Toυ Μανώλη Ροζάκη
Τα τελευταία δύο τουλάχιστον χρόνια ζούμε μία ζωή σαν παραμύθι.
Γιατί και στη δική μας περίπτωση συμβαίνει αυτό πού έλεγε ο Χάμπτι Ντάμπτι, δηλαδή πως “όταν χρησιμοποιώ μια λέξη, σημαίνει ακριβώς ό,τι εγώ επιλέγω να σημαίνει, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο” (Λούις Κάρολ. Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων).
Και εξηγούμαι.
Η αποτυχημένη διαχείριση της πανδημίας, η ανυπαρξία στρατηγικής απέναντι στις συνεχείς τουρκικές προκλήσεις και παραβιάσεις, η αδυναμία διαχείρισης κρίσεων και φυσικών καταστροφών, η αυταρχική αντιμετώπιση κάθε κριτικής, ο κλονισμός των θεσμικών πυλώνων της δημοκρατίας, η εξοντωτική άνοδος των τιμών και τέλος, η ασύνετη και αλόγιστη απάντηση στην ουκρανική πολεμική κρίση, δεν σημαίνουν τίποτα. Απολύτως τίποτα.
Εδώ βέβαια, όπως και στο γνωστό παραμύθι, η Αλίκη επέμεινε, λέγοντας οτι “το ζήτημα, είναι αν μπορείς να κάνεις τις λέξεις να σημαίνουν πολλά διαφορετικά πράγματα”.
Έτσι και έγινε, λοιπόν.
Στην πανδημία τελικά πήγαν όλα καλά, καθώς οι επιστημονικές μελέτες, πού χάθηκαν κάπου στο δρόμο, αποδείχτηκαν άχρηστες, παρότι επιβεβαιώθηκαν, ενώ μάθαμε ότι όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των ΜΕΘ, τόσο αυξάνονται και οι θάνατοι από τον ιό. Αναφορικά με τις τουρκικές προκλήσεις, μάς ενημέρωσαν ότι ο στρατηγός άνεμος πήρε το Oruc Reis, και ότι ο Ερντογάν είναι, για καλή μας τύχη, απομονωμένος, παρά το γεγονός ότι συνομιλεί απευθείας και στο υψηλότερο επίπεδο, με ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, ΕΕ και Ισραήλ. Στις καταστροφικές πυρκαγιές, μετρήσαμε, ευτυχώς, μόνον εκατομμύρια καμμένα στρέμματα, με άπνοια, και ο χιονιάς, μάς επισκέφθηκε δυστυχώς, ενώ το γνωρίζαμε, το μεσημέρι και όχι δυστυχώς το βράδυ, όπως συνηθίζει. Συνακόλουθα, ο έλεγχος των ΜΜΕ γίνεται για το καλό τής ενημέρωσης, ακόμη και αν υποστηρίζει μονομερώς την κυβέρνηση και οι αντιθεσμικές παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη, που έφτασαν μέχρι το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, καταλήγουν σε μία μεγάλη σκευωρία, καθώς ακόμη και το FBI κρίνεται, μάλλον, αναξιόπιστο. Στην ίδια λογική, η υπερβολική άνοδος τών τιμών, δεν προκλήθηκε λογω ολιγοπωλιακής αισχροκέρδειας και ανυπαρξίας κυβερνητικών μέτρων ελέγχου, αλλά οφείλεται στον πόλεμο, παρότι ξεκίνησε έναν περίπου χρόνο νωρίτερα. Ακόμη και η αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία καθώς και η απαγόρευση των ρωσικών μπαλέτων, αποφασίστηκε κατόπιν ευρωπαϊκής οδηγίας, μόνον πού η συγκεκριμένη κατεύθυνση δεν υπήρχε σε καμμία επίσημη ή ανεπίσημη ευρωπαϊκή αναφορά ή κείμενο.
Ακόμη και μία ζωντανή τηλεοπτική ανταπόκριση από την Κυψέλη, γίνεται με έναν μαγικό τρόπο απευθείας από τη Μόσχα. Άρα επιβεβαιώνεται ότι οι μικρομεσαίοι δεν κινδυνεύουν από την αύξηση των τιμών των καυσίμων, καθώς δεν έχουν αυτοκίνητο, ούτε προφανώς ζεσταίνονται με πετρέλαιο, ενώ η μείωση τού ειδικού φόρου κατανάλωσης θα βοηθήσει μόνον τούς ιδιοκτήτες καγιέν.
Γιατί “το ζήτημα είναι” – όπως είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι – “ποιος είναι τελικά το αφεντικό, αυτό είναι όλο”.
Και εδώ βρίσκεται η μεγάλη παγίδα. Επειδή, τελικά, “το αφεντικό είναι δούλος τού δούλου, οντολογικά και εσωτερικά … καθώς επίσης, από ηθική και πολιτική άποψη, ευτελής είναι προπάντων [εκείνος πού] περιστέλλει τούς άλλους στην ευτέλεια, ενώ από ψυχαναλυτική άποψη η ευτέλεια πού προκαλεί και επάγει, είναι εφάμιλλη τού πως βιώνει τον εαυτό του” (Κ. Καστοριάδης).
Κλείνοντας, το αφεντικό θα πρέπει επίσης να γνωρίζει, πως κάθε δικαιολογία πού χρησιμοποιείται για την συγκάλυψη τής πραγματικότητας, θα έχει πιθανώς, “όση επίδραση θα είχε, λόγου χάρη, σε περίοδο λοιμού, μία διανομή καταλόγων φαγητών σε πεινασμένους” (Κ. Καστοριάδης).
Δεν γίνονται όμως τέτοια θαύματα, ούτε και στα παραμύθια…