κυβέρνηση.
Η σημερινή συγκυρία είναι και πάλι εκρηκτική. Η Κυβέρνηση καταρρέει, και ο Κ. Μητσοτάκης αμφισβητείται τόσο από βουλευτές του κόμματός του όσο και από -μέχρι τώρα- ενσωματωμένα Μέσα Ενημέρωσης…
Έως και «ο μαρμαρωμένος βασιλιάς» ξύπνησε και βγήκε στο κουρμπέτι, ασκώντας κριτική. Τι επιδιώκει άραγε; Σιγά μην είναι (μόνο) η αγωνία για την εξέλιξη των εθνικών θεμάτων, πεδίο στο οποίο ένωσε τη φωνή του με τον διαγραφέντα Σαμαρά…
Πως τόπε ο ανεκδιήγητος υπουργός Εξωτερικών; « η υποχώρηση απαιτεί γενναιότητα…». Αν αυτό ισχύει, η αντίσταση προϋποθέτει δειλία…
Αλλά ο κ. Γεραπετρίτης δεν έφερε την εξωτερική πολιτική από το σπίτι του…
Την ίδια στιγμή στον ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζουν για τον εξοστρακισμό Κασσελάκη, παρορώντας ότι το κόμμα τους… εξαερώθηκε.
Ταυτόχρονα, ο Στέφανος ιδρύει νέο κόμμα και «νονός» θα είναι ο λαός. Τι μας βρήκε και δεν θα το περάσουμε..
Στο ΠΑΣΟΚ που οι δημοσκοπήσεις το φέρουν στη δεύτερη θέση με αυξημένα ποσοστά, τα στελέχη τρίβουν τα χέρια τους καθώς εκτιμούν ότι θα επιστρέψουν «οι πολιτικοί πρόσφυγες».
Αλήθεια πόσο ψηλότερα μπορεί να φτάσει ο επανεκλεγείς πρόεδρος, που μόλις λίγους μήνες πριν και περίπου στο ίδιο σκηνικό κρίσης και απαξίωσης, δεν κατόρθωσε να επαναφέρει στο πολιτικό προσκήνιο το κόμμα του;
Μου θυμίζει τον Ζορμπά που χόρευε εκστασιασμένος όταν όλα γύρω του κατέρρεαν…
Προφανή λόγο να χαίρονται έχουν τα κόμματα της ακροδεξιάς που δημοσκοπικά συνολικά αθροίζουν γύρω στο 20%.
Είναι η εποχή τους (η εποχή των τεράτων), και πλέον σαρώνουν όπου γίνονται εκλογές. Οι λαοί που δεν έχουν όλοι τρελαθεί, εναποθέτουν σε αυτά την ψήφο τους γιατί οι οικονομικές και πνευματικές ελίτ, είναι μακριά από τα πραγματικά προβλήματα των κοινωνιών. Εκεί εστιάζουν τα κόμματα της ακροδεξιάς, αποσιωπώντας εντέχνως την αποτρόπαια ατζέντα τους.
Οσονούπω θα φάει χώμα ο Σολτς της Γερμανίας και ο Μακρόν της Γαλλίας…
Στην Ελλάδα όποτε και αν γίνουν εκλογές, η ακροδεξιά θα καταστεί ρυθμιστικός παράγων. Κι ήδη στη Ν.Δ ψάχνουν συμμάχους ώστε να σχηματίσουν κυβέρνηση. Στο Μαξίμου οι πραίτορες έχουν βγάλει τα κομπιουτεράκια και υπολογίζουν τα ποσοστά των κομμάτων ώστε ανάλογα να προσαρμόσουν νέο εκλογικό νόμο.
Εκλογές είναι πιθανό να γίνουν στις αρχές του καλοκαιριού μετά την ανάδειξη προέδρου Δημοκρατίας και πριν την έναρξη της κοινοβουλευτικής διαδικασίας για την αλλαγή του Συντάγματος.
Ίσως παρουσιαστεί τότε και συνυποσχετικό προσφυγής σε διεθνή δικαστήρια για τη διευθέτηση των τουρκικών… διεκδικήσεων. Εκτός και αν υπάρχει και από ελληνικής πλευράς διεκδίκηση και δεν έχει γίνει γνωστή αν και ο πολιτικός διευθυντής του ΥΠΕΞ, πρέσβης Ρούσσος Κούνδουρος, «τα βρόντηξε» διαφωνώντας για τα θέματα του ελληνοτουρκικού διαλόγου. Υπέβαλε και σειρά σχετικών υπομνημάτων, τα οποία κανένας δεν αναζήτησε. Ούτε καν η αντιπολίτευση.
Να κλείσω με τη γνωστή μπούρδα ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ίσως, στις πραγματικές όμως Δημοκρατίες…
Το μόνο παρήγορο στοιχείο είναι η μεγάλη αναταραχή που επικρατεί στην κοινωνία. Ίσως κάποια στιγμή ξεπεραστεί η κόκκινη γραμμή της ανοχής και η αντίσταση και αντίδραση εξελιχθεί σε υπέροχη κατάσταση…