Του Ιωάννη Δαμίγου
Δύσκολη, ψυχοφθόρα και συνεχώς αναβαλλόμενη η συνάντηση με τον εαυτό μας. Η αναμέτρησή με αυτόν, αποφεύγεται λόγο της προδιαγραφόμενης ήττας, μια και γνωρίζει τα τρωτά σημεία, τα αναπόφευκτα ενστικτώδη λάθη του εγώ και την εύκολη λύση του πρόσκαιρου ψεύδους, που επιτήδεια στριμώχνει την άβολη αλήθεια στην γωνία.
Σώσιμο φαντάζει η κάλυψη πίσω από την ασπίδα του πλήθους των πολλών, των γενικών και αόριστων φωνών, που διεκδικούν το περίπου και ελάχιστο, αγνοώντας τα δικαιώματα, υποταγμένοι άβουλα στις υποχρεώσεις και υπερχρεώσεις. Αναζητώντας την διαφυγή από την ευθύνη, εναποθέτοντάς την ελπιδοφόρα σε χέρια μόνιμα κάπηλων αντιπροσώπων.
Πέρασε ένας χρόνος, ένας στάσιμος χρόνος σε αναζήτηση ευθύνης ενόχων, ηθικών αυτουργών, του στυγερού και αναμενόμενου εγκλήματος των Τεμπών. Ένας χρόνος προσβολής της ζωής, Ένας χρόνος προσβολής των θυμάτων και των συγγενών των. Ένας χρόνος ανοχής της ελληνικής κοινωνίας, ανευθυνότητας και απροκάλυπτης συνενοχής, κάτω από την κάλυψη όχι μόνο πολιτικής δεξιών συμπεριφορών συμπάθειας, μα αλίμονο και από την μετατροπή ανθρώπων σε μοιρολάτρες και αδιάφορες αισθημάτων, οντότητες. Άνθρωποι όσο, που αναζητούν την εξιλέωση μέσα από αναρτήσεις και κλεμμένα τσιτάτα, ανώδυνης επίδειξης ευαισθησίας, ενός χρόνου στείρων διαπιστώσεων. Η δειλία σε μετωπική με το θάρρος. Ξανά και ξανά.
Πίσω απ’ την ασπίδα των πολλών, στην ασφάλεια του ανεύθυνου πλήθους, που όποτε, μπορούν να ξεστομίζουν και κάποια μεγάλη κουβέντα συμπαράστασης, πάντα μέσα σε αυστηρά πλαίσια και όρια ηθικής.
Ένας και μια, ξεχωριστά και απομονωμένα, συμφωνούν και αναγνωρίζουν τους κατά συρροή δολοφόνους, στο σύνολο όμως οι ίδιοι όταν καλούνται να υπογράψουν, επιμερίζουν τις ευθύνες κατά το δοκούν. Έτσι καταλήγουν στις μόλις 700.000 οι υπογραφές για την ασυλία υπουργών και γράφω μόλις γιατί όσοι κατοικούν σε αυτόν τον τόπο ή μεγάλο μέρος τους, είτε ανέχονται δολοφόνους είτε αδιαφορούν για την απόδοση δικαιοσύνης!
Πίσω λοιπόν απ’ την ασπίδα των πολλών, πίσω απ’ την ασφάλεια γενικής επίδειξης ανευθυνότητας, κρύβονται τα “ανθρωπάκια”. Ωστόσο αυτά τα “ανθρωπάκια” είναι υπέρ αρκετά, για την στήριξη του συστήματος, που επελαύνει ζηλευτά οργανωμένο και μελετημένο, κατά της κοινωνίας, με την εξίσου αξιοζήλευτη απουσία, βοήθεια, της αντιπολίτευσης. Έως την στιγμή που θα βρεθούν απέναντί του, όταν (απεύχομαι) δολοφονηθεί το δικό τους παιδί. Χωρίς την προστασία της ασπίδας των πολλών, αναζητώντας υπογραφές υποστήριξης, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Η 28/2 όποιου στο εξής έτους, θα παραμένει η ημερομηνία Εθνικής Ντροπής και Ενοχής του τόπου, για την μειοψηφία όμως. Όχι μόνο γι’ αυτούς που χάθηκαν, μα και γι’ αυτούς που δεν βρέθηκαν ποτέ.