Το φαινόμενο

Του Τάκη Ψαρίδη

Το εντυπωσιακό δεν είναι ότι ψεύδεται αδίστακτα και παθολογικά. Το ψέμα, η κυκλοθυμία και η επιθετικότητα ανήκουν στα βασικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας αυτών των ατόμων και αυτό είναι γνωστό. Το εντυπωσιακό, που έχει και επιστημονικό ενδιαφέρον, είναι ότι αποδέχονται το ψέμα του εντελώς άκριτα και ανόητα και οι «πιστοί» του.

Αρνείται λοιπόν κατηγορηματικά ο «Στέφανος» ότι φοβήθηκε να προσφύγει με εκλογές στην «αγαπημένη» του βάση και ότι ζήτησε μετ’ επιτάσεως από την  ΚΕ να του υποβληθεί πρόταση μομφής. Είναι «εφεύρημα», γράφει στην ανάρτηση του, «ότι ζήτησα πρόταση μομφής».(!)

Η μομφή έγινε και κρίθηκε ακατάλληλος για πρόεδρος. Προφανώς δεν είχε μετρήσει καλά τα «κουκιά». Εκλέχτηκε μεν πριν ένα χρόνο, αλλά στην πορεία αποδείχτηκε ακατάλληλος και καταστροφικός και μάλιστα με απόφαση της εκλεγμένης από την βάση ΚΕ! Λίγο και ασήμαντο είναι αυτό; Δεν είναι αυτό δημοκρατικό και είναι η «πορεία προς την Ρώμη»;

Αν είχε μετρήσει καλά τα «κουκιά» και δεν περνούσε η μομφή, τότε η ΚΕ θα ήταν καλή και αποφασιστική και τα εκλεγμένα μέλη της δεν θαταν «πραξικοπηματίες»(!). Αυτό είναι το γεγονός και αυτή η αλήθεια.

Ας αφήσουμε τα γνωστά πονηρά στελέχη, τους καιροσκόπους βουλευτές και τη γνωστή δημοσιογραφία που κάνουν τη δουλειά τους. Το θέμα είναι οι «πιστοί» του «Εκλεχτού» που αγνοούν παντελώς το γεγονός σαν να μην συνέβη ποτέ, αν και το γνώριζαν και πολλοί δυσαρεστήθηκαν για την επιμονή του να ζητήσει πρόταση μομφής εναντίον του.

Και δεν είναι μόνο το συγκεκριμένο γεγονός που αγνοούν και εθελοτυφλούν. Οτιδήποτε δεν ευνοεί τον «Εκλεχτό» τους, επί σχεδόν ένα χρόνο, είναι σαν να μην υπάρχει!

Διαγράφουν αυτομάτως τα γεγονότα από την μνήμη τους ως να μην συνέβησαν ποτέ ή στην καλύτερη περίπτωση πείθονται απολύτως από τα ασύστολα ψέματα του «Εκλεχτού» τους. (διαβάζω τα λόγια τους και βλέπω τα λάικ τους κάτω από την ανάρτηση του). Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή δεν θα τους πει να πάνε να πνιγούν και έχουμε και μαζικές αυτοκτονίες..

Το λεξικό της Οξφόρδης ορίζει την «μεταλήθεια» ως αυτή κατά την οποία «τα αντικειμενικά γεγονότα είναι λιγότερο επιδραστικά στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης απ’ ό,τι τα συναισθήματα ή οι προσωπικές πεποιθήσεις».

Όλη αυτή η σαπουνόπερα λοιπόν που αποτελειώνει τον Σύριζα, όποιος και αν εκλεγεί πρόεδρος και απαξιώνει την αριστερά με ήρωα και «θύμα» τον ωραίο «Στέφανο», αποδεικνύει τον θρίαμβο της «μεταλήθειας» και ότι το «φαινόμενο» δεν είναι αυτός αλλά αυτοί που τον στήριξαν και τον ακολουθούν..