Του Μανώλη Ροζάκη
Αλήθεια τώρα.
Έχετε αναρωτηθεί ποιός είναι, τελικά, ο “μέσος όρος” τής αθλιότητας;
Κάτι έχω, βέβαια, κατά νου, αλλά θα ήθελα να το κοιτάξουμε και μαζί, στο μικροσκόπιο τής σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Εκεί, όπου ακόμη και η (στατιστική) επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια και χτυπάει μόνο παλαμάκια.
Χειροκροτήστε, λοιπόν, προκαταβολικά, και (ξανα)θυμηθείτε.
Έχουμε και λέμε.
Ο μέσος μισθός (ημερομίσθιο) προκύπτει όταν το μεροκάματο για τον “αρχηγό” είναι 3000 ευρώ (bonus, παροχές, μετοχές κλπ), ενώ για τον υπάλληλο 30. Δηλαδή μία απλή αναλογία 100 προς 1, με συντηρητική εκτίμηση. Μέχρι να φτάσουμε στο 400 προς 1, πού έχουν στις ΗΠΑ, έχουμε λίγο καιρό ακόμη.
Για όσο καιρό θα περιμένετε, φάτε ένα τοστ.
Το ίδιο και το αυτό συμβαίνει στη δικαιοσύνη. Δηλαδή το (μέσο) κριτήριο απόδοσης δικαιοσύνης κινείται ανάμεσα σε εκείνον πού τού κάνουν έξωση επειδή χρωστάει 15000 ευρώ και σε αυτόν πού χρωστάει εκατομμύρια αλλά, για έναν παράξενο λόγο, δεν τιμωρείται. Υπάρχουν και άλλα ποιοτικά παραδείγματα, όπου το (μέσο) κριτήριο τής δικαιοσύνης είναι τόσο γλαφυρό, όσο είναι η αρχειοθέτηση υποθέσεων σκανδάλων διαφθοράς και η αποφυλάκιση βιαστών, σε αναλογία με τον διασυρμό έντιμων δικαστών και την προφυλάκιση ή διαπόμπευση των θυμάτων, κυρίως για παραδειγματισμό.
Φάτε ακόμη ένα τοστ, αλλά μην το παρακάνετε.
Τέλος, το (μέσο) κριτήριο ενημέρωσης των πολιτών έχει να κάνει με την εισαγόμενη ακρίβεια, την κλιματική κρίση και τίς επιτυχίες τής κυβέρνησης, από την μία και την αντιπολίτευση πού όταν δεν καπνίζει, πηγαίνει στις Σπέτσες. Επειδή όμως, οι μαφιόζοι είναι καλοί σκοπευτές, η ασφάλεια των πολιτών κινδυνεύει μόνον από γυναικόπαιδα, φοιτητές και συνταξιούχους, πού ζητούν την αυτονόητη δικαίωση, με κοινωνική διαμαρτυρία.
Μετά από όλα αυτά, μπορείτε μάλλον να καταλάβετε γιατί διασύρεται η πολιτική, απαξιώνεται η δικαιοσύνη και αιμορραγεί η οικονομία, οδηγώντας μία κοινωνία στην πλήρη αποσύνθεση.
Όταν το μαστίγιο και το καρότο, δεν μπορούν να “προ(σ)καλέσουν” περισσότερο τούς πολίτες, από την ίδια την πραγματικότητα, τότε ο έλεγχος και η εξουσία γίνονται το κεντρικό πρόβλημα.
Επειδή λοιπόν τέσσερα (4) τοστ δεν είναι τελικά αρκετά για μία οικογένεια, ο μέσος όρος τής αθλιότητας κινείται ανάμεσα σε δύο άκρα. Μεταξύ, αυταρχισμού, ασυδοσίας & διαφθοράς, καταλήγοντας στην ανικανότητα, την απάθεια και την ηλιθιότητα.
Την επικίνδυνη ηλιθιότητα τού αυταρχισμού, ενσταλάζοντας μίσος και μετατρέποντας μία ολόκληρη κοινωνία σε ζούγκλα ιδιωτών, πού βασιλεύει μόνον, η πορνογραφία τής αποχαύνωσης.
Ο μέσος όρος τής αθλιότητας είναι η αποσύνθεση…