Τα πλαίσια 

Tου Ιωάννη Δαμίγου

Μόλις συμβαίνει κάποιο πολύνεκρο δυστύχημα, κρατικής ευθύνης, αίφνης η κοινωνία με τα γνωρίσματα του όχλου, έστω και ασυντόνιστα διαμαρτύρεται. Και ως συνήθως, η οργή είναι αυτή που ξεχειλίζει, καθώς η έννοια της πρόνοιας παραμένει το ζητούμενο και άγνωστο, κατ’ επανάληψη. 

Το επόμενο στάδιο, μετά τις πολλές και μαζικές συγκεντρώσεις σε πολλές πόλεις της επικράτειας, ήταν ο ενθουσιασμός, ίσως και ο ενοχικά υπέρμετρος. Σίγουρα αλλά πρόσκαιρα, ασκήθηκε έντονη πίεση στην κυβέρνηση, που όμως έμπειρη, θα βρει τρόπο όπως πάντα, να ξεπεράσει αυτό το πολύ δύσκολο εμπόδιο.

Η συνταγή γνωστή και επιτυχημένη, θυσιάζοντας δευτεροκλασάτα και κάτω ονόματα, μια και τα υπεύθυνα και ένοχα είναι αυτά που στηρίζουν και στηρίζεται το σύστημα. Άλλωστε ο πανδαμάτωρ  χρόνος, ειδικά για τους απαίδευτους, είναι αυτός που τα νικά όλα. Έχει αποδειχτεί περίτρανα, πως και οι πιο φριχτές ανοίκειες πράξεις και τα ειδεχθή μαζικά εγκλήματα, καταλαγιάζουν και αργά μα σταθερά τα σκεπάζει η λήθη. Στην χειρότερη των περιπτώσεων, ονόματα θ’ αλλάξουν, μια και τα μόνιμα συμφέροντα πολιτική ασφαλώς και τηρούν σταθερά την ίδια.

Πολλοί και επιπόλαια, αναθάρρησαν, καθώς ελπίζουν ακόμα στην δικαίωση και στην καταδίκη των υπευθύνων, σ’ ένα καθεστωτικό πολίτευμα, αλίμονο, που ελέγχει σε απόλυτο βαθμό, την δικαιοσύνη και όχι μόνο. Οι φρούδες σαν ελπίδες πολλών, πως οι νέοι “ξύπνησαν” και απαιτούν, δεν έχουν λάβει υπόψη των πως οι δυνατότητες, οι ευκαιρίες και η ικανότητα, έχουν εκλείψει σαν τομέας δράσης. Οι επιτήδειοι, με τα σύγχρονα όπλα της τεχνολογίας, ελλειμματική παιδεία, κινητά, τάμπλετ, πλατφόρμες, μονομερή ενημέρωση, ταχύτητα επικαιρότητας χωρίς δυνατότητα φίλτρου και άλλα, έχουν στερήσει την συζήτηση, την τριβή ακόμα και τον προβληματισμό του όποιου συμβάντος. Αποτέλεσμα να επικρατεί το γενικό και αόριστο, η μαζική ευθύνη και η εθνική τέλος αποδοχή, των πάντων. Οι, με διαφόρους τρόπους επιβαλλόμενες κυβερνήσεις, δεν “πέφτουν” πια από κινητοποιήσεις κοινωνιών με αρχές όχλου. Δεν υπάρχουν πλέον “επαναστάσεις”, που ανατρέπουν καθεστώτα, γιατί απλώς το ξέφρενο καπιταλιστικό σύστημα, έχει εξαλείψει κάθε πλαίσιο μιας τέτοιας πιθανότητας. Έχει αφαιρέσει κάθε δυνατότητα και μιας τέτοιας σκέψης ακόμα. Δείτε μόνο ποια κατάσταση επικρατεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου. Ακριβώς γιατί το ακραίο καπιταλιστικό αυτό σύστημα, κατασκεύασε τα πλαίσια ασφαλείας του. Μάλιστα έχουμε πια το φαινόμενο (από πάντα, μα τώρα ορατό στους πολλούς) να μάχονται μεταξύ των διαφορετικά καπιταλιστικά μοντέλα και όχι αντίπαλες δημοκρατικές δήθεν δυνάμεις. 

Κάποτε, οι τόποι με ελεύθερα βουνά και φαράγγια, με αετών φωλιές και σπηλιές κρησφύγετα, με απέραστα ποτάμια και γκρεμούς, γεννούσαν επαναστάτες και ανθρώπους που παρατούσαν τα σπίτια τα χωριά τους και έβγαιναν στο κλαρί με το τουφέκι και την αξίνα. Μα πια, δεν άφησαν τίποτα ελεύθερο, ούτε βουνοκορφές που γέμισαν ανεμογεννήτριες, μήτε ποτάμια χωρίς φράγματα και φαράγγια χωρίς τουρίστες. Και όπλα, μόνο μέσω της μαφίας και αν, μπορεί κανείς να προμηθευτεί. Για ποια επανάσταση θα μιλήσει κανείς; Η δε τηλεόραση, αποτελεί το πλέον μαζικό κατευναστικό φάρμακο. Δεν υπάρχουν τα πλαίσια.

Νέα μορφή πάλης, ένα άλλο σχέδιο δράσης, μια άλλη καινοτόμα πρόταση, δεν έχει υπάρξει προς το παρόν και πολύ φοβάμαι αν θα υπάρξει ποτέ στο μακρινό μέλλον. Τα πλαίσια λοιπόν είναι αυτά και άρα απαγορευτικά, αποτρεπτικά για “αλλαγή” πορείας. Καπιταλισμός, εκμετάλλευση, αδιέξοδο, πόλεμος και πάλι από την αρχή, αν.