Η συνάντηση του ΣΥΡΙΖΑ με την πραγματικότητα: “53+”, Τσίπρας, Δούρου, Τζαννακόπουλος…

 

Tου Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ

Ήταν χαρακτηριστικό αυτού του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ – του 2ου στην κομματική καταμέτρηση, αφότου συγκροτήθηκε σε ενιαίο κόμμα (το 1ο Συνέδριο, το και ιδρυτικό, ήταν θυμίζουμε τον Ιούλιο του 2013 οπότε και ψηφίστηκε το Καταστατικό του, δηλαδή πριν σχεδόν τριάμιση χρόνια) – ότι συνέπεσε η λήξη του με την άφιξη της Τρόικας στην Αθήνα. Δηλαδή με την εκ νέου συνάντηση του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ με την πραγματικότητα.

Το 1ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, για σύγκριση, ήταν το 1984 δηλαδή 10 χρόνια μετά την ιδρυτική του διακήρυξη και τρία χρόνια μετά την δική του κατάκτηση της εξουσίας. το 2ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ ήταν το 1990, μετά το “βρώμικο ΄89” και την άρνηση Κώστα Λαλιώτη “να γίνει πατροκτονία” κατά του Ανδρέα, με την ατάκα Σημίτη “αρνήθηκα να γίνω καρβουνιάρης και κατέβηκα απο το τραίνο” (το Συνέδριο εκείνο καταγράφηκε ως ‘Συνέδριο της νοθείας”, με τον Ανδρέα να λέει “Μα είναι δυνατόν να έγιναν τέτοια πράγματα;”). Ακολούθησε το διαβόητο “Πεντελικό”, με την ατάκα “το ΠΑΣΟΚ δεν κληρονομείται”.

Γιατί η άγαρμπη αυτή αναδρομή μνήμης ΠΑΣΟΚ; Επειδή το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται σχετικά φρέσκο αφότου πραγματοποιήθηκε και η συνάντησή του με την πραγματικότητα της διακυβέρνησης, οπότε θάπρεπε κανείς να είναι λίγο πιο διαλλακτικός με τα προβλήματα που του προέκυψαν. Από τις παραφασάδες του τύπου της ψηφοφορίας π.χ. για τις ποσοστώσεις των κυβερνητικών στελεχών στην Κεντρική Επιτροπή (όπου ο Αλέξης Τσίπρας χρειάστηκε να ζητήσει… νέα ψηφοφορία), μέχρι και τις ουσιαστικότερες αποκλίσεις ανάλυσης του που βρίσκεται η “Πρώτη φορά Αριστερά [στην Κυβέρνηση: αυτό συχνά λησμονείται]”.

Έτσι – θαρρούμε, απ’ έξω βλέποντας – χρειάζεται να δει κανείς το πώς φρόντισαν οι “53+” να διεκδικήσουν την προσοχή μιας ευρύτερης κοινής γνώμης αποκρυσταλλώνοντας το ότι “είμαστε στην Κυβέρνηση όχι πάση θυσία” αλλά με την κατατεθειμένη άποψη “με αριστερή οπτική, να ασκήσουμε πολιτική προς όφελος των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων”. Λιγότερο στην προσοχή και περισσότερο στην περιέργεια του “που θα φτάσουν αληθινά” απευθύνθηκε η κορώνα των 53+ για προθυμία “να πέσουμε ηρωικά από την εσωτερική η εξωτερική τρόικα και όχι ταπεινωτικά από την ίδια την κοινωνία”.

Οπότε, η τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα που ανέβασε τους τόνους προς τους “εταίρους” με την υπόσχεση μεν ότι “η αξιολόγηση θα κλείσει” αλλά και με απόκρουση της πρακτικής “κάντε τα μαθήματά σας και θα δούμε”, δηλαδή με δημόσια πίεση προς Βερολίνο, Βρυξέλλες κοκ για “ταυτόχρονη ρύθμιση του χρέους και εισόδου στην ποσοτική χαλάρωση, θέτει ένα απαιτητικό όριο για όσους αυτής της Κυβέρνησης πορευθούν τους επόμενους μήνες (για όποιον δεν κατάλαβε, υπήρξε άλλωστε και το σκέλος φράσης “οι υπουργικοί θώκοι δεν έχουν παραχωρηθεί με κριτήρια μονιμότητας”).tsipraspro_534_355

Ίσως ακόμη πιο βαθιά να προχώρησε η αυτο-ανάλυση του ΣΥΡΙΖΑ – με τις “Ερινύες και ψευτοδιλήμματα, την πολυτέλεια στην αδράνεια και στην αναποτελεσματικότητα” που διέγνωσε η Ρένα Δούρου, στρεφόμενη έτσι κριτικά κατά της στάσης των “53+” και φθάνοντας να πει ότι “αυτό δεν είναι το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το ιδρυτικό”.

Για να λάβει την απάντηση/αντίκρουση του Δημήτρη Τζανακόπουλου – παλιότερα Γραμματέα της Νεολαίας και ήδη διευθυντή του Γραφείου Τσίπρα, ο οποίος έχει ξεκινήσει και αρθρογραφική παρουσία – ότι “δεν είναι αυτό ιδρυτικό Συνέδριο, αλλά συνέχεια μιας ριζοσπαστικής Αριστεράς που έρχεται από πολύ μακριά και θα πάει πολύ μακριά”.

Αυτά είπαν και αυτά άκουσαν. Και ύστερα…βγήκαν στο πηγαιμό για την πραγματικότητα. “Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας μην τους φοβάσαι […] δεν θα του συναντήσεις αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήσει εμπρός σου”.