Οι Αμερικανοί έξω, οι Ρώσοι μέσα και οι Γερμανοί κάτω: Πώς η συντριβή του Ουκρανικού στρατού αλλάζει το μεταπολεμικό δόγμα

Του Διογένη Λόππα

Όσοι αναλυτές κράτησαν όλο αυτό το διάστημα μια επαφή με τα αμερικανικά πράγματα, δεν εξεπλάγησαν στο ελάχιστο, ούτε από την αποπομπή Μακάρθι, ούτε από το μπλοκάρισμα της χρηματοδότησης του Ζελένσκι.  

Και αυτό γιατί παρά τις άοκνες προσπάθειες των mainstream δυτικών μέσων να συνεχίσουν επ’ αόριστον το έργο ”επέλαση προς τη Μόσχα”, οι διεργασίες εντός της κοινής γνώμης των ΗΠΑ και κατ επέκτασιν εντός του Κογκρέσου, ήταν σαφώς διαφορετικής κατεύθυνσης.

Η συνέντευξη που συγκλόνισε την Αμερική

Το βάρος της παρουσίασης της πικρής αλήθειας από το ανατολικό μέτωπο, έπεσε στους ώμους του Douglas Macgregor,  ενός ιδιαίτερα ευφυούς συνταγματάρχη, ο οποίος τυγχάνει και ήρωας των ανά την οικουμένη μαυροσκούφηδων, καθώς είναι αυτός που διηύθυνε την περιβόητη αρματομαχία στο Ιράκ, όπου μια αμερικανική ίλη Abrams που συνόδευε οχήματα προσωπικού Bradley, κατόρθωσε να εξουδετερώσει 70 Ιρακινά τεθωρακισμένα της προεδρικής φρουράς, με απώλεια ενός μόνο Βradley, χωρίς αεροπορική ή άλλη υποστήριξη.  

Υπήρξε υποψήφιος για τη θέση του συμβούλου εθνικής ασφάλειας επί Trump, σύμβουλος του Αμερικανού προέδρου για θέματα άμυνας, ενώ φημολογείται ότι στην πολύ πιθανή περίπτωση που ο Trump επανέλθει στην εξουσία, θα αναλάβει υπουργικό πόστο.

Έδωσα το σχετικό ιστορικό για να κατανοήσετε ευκολότερα τη βαρύτητα γνώμης του προσώπου, άσχετα εν συμφωνεί κανείς με τις υπερσυντηρητικές απόψεις που γενικά εκφράζει ή όχι, δηλαδή τον τρόπο σκέψης της άλλης μισής Αμερικής, που δεν εμφανίζεται ποτέ στα νέα που φθάνουν εδώ.

Η συνέντευξη που συντάραξε την κοινή γνώμη με τις δύσπεπτες διαπιστώσεις της, παραχωρήθηκε στον διάσημο Αμερικανό δημοσιογράφο Tucker Carlson, σε ένα ταπεινό YouTube podcast.  Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι προφανώς ο ενοχλητικός συνταγματάρχης θα είναι κόκκινο πανί για τα συστημικά ΜΜΕ.  Το γεγονός αυτό βέβαια δεν εμπόδισε την παρακολούθησή της από εκατομμύρια viewers. 

Εκεί ο Macgregor ξεδιπλώνει ένα κανονικό πολιτικό μανιφέστο για το πως θα μοιάζει η δεύτερη φορά ακροδεξιά στις ΗΠΑ, ενώ παράλληλα δίνει πολλές πληροφορίες, αλλά και εκτιμήσεις, για την πραγματική διάταξη δυνάμεων και για το πραγματικό αξιόμαχο των ΗΠΑ, το οποίο γλαφυρά συγκρίνει με τον Γαλλικό στρατό πριν τον Γαλλο-πρωσικό πόλεμο.  Εκεί δηλαδή όπου ο τρομερός στρατός των Γάλλων που επιχειρούσε σε όλο τον κόσμο και θεωρούνταν ο ισχυρότερος του πλανήτη, κατέρρευσε σε λίγες εβδομάδες, όταν αντί για ρέμπελους και ατάκτους βρέθηκε απέναντι σε έναν σύγχρονο, άρτια εκπαιδευμένο και εξοπλισμένο στρατό.

Σχετικά τώρα με την πορεία του πολέμου στην Ουκρανία, αναφέρει ότι μετά το αρχικό σοκ και κατά τη διάρκεια του χρόνου, οι Ρώσοι κατάφεραν να οργανώσουν το στράτευμά τους, να εκπαιδεύσουν άρτια επίστρατους και να δημιουργήσουν σωστά οργανωμένες γραμμές ανεφοδιασμού.  Υπολογίζει με δικές του πληροφορίες ότι έχουν συγκεντρώσει μόνο στο ουκρανικό μέτωπο περίπου 1.300.000 άνδρες.

Προσάρμοσαν επίσης τις τακτικές τους και έγιναν πολύ φειδωλοί στο ξόδεμα ζωών, σε αντίθεση με τους Ουκρανούς.  Έχουν οχυρωθεί πίσω από μια σοφιστικέ γραμμή άμυνας τριών σημείων και όταν οι Ουκρανοί προσεγγίζουν, υποχωρούν αντί να εμπλακούν σε μάχη, αφήνοντας τα υπόλοιπα στο πυροβολικό.  Κάπου μεταξύ πρώτης και δεύτερης γραμμής άμυνας, εγκλωβισμένες, οι ουκρανικές δυνάμεις συνθλίβονται από την τρομακτική αποτελεσματικότητα του ρωσικού πυροβολικού.

Ισχυρίζεται επίσης ότι οι Ρώσοι έχουν διαπρέψει στην παρακολούθηση του πεδίου, χρησιμοποιώντας συνεχώς δορυφόρους και drones, σε σημείο τελειότητας, όπου μόλις αναγνωριστεί στόχος, καταστρέφεται σε λιγότερο από πέντε λεπτά, με τη χρήση βλημάτων ακριβείας.

Αυτό που βιώνουμε σήμερα με το αδιέξοδο της ουκρανικής αντεπίθεσης, το είχε προβλέψει μήνες πριν, αναλύοντας δεδομένα.  Προεκτείνοντας τώρα την άβολη αυτή κατάσταση στο πολιτικό της σκέλος, αναρωτιέται για πόσο καιρό ακόμα οι ΗΠΑ και η Ευρώπη θα είναι διατεθειμένοι να πετάνε χρήματα σε μια μαύρη τρύπα.  Και αν οι κυβερνήσεις είναι αδιάφορες, δεν είναι αδιάφορες οι κοινωνίες.  Αυτή η πίεση όμως από κάτω προς τα πάνω, κάποτε θα έφερνε δράσεις.

Ασφαλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τη δύση, μετά και την καθολική αποτυχία του ουκρανικού στρατού και τις δυσθεώρητες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και δυτικά οπλικά συστήματα, είναι η γενική παραδοχή περί ενός διεφθαρμένου καθεστώτος που οικειοποιείται μεγάλο μέρος της δυτικής βοήθειας.  Πριν το περιγράψει κάπως ωμά ο Γιούνκερ σε πρόσφατη συνέντευξή του (Augsburger Allgemeine), ο Macgregor είχε χαρακτηρίσει την Ουκρανία περισσότερο διεφθαρμένη από το Μεξικό, κάτι απολύτως σοκαριστικό για τον μέσο Αμερικανό νοικοκυραίο.  Σε μια αποστροφή του μάλιστα, έδωσε την πληροφορία ότι οι ομοσπονδιακές υπηρεσίες των ΗΠΑ έχουν εντοπίσει ναρκέμπορους να κυκλοφορούν με Javelin (αντιαρματικός πύραυλος ακριβείας, τελευταίας τεχνολογίας), που εικάζεται ότι προήλθαν από την Ουκρανία.

Πριν το μπλοκάρισμα των ρεπουμπλικάνων, ήδη τρεις ευρωπαϊκές χώρες προϊδέασαν για το τι έρχεται, μπλοκάροντας όχι μόνο τη βοήθεια, αλλά και κάθε είδους σκέψη.  

Η ακρίβεια στην Ευρώπη οφείλεται πάνω από όλα στο κόστος της ενέργειας.  Η χρηματοδότηση της ουκρανικής ουτοπίας δεν είναι τζάμπα.  Ουσιαστικά πυροδοτεί τον πληθωρισμό, συνεπώς κάθε ευρωπαϊκό νοικοκυριό πρακτικά συμμετέχει με ίδιους πόρους σε μια μάχη ανεμόμυλων με σκοπό την πιθανή πολιτική εξόντωση ενός ξένου ηγέτη.  Γιατί;

Αν πριν ένα χρόνο η δυτική κοινή γνώμη έβλεπε με συμπάθεια τα θύματα του Πούτιν, σήμερα βλέπει με θυμό τις παράλογες πολιτικές των ηγεσιών της.  Αν πριν ένα χρόνο η πίεση της κοινωνίας ήταν να δοθούν περισσότερα όπλα και χρήματα στον ευγενή σκοπό των Ουκρανών, σήμερα η πίεση είναι για τον τερματισμό του πολέμου.

Ο πόλεμος πρέπει να τελειώσει και αυτό είναι και επίσημα σήμερα το διακύβευμα, πίσω από τις κλειστές πόρτες του παλατιού της Γρανάδας.  Αν όμως τελειώσει ο πόλεμος, θα είναι μια καθαρή νίκη του Πούτιν, αφού βέβαια κανένας Ρώσος στρατιωτικός δεν πρόκειται να αποσυρθεί από ήδη προσαρτημένα εδάφη.  Και μια καθαρή νίκη του Πούτιν θα είναι ένα χαστούκι στα μούτρα πρώτα του Baiden, που πάει σε εκλογές ως πρόβατο επί σφαγήν και βέβαια όλων των υπολοίπων ”προθύμων”, της ΕΕ, που θα πρέπει και αυτοί εν μέσω εκλογικών αναμετρήσεων να απολογηθούν στις κοινωνίες τους για άστοχες πολιτικές, ασταθείς προβλέψεις και οικονομική δυσπραγία.

Αν ο πόλεμος δεν τελειώσει, τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο, με ενάμισι εκατομμύριο Ρώσους στρατιώτες πίσω από τις γραμμές και μια ρωσική κοινή γνώμη που διψάει για αίμα και εκδίκηση για το ’90.  Σύμφωνα με τον Macgregor, ο Πούτιν μοιάζει παράξενα διστακτικός, καθώς έχει τώρα όλα τα απαραίτητα μέσα για να προελάσει βαθειά μέσα στη δυτική Ουκρανία, αλλά για κάποιο λόγο κωλυσιεργεί.    

Μπορεί να φοβάται μια άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ, μπορεί να μας δίνει χρόνο για μια καλή ειρήνη που και ο ίδιος μάλλον επιθυμεί ή μπορεί απλά να απολαμβάνει σαδιστικά το δυτικό ξεμάλλιασμα, καθώς ανατρέπεται το δόγμα Kissinger, που ήθελε το ΝΑΤΟ να κρατάει τις ΗΠΑ μέσα, τη Ρωσία έξω και τη Γερμανία κάτω.

[email protected]