Toυ Μάνου Στεφανίδη
(Στη Λ. Μενδώνη που μας εμπνέει συνεχώς και τον Απ.Τζιτζικώστα, νέο επίτροπο μας στην Ε.Ε που σταθερά τα καταφέρνουν)
Κι όμως, η Κατερίνα τα κατάφερε! Παρά τη μίζερη κρίση – απόφανση του, ούτως ή άλλως, μίζερου εκφωνητή και παρά τη γενικότερη μιζέρια που δέρνει αυτή τη χώρα του δήθεν, της τουριστικής σκηνογραφίας αλλά και του χαμαίζηλου, αλλοτριωτικού Airbnb. Δηλαδή εκείνου του χωρίς κόπο εύκολου κέρδους που όμως μεταμορφώνει τον ιδιωτικό, τον προσωπικό μας χώρο σε δημόσιο και κάνει το ιερό του καθενός, my home my castle λένε οι Άγγλοι, κοινόχρηστο. Σαν τις παλιές, δημόσιες τουαλέτες της Ομόνοιας, αν θυμάστε. Έτσι, που λέτε, τα καταφέραμε!
Σε αντίθεση με την Κατερίνα που δεν τα κατάφερε. Παρ’ ότι στα 34 της χρόνια κατετάγη 9η στον κόσμο (!) εμφανιζόμενη για πολλοστή φορά σε τελικούς Ολυμπιάδας και πηδώντας μόνο 4.70 μ. αντί 4.90 που πήδησε η πρώτη. Κι ενώ η ίδια έχει το παγκόσμιο ρεκόρ με 4.91 μ. Δηλαδή η απόσταση από την θέωση στα τάρταρα είναι για τον Έλληνα τηλεθεατή – “φίλαθλο” μόλις είκοσι πόντοι. 20 εκατοστά. Όσο δηλαδή φαντασιώνονται οι περισσότεροι αρσενικοί ότι είναι το μήκος του πέους τους. Μαζί και οι συμβίες τους.
Γιατί αυτό είναι το θέμα μας: Η έλλειψη αυτογνωσίας και φιλότιμου, πειθαρχίας και δουλειάς σε αντίθεση με το πνεύμα ραστώνης και ήσσονος προσπάθειας που επιπολάζουν. Και βέβαια η καταστολή οποιαδήποτε παραγωγικότητας υπέρ των “επιδομάτων”. Αυτοί οι καρκίνοι μ’ άλλα λόγια που έχουν μετατρέψει έναν ιστορικό, πανάρχαιο τόπο σε “χώρο”, σε αγκουσεμένη και βιασμένη γραφικότητα η οποία δεν υφίσταται παρά μόνο σαν φωτογραφία. Η Σαντορίνη, η Κως, η Μύκονος, η Ρόδος είναι τα πιο ενδεικτικά παραδείγματα. Η Ελλάδα είναι πλέον οριστικά διχοτομημένη. Η μισή, η χερσαία – ηπειρωτική κατοικείται από τους δυσανεκτικούς, άθλιους και εξαθλιωμένους αυτόχθονες και η άλλη, η νησιωτική παραδίδεται μεθοδικά στους άλλους, τους ξένους. Ούτως οι άλλως οι ντόπιοι δεν έχουν πλέον την οικονομική δυνατότητα να ταξιδέψουν εκεί, στα νησιά. Ο υπερτουρισμός έχει κατακλύσει τα πάντα, έχει αλλοτριώσει τα πάντα, η έννοια του ταξιδιού ως περιπέτειας έχει φαλκιδευτεί, το τοπίο είναι μόνο ένα déjà vu ντεκόρ και οι κάτοικοι του οι βαστάζοι του ωραίου τους σκηνικού. Ως πότε όμως; Το τοπίο ως ευαίσθητο προϊόν που σταθερά πραγμοποιείται, χάνει τον ζωτικό του μύθο και κατακτιέται από τις υπέρτερες δυνάμεις του εχθρού – εκείνου του εχθρού που φοράει αντιηλιακό, σορτς και σαγιονάρες – απαξιώνεται και υποβαθμίζεται δραματικά. Μπράβο μας.Τα καταφέραμε!
Γρήγορα λοιπόν αυτό το “τοπίο” θα εξαντλήσει τη δυναμική του, όπως ακριβώς έχουν εξαντληθεί οι υδάτινοι πόροι του με την ερημοποίηση να επέρχεται ενώ η μαζικότητα θα έχει εξαφανίσει κάθε ευκαιρία μόνωσης και ιδιωτικότητας. Τα Νησιά του Κάλβου και του Ελύτη δεν υφίστανται πια. Finis Insularum! Έχουν παραδοθεί χωρίς πόλεμο. Μπράβο, τα καταφέραμε (σε αντίθεση με την Κατερίνα). Αυτό που πια επισκέπτεται κανείς είναι οι προσομοιώσεις, οι μαγικές εικόνες, τα simulacres τους. Η θέαση της δύσης στο Αιγαίο με εισιτήριο. Και πέραν ου.
Την Κατερίνα την συνάντησα τελευταία το 2019 όταν ήμουν προσκεκλημένος στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ για διαλέξεις. Την χάρηκα να γυμνάζεται εκεί με τον σύζυγο της. Εκεί που έχει κάνει προπτυχιακό και μεταπτυχιακό στην βιοψυχολογία. Αν θυμάμαι καλά. Αντιγράφω από την επίσημη σελίδα του ΣΕΓΑΣ:
“Η Κατερίνα Στεφανίδη έχει καταφέρει το σπάνιο επίτευγμα, να είναι την ίδια περίοδο κάτοχος χρυσού μεταλλίου σε Ολυμπιακούς Αγώνες (2016), Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (2017) και Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (2018). Από το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Βερολίνο το 2018, κατέχει και το ρεκόρ του πρωταθλήματος με 4,85 μ. Έχει συμμετάσχει σε τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες (2012, 2016, 2021) και έχει κερδίσει τέσσερις φορές την σειρά αγώνων Diamond League. Τέλος, έχει κατακτήσει μετάλλιο σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις ανοιχτού και κλειστού στίβου, με κορυφαία στιγμή το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016. Η Στεφανίδη υπήρξε εκλεγμένο μέλος της Επιτροπής Αθλητών της World Athletics με δικαίωμα συμμετοχής στα διοικητικά συμβούλια της WA”. Παρ’ όλα αυτά χτες, σύμφωνα με το κρατικό κανάλι, δεν τα κατάφερε!
Τί κρίμα πάντως που κανείς επίσημος δεν την σκέφτηκε χτες. Που δεν την ανέφερε. Θα κέρδιζε τότε πολλά (ο επίσημος). Εγώ πάντως την χειροκροτώ νοερά για την “αποτυχία” της. Ούτως η άλλως η ζωή μας όλη είναι ένα άθροισμα από αποτυχίες. Με τις επιτυχίες ελάχιστες και γι’ αυτό ασήμαντες στη ροή του χρόνου. Κατά βάθος είμαστε αποκλειστικά οι αποτυχίες μας και μόνο! Αρκεί να ξέρει κανείς, για να παραφράσω τον Σάμιουελ Μπέκετ, πώς να αποτυγχάνει καλύτερα!
ΥΓ. Οι αθλητές του στίβου που απομονωμένοι χρόνια ολόκληρα, προπονούνται μυστικά περιμένοντας την ευκαιρία ενός τελικού και τα ελάχιστα λεπτά δημοσιότητας, μού θυμίζουν τους ζωγράφους που ζουν το ίδιο απομονωμένοι στα εργαστήρια τους και που εμφανίζονται, αμήχανοι, μόνο τις ελάχιστες ημέρες που έχουν κάποια έκθεση. Δηλαδή κάθε 3 ή 4 χρόνια. Στην καλύτερη περίπτωση. Μοιάζουν αμφότεροι κι όταν δίνουν, πάντα αμήχανοι, συνεντεύξεις και απαντούν σε ηλίθιες ερωτήσεις του τύπου “Πείτε μας πώς αισθάνεστε;”
Γι’ αυτό σας λέω: Στον ανωτέρω διαχωρισμό ανάμεσα στην ηπειρωτική και τη νησιωτική Ελλάδα βάλτε και τον διαχωρισμό ανάμεσα στους πολίτες και το κράτος. Ανάμεσα στους υπηκόους και τους κρατικούς μανδαρίνους. Στους ελεύθερους ανθρώπους και στους επαγγελματίες της κομματικής ιδεολογίας. Και διαλέξτε…