Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Για να θυμηθούν να μου θυμώσουν κάποιοι, τα γράφω, γιατί ξέχασαν και να θυμώνουν κιόλας!
Απεργία, σύμφωνοι, πολύ σύμφωνοι μάλιστα. Μα μιας μέρας; Σίγουρα θα έπρεπε να σκαρφιστούν μια άλλη λέξη, πιο συγκεκριμένη, για μιας μέρας “απεργία” ε;
Γιατί η μιας μέρας, ας πούμε “απεργία”, εάν ήταν προειδοποιητική, ναι, ας είχε όριο την μια μέρα. Όμως μια μέρα απεργίας στην χάση και στην φέξη, μόνο τον εργαζόμενο δεν εξυπηρετεί. Πολύ απλά και κατανοητά, είναι αναποτελεσματική και όχι μόνο! Γίνεται συνήθεια, καταντά ρουτίνα, με αποτέλεσμα την απώλεια συνείδησης για αγώνα. Εκούσια θαρρώ! Απεργία ορίζεται η αποχή από εργασία άνω της εβδομάδας, τουλάχιστον. Για ν’ αρχίσει να γίνεται αισθητή. Και ανάλογα επεκτείνεται, από πιθανά αρνητικές εργοδοτικές εμμονές και αποφάσεις.
Όλα αυτά βέβαια, απαιτούν σκοπό και στόχο, από πλευράς εργατών. Αυτό είναι το ερώτημα λοιπόν, το μεγάλο και αναπάντητο ερώτημα. Υπάρχουν οι ανάγκες; Υπάρχουν οι εργάτες; (Γιατί υπάρχουν και οι “εργαζόμενοι” που ίσως συνιστούν άλλη κατηγορία ή οδηγούνται από άλλες ανάγκες. Γνώμη μου, πως εντέχνως και όχι επί της ουσίας, ο καπιταλισμός επιτήδεια, έχει διαχωρίσει αυτές τις κοινές κατηγορίες, για ευνόητους κατευναστικούς ρόλους μιας ψευδαίσθησης, μιας άλλης υπαλληλικής προσέγγισης, τάχα ανώτερης, από την εργατιά). Αν υπάρχουν οι δυνατότητες, για μιας εβδομάδας, το λιγότερο, απεργίας τότε εμπρός. Άλλως, αυτό το “παιχνίδι” ,συγκεντρώσεων και κυνηγητού, με την άγρια κατασταλτική αστυνομία, είναι χωρίς ουσία και μάλλον άλλες ανάγκες εξυπηρετεί, ερήμην ασφαλώς των εργατών ή εργαζομένων. Αυτή η μομφή καταφέρεται έναντι των κομματικών αποχρώσεων, που προσπαθούν να ελέγξουν το αδαές περί άλλων τυρβάζοντας πλήθος, αποδυναμώνοντας την τυχόν δυναμική των απεργών, σκόπιμα και προς ίδιον όφελος. Επίσης, θεωρώ τις διάσπαρτες απεργίες, μεμονωμένων κλάδων, ένα ακόμα αρνητικό επίτευγμα των κομματικών ταγών, πάντα στο ίδιο πλαίσιο αποδυνάμωσης, αλλά και στοχοποίησης επιπλέον.
Οι “απεργίες” αυτές, αλλά και οι συγκεντρώσεις με την παρούσα αλλά και προηγούμενη κουλτούρα, δεν θα είχαν καμία τύχη αν δεν βοηθιούνταν, από την αγανάκτηση για τα δολοφονημένα παιδιά των Τεμπών, αλλά κυρίως τον καθημερινό αγώνα μέχρις εσχάτων των γονέων και όχι όλων, των θυμάτων. Δόθηκε έτσι η ευκαιρία αυθόρμητης, αλλά και συμπτωματικής αγανάκτησης , μιας γενικευμένης αντίδρασης, που προήλθε από τον χείριστο τρόπο της κυβερνητικής προσπάθειας συγκάλυψης ευθυνών, παρά για την ψήφιση της 13ωρης εργασίας ή της απίστευτης ακρίβειας και σωρείας άλλων κύριων θεμάτων!
Επικρατεί μια ορφάνια πολιτικής αντίδρασης, ένα κουβάρι οριοθέτησης στόχων, μια παντελής έλλειψη προτεραιότητας προβλημάτων, με αποτέλεσμα τυχαία γεγονότα, εγκληματικής κυβερνητικής αδράνειας, με ψήγματα σκοπιμότητας, να δίνουν το έναυσμα για συγκεντρώσεις και μέχρι εκεί. Ούτε να κοσκινίσουν δεν μπορούν …