Γράφει ο Απόστολος Αποστόλου
Σε μια εποχή όπου το νέο και το επαναστατικό έχει φωλιάσει στην αντεστραμμένη γλώσσα της κυριαρχίας τότε δεν έχεις και πολλά να ελπίζεις. Εκεί όπου ο μύθος, το βιωμένο, η αντικειμενική πραγματικότητα, γίνονται άλλοθι για τα μοντέλα προσομοίωσης, τότε σίγουρα ζούμε ερήμην κάθε σημασίας και βαδίζουμε με ταχύτητες που δίνουν προτεραιότητες σε αντιδημοκρατικές αυτονομημένες λογικές οι οποίες διεκδικούν την ιδιοκτησία του μέλλοντος.
Βλέπετε έχουμε απορρίψει ως μελοδραματισμό κάθε λαχτάρα για εκείνο που κρατούσε κάποια αξία από το παρελθόν και έχουμε απαιτήσει η ρεπλίκα κάθε πραγματικότητας, αλήθειας, αυθεντικότητας, να είναι το όπλο που θα μπορέσουμε μέσω εκείνης να αποικίσουμε, να κατακτήσουμε, να αναδιατάξουμε, να απολαύσουμε τη ζωή.
Και ενώ συλλέγουμε νεκρές διάρκειες ζωής, ο τούρμπο καπιταλισμός έχει εξοικειωθεί με τις κρίσεις σε βαθμό που μπορεί να τις διευθύνει και να τις χρησιμοποιεί υπέρ του. Μάλιστα αυτές οι κρίσεις τίθενται στην πληθωριστική κυκλοφορία του χρήματος. Ενέργεια, υγεία, τεχνολογία, γίνονται οι επιδιώξεις και οι μεθοδευμένες προκλήσεις που απορροφούνται από την αγορά.
Κάτω από αυτές τις παγκοσμιοποιημένες ερμηνευτικές εμμονές η Ελλάδα βρίσκεται σε μια περίεργη συνθήκη. Η κυβερνητική παντοδυναμία της ΝΔ καλείται να διαχειριστεί τα εθνικά θέματα με την Τουρκία. Και το ερώτημα είναι, θα δεχθεί ανεπιφύλακτα τις απόκρυφες γεωπολιτικές νατοϊκές εξισώσεις οι οποίες ευνοούν την τουρκική εξωτερική πολιτική; Ο κ. Μητσοτάκης σε συνέντευξή του μίλησε για παραχωρήσεις από την ελληνική πλευρά (και όχι για αμοιβαίες παραχωρήσεις μεταξύ των δύο χωρών) χωρίς να διευκρινίσει ποιες θα είναι. Έχει άραγε υιοθετήσει ο κ. Μητσοτάκης τις ψαλμουδιές κάποιων εγχώριων αλλά και ξένων μυωπικών αναλυτών ότι η Ελλάδα εκφράζει μαξιμαλιστικές απαιτήσεις απέναντι στη Τουρκία; Κάτι επίσης που δεν αποσαφήνισε ο κ. Μητσοτάκης είναι αν ο διάλογος των δύο χωρών θα γίνει με οδηγό το Διεθνές Δίκαιο ή αν θα γίνει στη βάση των ερμηνευτικών δεδομένων του Διεθνούς Δικαίου.
Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση προσηλωμένη στην ακοίμητη λογική ότι οι προστάτες μας έχουν σχεδιάσει το ρόλο μας στην παγκόσμια σκακιέρα θα αφεθεί στα σχέδια της νατοϊκής ατζέντας.
Αλλά για να μην υπάρξει εθνικιστικό ντελίριο (σπάνιο βέβαια) με πολεμικά θούρια θα περιμένει η κυβέρνηση το σχεδιασμό της λογικής και τους γλωσσικούς νάρθηκες που θα δέσουν τη συμφωνία ώστε να αφομοιωθεί από το λαό . Όλα αυτά καλά σχεδιασμένα για να βυθιστεί η πλειοψηφία των πολιτών σε νιρβάνιες άπνοιες. Έτσι όλοι στο τέλος θα βγουν κερδισμένοι και εκείνοι που διεκδικούν τον ουρανό με τα άστρα (Τουρκία) και εκείνοι που επιθυμούν να αγοράσουν ειρήνη με την ανεκδιήγητη κακομοιριά του παρακαλετού (Ελλάδα).
Και επειδή η έμπνευση έχει ρεπό στην Ελλάδα κρίνονται οι εθνικές κυριαρχίες ως μαξιμαλιστικές και ως περαστικές προλήψεις. Ξεχνούν ίσως κάποιοι ότι τίποτα δεν διασφαλίζει την ειρήνη με την Τουρκία για μεγάλο χρονικό διάστημα και αυτό γιατί η Τουρκία έχει μεγαλόσχημα όνειρα που δεν σβήνουν αλλά απεναντίας πυροδοτούνται διαρκώς.
Και μέσα σ’ όλα αυτά η αξιωματική αντιπολίτευση καλείται να δώσει το στίγμα της, που δεν θα είναι μια εκλαϊκευμένη πολιτική, ούτε μια προθήκη από αγωνιστικές μνήμες, ούτε μια καταγγελτική ρητορική. Έχει όμως ανάγκη ως κόμμα εξουσίας να διεγείρει τα κριτήρια ανακλαστικών, να αποδομήσει τις ενοποιητικές πρακτικές της επιδοματικής πολιτικής που οργάνωσε η ΝΔ περιθωριοποιώντας τους πολίτες και να προτείνει θεραπείες για το ζημιογόνο κομμάτι του κοινωνικού κεφαλαίου που υπέστη καταστροφή από τις πολιτικές της ΝΔ.
Κάτω από τη δύναμη των νέων σημείων του κόσμου, του κοντέρ της ιστορίας που ξεκίνησε να γράφει τα γεγονότα εκ νέου και του μοχλού κίνησης του δικαίου των ισχυρών η ευθύνη μας είναι μεγάλη.
Καθηγητής πολιτικής και κοινωνικής φιλοσοφίας