Πίτουρα και κότες

Του Ιωάννη Δαμίγου

Κανείς, πρέπει να διαισθάνεται πότε και πως πρέπει να αποχωρίσει, από μια αρνητική παρουσία σε χώρο που ούτε ο ίδιος συμφωνεί με αυτόν, μα ούτε και ο χώρος μαζί του. “Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε γι’ αλλού και αλλού η ζωή μας πάει”. Είναι στον χαρακτήρα και στην προσωπικότητα του καθενός, τόσο η αντίληψη, όσο και η πραγματικότητα, της παραδοχής πως οι συνθήκες συνύπαρξης έχουν αλλάξει ή τις έχουν αλλάξει προσδοκώντας άλλα. 

Με την παραμονή, ως παρείσακτου πλέον, βασιζόμενος σε θεωρίες πως μπορεί να αλλάξει και να παλέψεις από μέσα τα πράγματα, δεν έχει αντικειμενικές πιθανότητες. Ο κίνδυνος να δώσει αφορμές, αν δεν τις λάβουν από μόνοι τους οι “αλλού η ζωή μας πάει”, είναι μεγάλος, όπως και η ανάμειξη με τα πίτουρα, που τελικά τα τρώνε οι κότες. Και δεν είναι καθόλου υπερήφανο να παραμένεις με τέτοιες δυσμενείς προϋποθέσεις σε χώρο, που ο λαϊκισμός μπορεί να διαβάλει τις καλύτερες των προθέσεων.

Οι πιθανότητες να χαρακτηριστεί αν όχι όμοιος, ανεχτικός όποιος επιμένει στο ανέφικτο, υπερισχύουν. Από τυχόν επιτυχής σε παρουσία δημοκρατικών  αγώνων, με συμμετοχή χρόνων, θα χαρακτηριστεί αίφνης από γραφικός, ξεπερασμένος και επαίτης, έως παράλογος, επικίνδυνος και απειλών την ενότητα των συνδετήρων των λογής συρραπτικών και μηχανορράφων. Όταν ο άλλος, φαίνεται ξεκάθαρα, εκτελεί συνταγές και πολιτικές καθοδηγούμενος, στηριζόμενος και επιβαλλόμενος, από κέντρα αποφάσεων ερήμην μελών και ψηφοφόρων, οι δυσάρεστες “εκπλήξεις” θα ενταθούν με διασυρμό και άλλων προσώπων. “Διαίρει και βασίλευε”.

Η υποτίμηση του νέου ηγέτη και των αρωγών του, εγκυμονεί κινδύνους περαιτέρω εξευτελισμού προσωπικοτήτων, που ανέχονται καταπάτηση καταστατικών και όχι μόνο, επανειλημμένως. Απέναντι σε έναν έτοιμο μηχανισμό, αλίμονο, η προσπάθεια διατήρησης σχετικών δυνάμεων μειονότητας, αδυνατίζει όλο και περισσότερο μια και η “δημοκρατική” πειθαρχία υποταγής των υπολοίπων “αριστερών” του κόμματος είναι, κατ’ εμέ, επιβεβλημένη, όπως πάντα.

 Υπερήφανη και αναγκαία, είναι η παντοιοτρόπως αποφυγή ανάμειξης με τα πίτουρα σε ένα κοτέτσι, που τα αυγά είναι κλούβια από ιδέες και ιδανικά αλλοτινών εποχών και μόνο αβαρή πούπουλα στροβιλίζονται στον αποπνικτικό του πια αέρα.  Και θα σωθούνε λίγοι.