Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ποτέ δεν είναι αργά και για τον ΣΥΡΙΖΑ να κλείσει ως κόμμα τον κύκλο της περιθωριακής παρουσίας στην Ευρώπη και να μετακινηθεί στα σαλόνια της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και όταν έγινε μεγάλο κόμμα, δεν έμεινε μόνο σε απομόνωση στην ελληνική κοινωνία. Έκανε και εξαγωγή του απομονωτισμού του.
Στην Ελλάδα, ως πολιτικός φορέας, έμεινε κλειστός σαν στρείδι. Με εκατομμύρια ψηφοφόρους, ο οργανωμένος ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεπέρασε, στην πραγματικότητα, ποτέ τα 30.000 ενεργά μέλη.
Από αυτά, προέκυπτε η ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου, που εμφανιζόταν – με τις κατατμήσεις της – ως «καθοδήγηση».
Με το ίδιο μοντέλο απομονωτισμού κινήθηκε και στην Ευρώπη. Ακόμα και όταν έφτασε να έχει στο Ευρωκοινοβούλιο σχεδόν το ένα τρίτο των Ελλήνων ευρωβουλευτών.
Το κόμμα που ψήφιζαν στην Ελλάδα όσοι αυτοτοποθετούνται στην Κεντροαριστερά και στη Σοσιαλδημοκρατία, δεν πέρασε ποτέ τις μεγάλες πόρτες της ευρωπαϊκής προοδευτικής παράταξης.
Στον άξονα Στρασβούργο – Βρυξέλλες στριμώχτηκε σε μια γωνία, εντασσόμενο στην περιθωριακή ομάδα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που φθίνει διαρκώς.
Οι Ευρωσοσιαλιστές, από την εποχή του Μάρτιν Σουλτς, απηύθυναν διαρκώς προσκλήσεις, έχοντας βρει τρόπο να παρακάμψουν και τις αντιρρήσεις του ΠΑΣΟΚ.
Έβλεπαν τον Τσίπρα σαν «σταρ» της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής και τον ήθελαν στον ευρωπαϊκό προοδευτικό σχηματισμό – με αξίωμα.
Αλλά ο πρώην πρωθυπουργός δεν πέρασε ποτέ τη γραμμή και αρκέστηκε στον ρόλο του παρατηρητή.
Έβλεπε πόση αξία έχει και για τον ίδιο να παίζει στη μεγάλη ομάδα, αλλά οι σκληροί του κόμματος τον απέτρεπαν.
Θεωρούσαν ότι η μετακίνηση στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, που ήταν ο φυσικός χώρος του Τσίπρα, θα αλλοίωνε τον αριστερό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Κούλογλου, μάλιστα, τον κατηγορεί σήμερα ότι πήγαινε στους Σοσιαλιστές, αλλά δεν πήγε ποτέ στην Αριστερά και στους Πράσινους.
Η ουσία είναι ότι, ειδικά την περίοδο που ήταν πρωθυπουργός, έχασε την ευκαιρία να ντυθεί με τα χρώματα της «εθνικής Ευρώπης» στη διεθνή προοδευτική σκηνή.
Οι πληροφορίες λένε ότι τώρα που απελευθερώθηκε από τα δεσμά της κομματικής γραφειοκρατίας, θα πυκνώσει τις επαφές του με τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές.
Ποτέ δεν είναι αργά.
Αλλά ποτέ δεν είναι αργά και για τον ΣΥΡΙΖΑ, να κλείσει ως κόμμα τον κύκλο της περιθωριακής παρουσίας στην Ευρώπη και να μετακινηθεί στα σαλόνια της.
Το έθεσε ήδη ο Κώστας Ζαχαριάδης. Από τη νέα γενιά στελεχών που αδικήθηκε από την εξέλιξη των πραγμάτων, μένοντας εκτός Βουλής.
Οι μισοί στην Κουμουνδούρου έπρεπε να βγάλουν τη Λινού και οι άλλοι μισοί τον Τσακαλώτο.
«Θα έπρεπε να συζητήσουμε για την ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στη Σοσιαλιστική Διεθνή και στους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές», είπε ως κριτική για το παρελθόν και πρόταση για το μέλλον.
Ουσιαστικά είναι και ένα από τα στοιχεία που θα κρίνουν τον νέο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα αποτελέσει κατάκτηση, αν γίνει, και ένα από τα στοιχεία που θα τον αναδείξουν.
AΠΟ ΤΟ ΙΕΙDISEIS.GR
