Του Ιωάννη Δαμίγου
Ναι, είναι μία πραγματικότητα! Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, ανακαλύπτει εκ νέου την προσωπικότητα του πρωθυπουργού! Γνώριζε μόνο μια από αυτές και προφανώς αυτήν που τον γοήτευε, αγνοώντας όλες τις άλλες κρυφές πτυχές της, λόγο απόστασης από την πολιτική και άλλο τόσο από την αριστερά, που προφέρει σαν άνοστη γεύση καραμέλας.
Επανέρχεται σαν εξερευνητής, σε τρομακτικές και πρωτόγνωρες διαπιστώσεις, έλλειψης εν συναίσθησης εκ μέρους του πρωθυπουργού, του καταλογίζει, αν είναι δυνατόν, αλαζονεία και ζητά την αποπομπή του κου Γεωργιάδη, “‘διαφορετικά προσυπογράφει την δήλωσή του, ενστερνίζεται την ίδια αλαζονεία (ενδεχομένως να ήταν και άλλη) και πολιτική χυδαιότητα και δικαιώνει τον τίτλο του πρωθυπουργού, μειωμένης συναισθηματικής νοημοσύνης”!
Αντιπολίτευση πυγμής δηλαδή, όμοια με την του προηγούμενου ηγέτη, μια και μαθαίνει γρήγορα ο νέος, τα ίδια αντιγράφοντας. Επιμένει δηλαδή στην ίδια στείρα έκφραση πολιτικής, των δεύτερων και τρίτων διαπιστώσεων και απαίτησης παραπομπών υπουργών, που αντιπροσωπεύουν τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Αμέτρητα τα αιτήματα αυτά, επαναλαμβανόμενα και μάλιστα για τα ίδια πρόσωπα, εδώ και τόσα χρόνια.
“Να αρχίσουμε από την κεφαλή του ψαριού” είπε πρωτοτυπώντας! Για κάτι που δεν θα μπορέσει να εφαρμόσει ακόμα και αν αναλάμβανε αύριο κιόλας καθήκοντα πρωθυπουργού. Αν δεν είναι αυτό ο ορισμός του λαϊκισμού, τι άλλο είναι;
“Θα παλέψουμε για δικαιότερη .κατανομή των πόρων του ταμείου ανάκαμψης”, άλλη μια δήλωση έτσι για να υπάρχει ως καταγεγραμμένη. Στην συνέχεια επισήμανε το γενικότερο πρόβλημα της δικαιοσύνης, ως είθισται. Είναι κι αυτό μια… πρόοδος.
Πέρα όλων των άλλων παρουσιάζει, με το ξαφνικό της ανάληψης προεδρίας και αν απλήρωτο κενό απαραίτητων πολιτικών γνώσεων και θέσεων, όπως απαιτεί η θέση του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γι’ αυτό και τα σοβαρά λάθη του, που προκαλούν ευλόγως αντιδράσεις, όπως η “ιστορική” ομιλία του στον ΣΕΒ ή όπως αυτά της άγνοιας περί καταστατικού και η βιασύνη απονομής δικαίου κατά το δοκούν, ως διευθυντής εταιρείας.
Άλλο ασφαλώς η διοίκηση μιας εταιρείας και άλλο η ευθύνη του προέδρου κόμματος. Δεν αποτελεί πανάκια βέβαια η γνώση και η εμπειρία ενός προέδρου, καθώς και ο προηγούμενος που τα κατείχε είχε την προσωπική του επιβαλλόμενη άποψη, σεβόμενος το καταστατικό αλλά ελέγχοντας τα όργανα αποφάσεων. Καταλογίζοντας τις βαρύτατες ευθύνες στον πρώην πρόεδρο, εύκολο είναι και λογικό να περιμένουν τα μέλη και οι υποστηρικτές, τα χειρότερα από τον έκτακτο ρολίστα και την αταίριαστη ηγετική του ομάδα, άλλων επιλογή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ ακολουθεί προοδευτικά την αναπόφευκτη συρρίκνωση, απογοητεύοντας τα μάλα τον κόσμο του, που έκανε το λάθος να εναποθέσει τις όποιες ελπίδες του, σε ερασιτέχνες κατ’ αρχή και σε μετέπειτα συστηματοποιημένους πολιτικούς. Το να καταλήγει κανείς στην ανάγκη του κου Κασσελάκη και της παρέας του, πρέπει να είναι η πιο τραγική εμπειρία της ζωής του, μετά την θητεία του στο ΠΑΣΟΚ. Οι αριστεροί της χονδρικής,