Του Νίκου Λακόπουλου
Σε αυτή τη φάση επιθυμώ να συνομιλήσω και να αφουγκραστώ τις ανάγκες της κοινωνίας” είπε ο Αλέξης Τσίπρας και βγήκε έξω από το πολιτικό σύστημα για να “επιστρέψει στην κοινωνική δράση”, αν και με την παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα επιχειρεί να ξαναμπεί στο πολιτικό σύστημα από άλλη πόρτα.
Δεν τον ενδιαφέρουν, λέει τα “κόμματα εργαστηρίου”, δεν θέλει να υποδυθεί τον Μεσσία, δεν πιστεύει ότι μπορούν να επαναληφθούν τα μοντέλα του ενιαίου Συνασπισμού και του πολυτασικού ΣΥΡΙΖΑ και θεωρεί ότι δεν μπορεί να έρθει η απάντηση από την κατακερματισμένη δημοκρατική παράταξη όπου υπάρχουν κόμματα περίκλειστα και αναξιόπιστα, οι πολίτες είναι θυμωμένοι, απογοητευμένοι και αναζητούν διέξοδο.
“Αποφάσισα να απελευθερωθώ από δεσμεύσεις, αξιώματα και μηχανισμούς. Να βγω έξω από το πολιτικό σύστημα που, κατά τη γνώμη μου, ως έχει, δεν μπορεί τίποτα πια να δώσει στην κοινωνία και την πατρίδα”.
Η δήλωση αυτή -καισαρικού τύπου” αποκαλύπτει ένα τεράστιο “εγώ”, ναρκισσισμό και αλαζονεία καθώς ο Ηγέτης δηλώνει πως θα “κατέβει” στο λαό να συναντήσει απλούς ανθρώπους, να “αφουγκραστεί” τις ανάγκες της κοινωνίας και να “επιστρέψει στην “κοινωνική δράση”.
Το “μεγάλο σοκ”
Μιλώντας στην Εφημερίδα των Συντακτών ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για ένα “μεγάλο σοκ”, τη σύνδεση της ηθικής με την πολιτική και ένα “άλμα προς τα εμπρός”, μια “νέα υπερηφάνεια” που μπορούν να χαρακτηρισθούν και αμπελοφιλοσοφίες ή κοινοτοπίες, αφού δεν αποτελούν ούτε όραμα για το μέλλον, ούτε νέο πολιτικό λόγο, αλλά μισόλογα.
«Πιστεύω ότι η πατρίδα μας χρειάζεται ένα μεγάλο, αποφασιστικό, σοκ, που θα το έλεγα σοκ εντιμότητας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Να ξανασυνδεθεί η πολιτική με την ηθική και το πολιτικό σύστημα με τους πολίτες.
Χρειάζεται ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός. Θεσμικό, οικονομικό, κοινωνικό. Χρειάζεται μια νέα περηφάνια, όχι με την εθνικιστική έννοια του όρου. Την περηφάνια του αυτοσεβασμού. Τη χαρά να ζούμε σε μια χώρα δίκαιη, δημιουργική, που νοιάζεται για αυτούς που έχουν μείνει πίσω, που έχει όραμα για το μέλλον».
Ο “νέος πατριωτισμός”
Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει κάτι να πει, μιλά για ένα όραμα που δεν υπάρχει κι αποφεύγει να δεσμευτεί ιδεολογικά και πολιτικά ακόμα και για την οργάνωση ενός νέου πολιτικού κόμματος που δεν ξέρουμε πώς -και αν- θα είναι, αλλά πώς δεν θα είναι αριστερό, χωρίς να είναι δεξιό, αλλά… πατριωτικό:
“Μίλησα πρόσφατα για την ανάγκη ενός νέου πατριωτισμού όσον αφορά τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου. Πιστεύω ότι ένας νέος πατριωτισμός, που ξεπερνά τους εύλογους ιδεολογικούς διαχωρισμούς, χρειάζεται σήμερα, περισσότερο από ποτέ την περίοδο της μεταπολίτευσης, σε όλα τα πεδία της κοινωνικής και πολιτικής δράσης“.
Με μόνο όπλο το προσωπικό του “πολιτικό κεφάλαιο’, στο οποίο αναφέρεται ο ίδιος δείχνει πώς όχι μόνο δεν έχει να προτείνει κάτι για το μέλλον, αλλά πώς δεν έχει καταλάβει τι συνέβη στο παρελθόν.
Αν και ηττημένος ο Αλέξης Τσίπρας συμπεριφέρεται ως νικητής και το κόμμα ή η “ομπρέλα” ή “εκλογική λίστα” που αναμένεται να ανακοινώσει για τις εκλογές θα κατακερματίσει κι άλλο την δημοκρατική παράταξη και το εκλογικό του ποσοστό μπορεί να είναι πράγματι ένα “μεγάλο, αποφασιστικό, σοκ“.
Το μέλλον θα αργήσει πολύ
Η τραγωδία της δημοκρατικής παράταξης είναι πώς θα πάει στις επόμενες εκλογές με πολλά κόμματα που δεν μπορούν να συνεργασθούν μεταξύ τους όταν έξι στους δέκα πολίτες θέλουν ένα πολιτικό φορέα που δεν είναι το “κόμμα Τσίπρα”.
Από την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε μια προοδευτική κυβέρνηση -σε συνεργασία βασικά με το ΠΑΣΟΚ που την αρνήθηκε- τα πράγματα άλλαξαν: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πια, το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ένα ενιαίο κόμμα όσο κι αν δείχνει πως είναι και τα δυο κόμματα δεν έχουν κυβερνητική προοπτική ακόμα και να συνεργασθούν.
Η Νέα Δημοκρατία έχει εναλλακτική λύση χωρίς τον Μητσοτάκη και πιθανόν ο Νίκος Δένδιας να ανέλαβε την ηγεσία της παράταξης, ενώ η δημοκρατική παράταξη οδηγείται σε νέο κατακερματισμό με κόμματα που επιδιώκουν το ένα την εξόντωση του άλλου.
Το μέλλον που υπόσχεται ο Αλέξης Τσίπρας, αν ποτέ έλθει θα αργήσει πολύ.
