Του Γ. Λακόπουλου
Αν θεωρηθεί κατανοητό ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης “δεσμεύεται” για τα πάντα -που θα είναι “το πρώτο που θα κάνει”, αν γίνει πρωθυπουργός- προκαλεί εντύπωση ότι άρχισε να “δεσμεύεται” και για πράγματα για τα οποία δεν αποφασίζει ο ίδιος. Όπως π.χ. ο χρόνος και το σύστημα διεξαγωγής των αυτοδιοικητικών εκλογών.
Ασφαλώς έχει τη γνώμη του και την πρότασή του. Αλλά -σύμφωνα με το ρεπορτάζ από το κοινό συνέδριο της ΚΕΔΕ και της ΕΝΠΕ- δεσμεύθηκε για δυο πράγματα. Πρώτο, ότι “δεν θα επιτρέψει να γίνουν οι εκλογές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση με απλή αναλογική”. Δεύτερο, ότι “θα επαναφέρει το ισχύον σύστημα”.
Το δεύτερο να το συζητήσουμε. Είναι πολιτική θέση του και ΑΝ αποκτήσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία δικαιούται να τη κάνει νόμο του κράτους. Το πρώτο όμως πώς “δεν θα το επιτρέψει”; Ο ισχυρισμός “η κυβέρνηση θα συντριβεί στις ευρωεκλογές και θα οδηγηθεί σε εθνικές εκλογές πριν από τις αυτοδιοικητικές” μπάζει. Εξ άλλου από την πρωί μέρα που έγινε αρχηγός της ΝΔ θα οδηγούσε την κυβέρνηση σε πρόωρες εκλογές. Τι θέλει και μιλάει στο σπίτι του κρεμασμένου;
Εφόσον η σημερινή κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να εισηγηθεί -κατά τον νόμο- όποιο εκλογικό σύστημα θέλει και όποιον χρόνο διεξαγωγής των εκλογών θεωρεί πρόσφορο και η Βουλή εγκρίνει τη πρότασή της, ο πρόεδρος της ΝΔ θα πρέπει να περιμένει τις μελλοντικές εκλογές. Οι “δεσμεύσεις” μάλλον τον εκθέτουν…
Ωστόσο δεν αποφάσισε ξαφνικά να “δεσμευτεί” για ένα θέμα σαν τα αυτοδιοικητικά που θα κριθούν πριν εκπνεύσει η σημερινή Βουλή, έτσι κι αλλιώς. Πίσω από αυτό αρχίζει να αναδεικνύεται το μεγάλο πρόβλημά του στην Αυτοδιοίκηση.
Ο πρόεδρος της ΝΔ είναι παγιδευμένος αφενός στην εσωκομματική κατάτμηση που δημιουργεί διαρκώς Γόρδιους Δεσμούς που δεν μπορεί να κόψει και δεύτερον στους χειρισμούς που έκανε ο ίδιος σε γενικότερα θέματα πολιτικής. Για την ακρίβεια ο Κυριάκος βρίσκεται αντιμέτωπος με συγκεκριμένα διλήμματα από τα οποία θα βγει χαμένος ό,τι και αν επιλέξει.
Ένα από αυτά είναι το χρίσμα που θα πρέπει να δώσει στους μεγάλους δήμους. Π.χ. στον Πειραιά η υποψηφιότητα του Γιάννη Μόραλη είναι θηλιά που τον πνίγει, δεδομένου ότι ο ισχυρός άνδρας του δήμου είναι ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Αν ο Μητσοτάκης -ωθούμενος και από … οικογενειακούς λόγους- αρνηθεί να στηρίξει τη υποψηφιότητα Μόραλη θα βρει ολόκληρο το σύστημα Μαρινάκη απέναντί του.
Αν στοιχηθεί με τον Μόραλη τότε θα πρέπει να αναλάβει και την υπεράσπιση του εφοπλιστή στις δικαστικές εμπλοκές του -τη στιγμή που αρχίζει να αντιλαμβάνεται πόσο του κοστίζει η υπεράσπιση Σαμαρά- Γεωργιάδη στη Novartis.
Υπάρχει και κάτι ακόμη: Στην τοπική κοινωνία συζητείται η υποψηφιότητα του Βασίλη Μιχαλολιάκου ως κίνηση επανάκτησης του δήμου από τη ΝΔ. Η άρνησή του να τη στηρίξει θα τον αποκόψει περισσότερο από το κόμμα. Έξι ίσου σοβαρό είναι το πρόβλημα του στο δήμο Αθηναίων.
Έχουμε και λέμε. Ο Πατούλης ανακοίνωσε ήδη υποψηφιότητα ως νεοδημοκράτης, ο Γ. Βουλγαράκης ετοιμάζεται, όπως και ο Άρης Σπηλιωτόπουλος και η Όλγα Κεφαλογιάννη το καλοβλέπει. Πρωτίστως όμως υπάρχει η επιδίωξη της Ντόρας να στηρίξει την υποψηφιότητα του γιου της Κώστα Μπακογιάννη για τη δημαρχία -ακόμη και για τη περιφέρεια, όπως ακούγεται.
Ο Μητσοτάκης πέρα από τις κακές προσωπικές σχέσεις με τον ανεψιό του -πώς θα στηρίξει κάποιον με τον οποίο δεν έχει ούτε καλημέρα; Aν δώσει το χρίσμα πρέπει να δικαιολογήσει ό,τι δήλωσε κατά της οικογενειοκρατίας όταν επρόκειτο να πλήξει την αδελφή του. Αν δεν δώσει το χρίσμα, κινδυνεύει να του πάρει το δήμο ο Μπακογιάννης ερήμην του.
Τρίτο πρόβλημα για τον Μητσοτάκη είναι η …χιονοστιβάδα των υποψηφιοτήτων από το χώρο της ΝΔ που ήδη εκκολάπτονται ανά την επικράτεια. Πέρα από τους νυν γαλάζιους αξιωματούχους στην Αυτοδιοίκηση, υπάρχουν και -νυν και πρώην- βουλευτές που βλέπουν ότι θα τους κόψει από τα ψηφοδέλτια και θα αξιοποιήσουν την τοπική ισχύ τους για τις δημαρχίες. Όπως υπάρχουν και όσοι θα πολιτευτούν στη αυτοδιοίκηση εκ μέρους των δελφίνων. Και φυσικά υπάρχουν οι Καραμανλικοί και οι άνθρωποι του Σαμαρά. Πώς θα βρεθεί χώρος να προτείνει τους δικούς του; Πώς θα ενοποιήσει το χώρο του όταν θα τον τιμαριοποιήσουν οι τοπικές φιλοδοξίες;
Προσπαθεί, λοιπόν, να ξεφύγει με αντιπερισπασμούς, ή έστω να κερδίσει χρόνο. Ωστόσο η “δέσμευση” για θέματα στα οποία δεν αποφασίζει ίδιος, όπως είναι ο χρόνος των εκλογών και το εκλογικό σύστημα, δείχνουν απλώς αδέξιες αντιδράσεις μπροστά σε ένα εσωκομματικό τσουνάμι, που θα τον αποδυναμώσει ακόμη περισσότερο.