Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Το πρώτο στοιχείο που θα ορίσει τη δημόσια παρουσία του Αλέξη Χαρίτση ως επικεφαλής της νέα ΚΟ θα είναι ο κεντρικός αντίπαλος που θα επιλέξει.
Η πολιτική ζωή στη Γ’ Ελληνική Δημοκρατία είναι διδακτική: οι συσπειρώσεις στο εσωτερικό των κομμάτων οδηγούνται σε αδιέξοδο. Σε καμία περίπτωση εσωκομματική αντιπολίτευση δεν πήρε την ηγεσία πριν από εκλογές.
Μοιραία κάποια στιγμή επέρχεται η διάσπαση, συχνά συνοδευόμενη από διαγραφές.
Αλλά έξω κάνει κρύο. Ουδείς κατάφερε να επιβιώσει – πλην της «αναθεωρητικής ομάδας» του παλιού ΚΚΕ, που αποσπάστηκε το 1968 και πορεύθηκε ως ΚΚΕ εσωτ. και άλλα ονόματα στη συνέχεια.
Ο Στεφανόπουλος, ο Τσοβόλας, ο Καμμένος, ο Καρατζαφέρης, ο Κουβέλης και ο Σαμαράς μπήκαν στη Βουλή με δικό τους κόμμα, αλλά δεν άντεξαν.
Μόνο ο Σαμαράς πήρε χάρη από τον Καραμανλή και επέστρεψε – για να φτάσει μέχρι Πρωθυπουργός.
Πολιτικοί με εκτόπισμα στον καιρό τους – Αρσένης, Τρίτσης, Μάνος, Μπακογιάννη, Αβραμόπουλος, αλλά και ο Γ. Παπανδρέου – δεν τα κατάφεραν ως αρχηγοί «προσωπικού» κόμματος και είτε γυρίσαν πίσω, είτε χάθηκαν.
Πολιτικές καρικατούρες – κατά φαντασία «ηγέτες» της σειράς, σαν τη Διαμαντοπούλου και τον Λοβέρδο – απέτυχαν ακόμη και στην απόπειρα να σταδιοδρομήσουν με κόμμα των χειρών τους.
Καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις ο επικεφαλής ήταν ήδη βουλευτής, αυτό που έκρινε την τύχη των διασπάσεων, ήταν η ακτινοβολία που μπορούσε να εκπέμπει από τα Παλιά Ανάκτορα
Κατά τα ψέματα. Η πολιτική αρτιότητα κρίνεται πρωτίστως στο βήμα της Βουλής, από την ικανότητα στην αντιπαράθεση με τους άλλους αρχηγούς.
Οι αποτυχόντες δεν ήταν επαρκείς κοινοβουλευτικά.
Το ΚΚΕ εσωτ. επιβίωσε ακριβώς χάρη στη ρητορική δεινότητα του Κύρκου στο Κοινοβούλιο – και του Ν. Κωνσταντόπουλου αργότερα.
Ως απόγονος του ο ΣΥΡΙΖΑ, κυριάρχησε χάρη στη χαρισματική κοινοβουλευτική παρουσία του Τσίπρα. Όχι όμως και η ΔΗΑΝΑ του ρητορεύοντος, Στεφανόπουλου.
Μετά από μισό αιώνα ομαλού κοινοβουλευτικού βίου η μεγαλύτερη Κοινοβουλευτική Ομάδα που δημιουργήθηκε από διάσπαση, καλείται να δημιουργήσει συνθήκες αριθμητικής υπεροχής, σε σχέση με το κόμμα προέλευσης.
Το βάρος πέφτει στις πλάτες ενός πολιτικού που άφηνε πάντα καλές εντυπώσεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη, όταν αναλάμβανε ρόλους.
Ο Αλέξης Χαρίτσης ως υπουργός και πορτ παρόλ του Τσίπρα, παρά τον εγκλωβισμό του στη φράξια των «53+» υπήρξε ευρύτερα αποδεκτός στην Κομισιόν και στην εγχώρια πολιτική σκηνή.
Το πρώτο στοιχείο που θα ορίσει τη δημόσια παρουσία του ως επικεφαλής της νέα ΚΟ θα είναι ο κεντρικός αντίπαλος που θα επιλέξει.
Θα αναμετράται με τον απόντα Κασσελάκη – συγκρουόμενος με τον Φάμελλο;
Θα εστιάσει αποκλειστικά στον Μητσοτάκη;
Ή θα επιδιώξει να κατανικήσει τον Ανδρουλάκη, ως πιο εύκολο στη σύγκριση μαζί του;
Μετά το τεστ των Ευρωεκλογών, η μετακίνηση του νέου κόμματος στην επόμενη Βουλή δεν θα κριθεί από τις «φίρμες» Αχτσιόγλου και Τσακαλώτου.
Η εμπροσθοφυλακή του μέχρι τις επόμενες εκλογές, θα είναι ο Χαρίτσης ως επικεφαλής της ΚΟ.
Για τα υπόλοιπα θα αποφασίσει ο ξενοδόχος…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
