Του Ιωάννη Δαμίγου
Από καιρό ερχόντουσαν, μα τώρα έφτασαν τα πολύ δύσκολα στην Ευρώπη. Οι αδαείς πιάστηκαν εξαπίνης, ως συνήθως, εκπλησσόμενοι από τα κακά μαντάτα των αποτελεσμάτων στην Ολλανδία. Ο ακροδεξιός Βίλντερς, χρειάζεται μετά από την νίκη του, κάποια βοήθεια από πιθανούς εταίρους συνασπισμού, για να γίνει πρωθυπουργός.
Ο σχεδιασμός του ξέφρενου καπιταλισμού, εξελίσσεται πλήρως και επιτυχώς στην Ευρώπη, προετοιμάζοντας από καιρό για τα πολύ δύσκολα τους λαούς της. Οι εφαρμοσμένες πολιτικές λιτότητας, μέσω των φερέφωνων ηγεσιών υπαλλήλων της, έστρεφαν ευθέως τις κοινωνίες της στην φτώχεια. Η γνωστή και αλάνθαστη τακτική ολοκληρωτικής έκφρασης του καπιταλισμού χωρίς όρια, που βρίσκει ακούσια συμμάχους, νεόπτωχους αλλά και χρόνια φτωχούς πολίτες και τους προσφέρει ως καταφύγιο τον εναγκαλισμό με την ακροδεξιά. Θεριεύει το κύμα φασισμού στην Ευρώπη, με τις κυβερνήσεις να καταλαμβάνονται σωρηδόν από ακροδεξιές ηγεσίες, ενώ αντίθετα η μεθοδευμένη απαξίωση της αριστεράς, αδυνατεί να υπάρξει ως αντίβαρο και ανασταλτικός παράγοντας στο ελάχιστο.
Όσο και αν εδώ στην χώρα μας, αγνοείται επιτήδεια ο κίνδυνος της γιγάντωσης της ακροδεξιάς, τα σημάδια είναι μέρα με την μέρα όλο και πιο ανησυχητικά, χωρίς να επισημαίνεται ως μια δυσάρεστη και άμεση προοπτική. Ακριβώς ότι συμβαίνει στην Ευρώπη εδώ και πολύ καιρό, έτσι και εδώ, μια και οι συνθήκες είναι όχι μόνο ίδιες μα και χειρότερες, έρχεται η στιγμή, φοβάμαι, που θα εκπλαγούμε και εμείς με την σειρά μας όταν θα βρεθούμε στην ίδια θέση. Στα πολύ δύσκολα, αίφνης και απροετοίμαστοι, ως συνήθως.
Αισθάνομαι πως ο δρόμος έχει στρωθεί ήδη και έχει συμβεί ως συνήθεια η ανοχή συνύπαρξης ακροδεξιών στην κυβέρνηση, σε τέτοιο βαθμό που πλέον οι γραμμές διαφοράς είναι αχνές έως ανύπαρκτες. Με την σημείωση πως έχουν και τον πρώτο λόγο στην επιβολή και εφαρμογή της ακροδεξιάς πολιτικής αυτής της κυβέρνησης.
Άλλωστε ας μην εθελοτυφλούμε, η ραγδαία μετατροπή, μέρους της κοινωνίας σε εύπλαστο όχλο, οι πολλοί, είναι έτοιμοι να αποδεχθούν οποιαδήποτε άλλη προτεινόμενη ως “λύση”, καθώς οι ήδη δοκιμασμένες έχουν αποτύχει, εντέχνως παταγωδώς. Ως δικαιολογία, αποτελεί ένα καλό κριτήριο για οποιαδήποτε πολιτική αλλαγή πειραματισμού προς το χειρότερο ασφαλώς. Από το πουθενά, έχοντας και πρόσφατο παράδειγμα, μπορεί να υπάρξει ο οποιοσδήποτε προβαλλόμενος ακροδεξιός ηγέτης, απαλλαγμένος δήθεν, από την ματωμένη κληρονομιά της εντόπιας εγκληματικής ομάδας, έτοιμος να συνασπισθεί με όποιον προσφερόμενο και υπάρχουν αρκετοί, για να κυβερνήσει. Όταν αλλάζει ο πολιτικός χάρτης, τα κενά δεν αναπληρώνονται πάντα από όμοιες ή ανάλογες δυνάμεις από αυτές που εκλείπουν. Στην πάντα εκμεταλλεύσιμη αναμπουμπούλα αλλαγών, συνήθως το σύστημα είναι αυτό που κερδίζει ή διευθετεί χώρο.
Η ανησυχία μου προκαλείται από πολλές ομοιότητες που επικρατούν στην Ευρώπη και όχι μόνο, προοιωνίζοντας δυσμενείς εξελίξεις, για ένα άμεσο μέλλον στα πολύ δύσκολα εκ των πραγμάτων.