Του Κώστα Ζαχαριάδη
Είναι η ώρα πιστεύω να σταματήσουμε στον ευρύτερο χώρο μας τις διαιρέσεις και τις διασπάσεις και να μιλήσουμε για αθροίσματα, πολλαπλασιαστικές δυναμικές και υπερβάσεις. Ο χώρος χρειάζεται κυβερνητική διέξοδο και προοπτική και η σημερινή διάταξη των δυνάμεων στον ευρύτερο χώρο μας δεν δείχνει εφικτό κάτι τέτοιο για κανέναν.
Με το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ κάναμε μια νέα αρχή με αποφασιστικότητα και αισιοδοξία. Ήταν ένα κρίσιμο συνέδριο για την προοπτική του κόμματος μας, είμαι όμως αισιόδοξος ότι θα τα καταφέρουμε και ότι το συνέδριο βοήθησε να κερδηθεί το στοίχημα. Οι απανωτές διασπάσεις του 2023 αλλά και του 2024 τραυμάτισαν σημαντικά το κόμμα μας. Αποδείξαμε όμως ότι αντέχουμε και από την τριχοτόμηση ο μόνος βιώσιμος πολιτικός σχηματισμός φαίνεται να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, βεβαίως εμφανώς αποδυναμωμένος σε σχέση με το παρελθόν. Ιδίως το 2024 με τη ηγεσία του Στέφανου Κασσελάκη ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε από το φάσμα της πολιτικής στο φάσμα της γραφικότητας και της αυτογελοιοποίησης και αυτό έκανε τεράστια ζημιά στη δημόσια εικόνα του κόμματος που δεν είναι δυνατόν να αναστραφεί μέσα σε λίγους μήνες. Από την Κυριακή το βράδυ έχουμε τις ψηφισμένες μας συνεδριακές αποφάσεις, πάνω σε αυτές θα δουλέψουμε όλοι μαζί. Το κόμμα είναι ένα και συνεκτικό, δεν είναι άθροισμα επιμέρους απόψεων και αυτό έχει μεγάλη σημασία για την περεταίρω πορεία μας.
Υπάρχει ένα βασικό ζήτημα στο πολιτικό σύστημα της χώρας που πρέπει να απαντήσουν οι πολιτικές δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο. Οι σημερινές δυναμικές δείχνουν ότι αν πάμε έτσι σε εκλογές θα έχουμε μια άνετη επικράτηση Μητσοτάκη για τρίτη συνεχόμενη θητεία. Αυτό ιστορικά δεν έχει γίνει από το 1981 και μετά. Πάντα το πολιτικό μας σύστημα είχε μια συμμετρία και μια πολιτικότητα, σήμερα ο προοδευτικός χώρος μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο ενώ στο συντηρητικό χώρο η ΝΔ προς το παρόν τουλάχιστον έχει μια συσπείρωση που της επιτρέπει να είναι ο κύριος εκφραστής του χώρου. Πως θα πάμε λοιπόν στις εκλογές; Με σεχταρισμό; Με μοναδικές αλήθειες; Ο καθένας μόνος του; Ή υπάρχει κι άλλος δρόμος;
Είναι η ώρα να μιλήσουμε οραματικά, ρεαλιστικά και προγραμματικά ταυτόχρονα. Είναι η ώρα πιστεύω να σταματήσουμε στον ευρύτερο χώρο μας τις διαιρέσεις και τις διασπάσεις και να μιλήσουμε για αθροίσματα, πολλαπλασιαστικές δυναμικές και υπερβάσεις. Ο χώρος χρειάζεται κυβερνητική διέξοδο και προοπτική και η σημερινή διάταξη των δυνάμεων στον ευρύτερο χώρο μας δεν δείχνει εφικτό κάτι τέτοιο για κανέναν. Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει πολιτικά και στρατηγικά. Είναι η ώρα να εργαστούμε όλοι μαζί, ο καθένας από το δικό του μετερίζι για να δυναμώσει ο χώρος και να κερδίσουν έδαφος οι ιδέες μας. Είναι η ώρα να δουλέψουμε όλοι μαζί για το κοινό μας μέλλον και να συνεγείρουμε κι άλλους γύρω από αυτή την προσπάθεια, να αμβλύνουμε τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ μας και να ορίσουμε τα πεδία της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση.
Σε μια τέτοια προοπτική οι ηγεσίες των προοδευτικών κομμάτων (εξαιρουμένου του ΣΥΡΙΖΑ πού έχει θετική στάση και έχει πάρει τέτοιες πρωτοβουλίες) οι ηγεσίες των άλλων κομμάτων απαντούν αρνητικά. Το παράδοξο είναι ότι στη βάση των κομμάτων το αίτημα της συνεργασίας και της ανασύνθεσης είναι πλειοψηφικό και όσο περνά ο χρόνος η πίεση διογκώνεται. Οι συνεργασίες και η υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών δεν είναι «ευσεβής πόθος», είναι η μόνη ρεαλιστική στρατηγική για να βγει η χώρα από την πολιτική ανισορροπία. Είναι πρωτοφανές να συμφωνεί όλη η αντιπολίτευση ότι η χώρα έχει μια αποτυχημένη και επικίνδυνη κυβέρνηση και να μην μπορεί να συνεννοηθεί μεταξύ της και στις δημοσκοπήσεις το πρώτο κόμμα να έχει διπλάσιο ποσοστό από το δεύτερο κόμμα. Εκτιμώ ότι όσο παραμένει αυτή η ανισορροπία στο πολιτικό μας σύστημα οι πιέσεις από την πολυτεμαχισμένη βάση της παράταξης θα ενταθούν και θα υπερβούν τον σεχταρισμό των ηγεσιών.
Να το πω αντίστροφα, ποια είναι τα συμπεράσματα που βγάζουμε από την έκβαση του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών στην Αθήνα; Πως τα αποκωδικοποιούν οι ηγεσίες των κομμάτων; Είναι τελικά η Αθήνα παράδειγμα ή όχι; Μήπως κάποιοι το έχουν ξεχάσει ή το έχουν μετανιώσει; Μήπως θα βόλευε καλύτερα να είχε κερδίσει ο κ. Μπακογιάννης να μην έχουμε ανακατωσούρες; Μήπως πάντα η γωνία στο πολίτικό σύστημα είναι πιο εύκολη από το να βρίσκεσαι στη μέση της αρένας και να δίνεις μάχη;
(Ο Κώστας Ζαχαριάδης είναι επικεφαλής της Δημοτικής Παράταξης Ανοιχτή Πόλη, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ)
ΑΠΟ ΤΟ DNEWS
