Τελειώνει προτού υπάρξει ο “νέος φορέας”. Αλαλούμ μεταξύ τους και δίλημμα Λαλιώτη στο ΠΑΣΟΚ: “Aυτοδιάλυση ή επανίδρυση;”.

Του Γ. Λακόπουλου

Πληθύνονται οι ενδείξεις ότι ο “νέος φορέας”της …φιλοδεξιάς «Κεντροαριστεράς» που κατασκευάζεται προς αντικατάσταση του ΠΑΣΟΚ ενδεχομένως δεν θα υπάρξει ποτέ.

Ακόμη και αν ξεπεραστούν τα εμπόδια που τον περιμένουν και εκλεγεί αρχηγός και δεν βρεθεί αμέσως υπό αμφισβήτηση, ακόμη και αν καταφέρει να συγκροτήσει τον «φορέα» την επομένη θα αρχίσει το ξήλωμα του νέου κόμματος με.. προαναγγελθείσες αποχωρήσεις.

Ποιο κόμμα δηλαδή; Ένα πανελλαδικό δίκτυο υποψηφίων βουλευτών θα είναι -με θεμιτές και αθέμιτες αναμετρήσεις τοπικής σταυροδοσίας.  Από τη μια ποιος θα εκλεγεί και από την άλλη ποιο κόμμα μέσα στο κόμμα θα βγάλει τους περισσότερους. Α λα  «Συμμαχία» το 1977.

Υπερβολές; Καθόλου. Οι αντιθέσεις και οι αποκλίνουσες επιδιώξεις των προκληθέντων σ’ αυτή τη συγκόλληση -αποτυχημένων-παραγόντων, που φιλοδοξεί  να εμφανιστεί ως κόμμα, είναι ολοφάνερες.

Χωρίς να κρατάει τα προσχήματα η ομάδα που συσπειρώνεται γύρω από τον Γ. Παπανδρέου ανακοίνωσε ότι δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για «ενιαίο φορέα»  και συνεπώς τα  κόμματα που μετέχουν σ’ αυτή την υπόθεση πρέπει να διατηρηθούν.

Και οι πέτρες ξέρουν ότι αυτό σημαίνει σχεδόν επίσημη επιβεβαίωση ότι επιδίωξη του πρώην πρωθυπουργού είναι να  εκλεγεί βουλευτής, μαζί με όσους δικούς του μπορούν και την επόμενη να αυτονομηθεί για  να δράσει ως επικεφαλής χωριστού κόμματος.

Την ίδια στιγμή όμως ο υποψήφιος των “Σημιτικών” -στον οποίο ελπίζουν και οι … Μητσοτακικοί-  Γ. Καμίνης έλεγε: «Είναι σαφές, δημιουργούμε μία νέα ενιαία παράταξη, συνεχιστή των παραδόσεων του προοδευτικού κέντρου και της κεντροαριστεράς».

Διαλέγετε και παίρνετε. Αλίμονο σ’ αυτούς που θα αποφασίσουν να πάρουν μέρος στην ψηφοφορία, η εγκυρότητα της οποίας ήδη αμφισβητείται εμμέσως. Και για το αν οι υποψήφιοι θα…. υπογράψουν χαρτί ότι θα μείνουν στο “ενιαίο” κόμμα.  Κατάντια.

 Όσοι υποψήφιοι τόσες και οι γραμμές

Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Θαν. Θεοχαρόπουλος, με την σοβαρότητα και τη συνέπεια που διακρίνει τους χειρισμούς από τότε που συμπράττει με το ΠΑΣΟΚ , αρνήθηκε να μετάσχει στην βαβυλωνιακή κατάσταση που δημιουργούν οι επίδοξοι  αρχηγοί  του κόμματός που δεν υπάρχει.  Δεν μετέχει στην κούρσα, εφόσον δεν έγινε δεκτή η πρότασή του για παράλληλη κάλπη, ώστε να αποφασίσουν οι πολίτες, για την τύχη των κομμάτων τους- αλλιώς  οι ψηφοφόροι δεν θα  γνωρίζουν τίνος τον επικεφαλής εκλέγουν.

Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ με υποδειγματικό τρόπο προειδοποιεί πού οδηγείται το  εγχείρημα: ‘Ο νέος ενιαίος φορέας πρέπει να δημιουργηθεί άμεσα. Αυτό προϋποθέτει την υπέρβαση των υφιστάμενων κομμάτων. Αλλιώς, υπάρχει κίνδυνος να οδηγηθούμε την “επόμενη ημέρα” σε φυγόκεντρες τάσεις αντί για την απαραίτητη συσπείρωση. Όσες υποσχέσεις και δεσμεύσεις και αν δοθούν. Το ζητούμενο θα έπρεπε να είναι η εκλογή προέδρου ενιαίου κόμματος και όχι η εκλογή συντονιστή κομμάτων και κινήσεων σε έναν πολυκομματικό φορέα”.

Από την πλευρά του ο Σταύρος Θεοδωράκης μετέχει στην υπόθεση του νέου φορέα  με εντελώς διαφορετικές θέσεις , από  το ζητούμενο του εγχειρήματος. Ενώ η εκλογή γίνεται για τον επικεφαλής του “νέου φορέα της Κεντροαριστεράς”, αυτός μετέχει ως υποψήφιος του “Ανοικτού Κέντρου”, ήτοι… άλλου κόμματος.

Αντί για το ιδεολογικό  στίγμα του καταθέτει διαδικαστικές ιδέες δια την ψηφοφορία, σε εικονική αντιδικία με τη Φώφη Γεννηματά. Η  οποία σύμφωνα με τη νέα θέση της -την πιο ώριμη ως τώρα-  διακηρύσσει ότι “το ΠΑΣΟΚ δεν διαλύεται” . Κλίνει έτσι προς  ομοσπονδιακό εκλογικό σχήμα και τίποτε άλλο, κάτι που δεν αποδέχονται έτεροι Καππαδόκες…

Ο ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης , που έχει δηλώσει εξαρχής  τη διαφωνία του με τη διαδικασία – πρώτα να εκλεγεί ο επικεφαλής και μετά να συγκροτηθεί το κόμμα- καρφώνει το παλαιομοσπονδιακό τουρλουμπούκι που δημιουργείται:

“Η προσπάθεια δεν πρέπει να οδηγεί σε μια νέα Ένωση Κέντρου, που θα διευθετεί παλαιές φιλοδοξίες, αλλά σε ένα νέο ΠΑΣΟΚ, που θα έχει μάθει από τα λάθη του και θα αγκαλιάζει τον κόσμο από την αριστερή σοσιαλδημοκρατία μέχρι το φιλελεύθερο κέντρο. Με σύγχρονο πρόγραμμα, νέο ήθος και πρόσωπα”.

Ο Γιάννης Ραγκούσης  κινείται  στην παλιά γραμμή του…ΚΚΕ “πέντε κόμματα δυο πολιτικές”,  υποδηλώνοντας ότι από τη μια  υπάρχει η δική του αυτόνομη και αντιδεξιά υποψηφιότητα και από την άλλη ο συναγωνισμός των άλλων υποψηφίων να γίνουν  …υπήκοοι του  Κυριάκου Μητσοτάκη.

Για τους υπολοίπους υποψήφιους το ζητούμενο είναι να εξασφαλίζουν προβολή και να ενισχύουν τη διαπραγματευτική θέση τους θέση στον δεύτερο γύρο- αν γίνει ποτέ αυτή η ψηφοφορία. Κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και δάκρυ.

Με αίσθηση της πορεία των πραγμάτων  η  Άννα Διαμαντοπούλου -αλλά και απορίες για τους χειρισμούς Σημίτη που απέτρεψαν την ελπιδοφόρα σύμπραξη της με τον Θεοδωράκη- ξεκαθάρισε ότι δεν μετέχει  στην υπόθεση, ούτε προτίθεται να είναι υποψήφια.

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος  -για πολλούς ο καταλληλότερος όλων για ένα τέτοιο εγχείρημα- απέχει έχοντας  διαφωνήσει με τον όρο “κεντροαριστερά”, υπέρ της εννοίας του “Κέντρου”.

 

Η επέλαση Λαλιώτη

Την ίδια στιγμή, λειτουργώντας ως  εκφραστής της συλλογικής συνείδησης του ΠΑΣΟΚ και εκπρόσωπος της ιστορικής ηγεσίας του, ο Κ. Λαλιώτης  κρίνει ότι στο επικείμενο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ κάποιος πρέπει να βάλει το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων και να και  να θέσει  στα μέλη και την κομματική βάση του το κρίσιμο ερώτημα :

-Να αυτοδιαλυθεί το Κίνημα και εν συνεχεία να  ενσωματωθεί στον διαβόητο ” νέο φορέα”, ή να προχωρήσει στην επανίδρυση του;

Το δίλημμα “αυτοδιάλυση ή επανίδρυση;” ισοδυναμεί με επέλαση του πρώην γραμματέα στο θολό τοπίο που δημιουργήθηκε ήδη για να ξεκαθαρίσει. Το σλόγκαν συμπυκνώνει την πολιτική ουσία για το μέλλον του κόμματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου πριν από 43 χρόνια, αλλάζοντας  τον τρόπο άσκησης της πολιτικής και την πορεία της χώρας στη συνέχεια.

Ακριβώς αυτό είναι το ζητούμενο  σήμερα για το ΠΑΣΟΚ. Αν απασχολεί κάτι τους εναπομείναντες οπαδούς του  και τα μέλη του είναι να μην διαλυθεί το κόμμα που στήριξαν με μεγάλες προσπάθειες, όταν το αλλοίωσαν οι επιλογές των επικεφαλής του. Ακόμη και όσοι έχουν μετακινηθεί στον ΣΥΡΙΖΑ  δεν επιθυμούν τη διάλυσή του και θέλουν να παραμείνει σαν αποκούμπι τους.

Οι  θεωρίες που αναπτύσσονται για την “αναγκαιότητα” ενός νέου κόμματος που θα πάρει τη θέση του ΠΑΣΟΚ ανάμεσα στη ΝΔ  και τον  ΣΥΡΙΖΑ, δεν φτάνουν στην πράσινη κομματική βάση που διακρίνει την κρυφή επιδίωξη  των υποστηρικτών του “νέου φορέα” να λειτουργήσει ως υποστήριγμα του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Άλλωστε πολλοί δεν το κρύβουν και με την εργολαβική υποστήριξη του εγχειρήματος στα ΜΜΕ από  διακεκριμένους θαυμαστές του  …Κ. Σημίτη θεωρούν ευλογία τον προσανατολισμό στην ΝΔ και έγκλημα την επαφή με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σ’ αυτό το διαρκώς μεταβαλλόμενο, αλλά πάντα ανερμάτιστο περιβάλλον αφυπνίζονται πολλοί απλοί πολίτες που συνδέθηκαν ως τώρα με το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου και  θα προβάλουν αντιστάσεις. Αυτό προεξοφλεί την έκβαση του διλήμματος Λαλιώτη, υπέρ της επανίδρυσης -για την οποία άλλωστε ο ίδιος έχει τοποθετηθεί  από το 1986 .

Χαρακτηριστικό των διαθέσεων που υπάρχουν στην κομματική  βάση είναι μια φράση στο διαδίκτυο του καθηγητή  Θ. Καρυώτη– υποψήφιου βουλευτή και φίλου το Ανδρέα Παπανδρέου:

” Μεγάλε δάσκαλε, θα ήθελα τόσο πολύ να διάβαζα την δική σου ανάλυση για τις εξελίξεις το Κινήματος που δημιούργησες. Ο αγράμματος Αλέξης δεν θα καταλάβαινε ούτε μια σου παράγραφο. Πες στον Γιώργο Γεννηματά, με την εμπειρία που έχεις, να μη στεναχωριέται με τα χάλια της κόρης του.

Θεόδωρος Καρυώτης – ΠΑΣΟΚ Ουάσιγκτον

ΥΓ.: Όταν με συναντήσεις δεν θα ήθελα ποτέ να μου πεις «Θόδωρε, παιδί μου, γιατί με πρόδωσες;»