Του Γ. Λακόπουλου
Πρώτα τα μεγέθη. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε σχεδόν δυο εκατομμύρια ψήφους. Στο πρόσφατο συνέδριο μάθαμε ότι έχει λιγότερα από 25 χιλιάδες μέλη, τα οποία ανέδειξαν 2.800 συνέδρους – και από την ψήφο τους προέκυψε η σειρά κατάταξης στην Κεντρική Επιτροπή.
Μετά η ερώτηση. Τι είδους ανασχηματισμό θα κάνει ο Πρωθυπουργός; Ποιοι θα φύγουν και ποιοι θα μπουν στο νέο κυβερνητικό σχήμα;
Και τέλος η απάντηση: εξαρτάται ποιο από τα δυο μεγέθη θα λάβει υπόψη ο Αλεξης Τσίπρας. Ή αλλιώς: θα κάνει ανασχηματισμό για το κόμμα ή για την κοινωνία που τον ανέδειξε στο αξίωμα του;
Τα πράγματα μιλούν μόνα τους. Κραυγάζουν: υπάρχει χάσμα ανάμεσα στις κομματικές προτεραιότητες και τις προσδοκίες της κοινωνίας. Ανάμεσα στην κουλτούρα των κομματικών και τις ανάγκες μιας ευρωπαϊκής χώρας με τα προβλήματα της Ελλάδας.
Στον ανασχηματισμό ο Πρωθυπουργός δεν καλείται ούτε να τετραγωνίσει τον κύκλο ούτε να ανακαλύψει την πυρίτιδα. Απλές αποφάσεις καλείται να πάρει. Προσωπικές αποφάσεις. Με απλά κριτήρια. Και με τη μοναξιά του ηγέτη.
Την ευθύνη για τη χώρα δεν έχει Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ , αλλά η κυβέρνηση -που εξασφαλίζει την εμπιστοσύνη της Βουλής. Οι πολίτες ανέθεσαν στον Τσίπρα τις τύχες τους, όχι στους εκλεκτούς ενός κλειστού κομματικού συστήματος. Σε κάθε περίπτωση ο ανασχηματισμός είναι αποκλειστικό προνόμιο του Πρωθυπουργού και δεν νοείται να το διαπραγματεύεται με κανέναν.
Άρα, λοιπόν, το είδος του ανασχηματισμού που πρέπει να περιμένουμε εξαρτάται από την απάντηση στην ερώτηση: η νέα κυβέρνηση θα συγκροτηθεί από τον Πρωθυπουργό ή από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ; Θα απευθύνεται στα δυο εκατομμύρια ψηφοφόρων ή στις 2.800 συνέδρων;.
Πρωθυπουργός υπό επιτροπεία δεν νοείται
Αν ο Αλέξης Τσίπρας ανοίξει τις εφημερίδες παλαιότερων εποχών θα διαπιστώνει πώς έκαναν ανασχηματισμούς ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Εφόσον μάλιστα ο δεύτερος του είναι οικείος ας ανατρέξει στο 1987, όταν σε μια νύχτα μάζεψε από την κυβέρνηση όλους τους μεγαλο-υπουργούς και τους έστειλε να κάνουν κομματικές ασκήσεις το Εκτελεστικό Γραφείο.
Ακόμη και ο Σημίτης που είχε ροπή προς τις ομοσπονδιακές λύσεις, ξήλωσε εν ψυχρώ τον Λαλιώτη από γραμματέα της ΚΕ και ας είχε εκλεγεί πρώτος στο συνέδριο του 2001.
Για έναν σοβαρό και ισχυρό Πρωθυπουργό ο ανασχηματισμός καλύπτει ανάγκες της χώρας, δεν αποτυπώνει κομματικούς συσχετισμούς. Είναι στοίχημα διακυβέρνησης, δεν είναι παιχνίδι κομματικής επικράτησης.
Πάνω από όλα κρίνει το κύρος του Πρωθυπουργού. Αλίμονο αν δείξει ότι άγεται και φέρεται από τις επιθυμίες των κομματικών στελεχών. Ήδη υπάρχουν κάποια φαινόμενα που πρέπει να αντιμετωπιστούν ακόμη και για λόγους συμβολισμών ή παιδαγωγικής της πολιτικής.
Π.χ. ο Νίκος Φίλης δήλωσε ότι δεν επιθυμεί να φύγει από το υπουργείο Παιδείας. Αυτό και μόνο τον θέτει εκτός. Αν τον κρατήσει ο Πρωθυπουργός δείχνει αδύναμος -αν δεν εξευτελίζεται κιόλας. Υπουργοί επιλέγουν υπουργεία!
Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τον Σκουρλέτη που επίσης συμπεριφέρεται σα να έχει καπαρώνει τη θέση που κατέχει σήμερα και υπαινίσσεται μάλιστα ότι αν τον διώξει ο Πρωθυπουργός θα έχει υποκύψει σε… ξένους.
Άλλης τάξης πρόβλημα που πρέπει να λύσει ο ανασχηματισμός αφορά τους υπουργούς που δεν κρύβουν ότι δεν πιστεύουν στην κυβερνητική πολιτική που εφαρμόζουν. Δεν το εννοούν μόνο, αλλά το εφαρμόζουν στην πράξη. Πρώτα υπογράφουν και η Βουλή ψηφίζει και μετά κωλυσιεργούν. Μέχρι και οι Ευρωπαίοι τους έχουν πάρει είδηση. Μπορεί πει να μείνει στην κυβέρνηση ο Δρίτσας;
Υπάρχουν επίσης στο σημερινό σχήμα πρόσωπα που αποδείχθηκαν κατώτεροι του ρόλου τους. Δεν ξέρουν, δεν μπορούν, δεν τα καταφέρνουν ακόμη και αν θέλουν. Είναι βαρίδια, ακόμη και αν έχουν καλές προσθέσεις.
Τέλος υπάρχει το πρόβλημα με ορισμένους, όχι πολλούς, για τους οποίους βοά η κοινωνία και η πρόσφατη κυβερνητική περιπέτεια με την Καλογριτσιάδα έδειξε ότι καλώς βοά.
Η παραμονή όσων ανήκουν σ’ αυτές τις κατηγορίες θα έδειχνε ότι ο Πρωθυπουργός δεν παίρνει να μηνύματα ή δεν έχει ελεύθερα τα χέρια του. Αλλά Πρωθυπουργός υπό κομματική επιτροπεία δεν νοείται.
Νέα πρόσωπα εκτός κόμματος
Από εκεί και πέρα ο ανασχηματισμός δεν θα κριθεί μόνο από αυτούς που θα φύγουν αλλά κυρίως από αυτούς που θα έλθουν, γιατί αυτοί θα σηκώσουν πλέον το βάρος.
Ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να αποδείξει πρώτον ότι διαθέτει εφεδρείες στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος- και υπάρχουν πλέον κάποιες αξιοπρόσεκτες περιπτώσεις- και δεύτερο ότι μπορεί να στρατεύσει ανθρώπους της ευρύτερης αριστεράς, αλλά και πέρα από αυτήν.
Οι τελευταίοι θα δώσουν στον ανασχηματισμό τον επιχρωματισμό που χρειάζεται για να μηδενιστεί το κοντέρ. Όσο μηδενίζεται βέβαια από της στιγμή που διατηρείται η ετερόκλιτη συμμαχία με τον Καμμένο. Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση. Ρωτήστε και τον.. Σουλτς!
Κοντολογίς στον ανασχηματισμό ο Αλέξης Τσίπρας “παίζει τα ρέστα του”. Θα δει τη μεγάλη εικόνα ή θα δει την εικόνα με τους παραμορφωτικούς φακούς της Κουμουνδούρου; Έχει τα κότσια για τη μεγάλη κίνηση ως Πρωθυπουργός, ή θα λειτουργήσει σαν κομματάρχης; Είναι ηγέτης με αίσθηση της συγκυρίας, ή κολπαδόρος για να τη βγάλουμε τώρα και μετά βλέπουμε;
Και οι πέτρες ξέρουν ποια χαρακτηριστικά πρέπει να έχει η επομένη κυβέρνηση της Αριστεράς. Ποιοι πρέπει να φύγουν – και αν δεν τους αρέσει ας πάνε στη Βουλή να τη ρίξουν. Ποιοι πρέπει να έλθουν να κινήσουν τα πράγματα μπροστά.
Αν διστάσει, είτε γιατί θα τον τραβήξει από το μανίκι το κόμμα, είτε γιατί ο ίδιος δεν έχει εικόνα της κατάστασης και σχέδιο για να την αλλάξει, θα το πληρώσει ανεπανόρθωτα. Ο σχηματισμός θα έναι ρέκβιεμ για τον ίδιο. Αρχή του τέλους του. Συνέβη και με προκατόχους του.
Υ.Γ.: Είναι άραγε επιστημονική φαντασία, να σκεφθεί κάνεις ότι την ώρα που η χαμογελαστή- αλλά επιτυχημένη στο ρόλο της Γεροβασίλη, θα διαβάζει με το αρτινό αξάν της τη νέα κυβέρνηση Τσίπρα να ακούσουμε: υπουργός Οικονομικών Γιώργος Προβόπουλος, υπουργός Παιδείας Γιάννης Πανούσης, υπουργός Δικαιοσύνης Γιώργος Σωτηρέλης, υπουργός Εξωτερικών Ρένα Δούρου, υπουργός Υγείας Ηλίας Μόσιαλος, υπουργός Εσωτερικών υπουργός Δημοσίων Έργων και Υποδομών Σωκράτης Φάμελλος, υπουργός Πολιτισμού Κ. Γαβρόγλου, υπουργός Γεωργίας Γιώργος. Δημαράς Τέτοια πρόσωπα, ή αντίστοιχα, και από εκεί και πέρα ας βάλει όποιους θέλει… Λέμε τώρα…