Toυ Πέτρου Σατραζάνη
Εκείνο το βράδυ στη Φρυνίχου ακούστηκε η σιωπή. Βρέθηκα κι εγώ στην παράσταση Duende του Σταμάτη Κραουνάκη, και δεν το θεωρώ τυχαίο καθότι η μεταφυσική διόπτρα της ενσυναίσθησης και του σημαδεμένου από ζωή ποιητικού λόγου απέδωσαν με μεγαλύτερη σαφήνεια την κατάφαση ετούτη.
Οι πρώτες σημειώσεις για κείνη τη νύχτα γράφτηκαν τις επόμενες μέρες. Το βράδυ στο κινητό ή και στο τραίνο Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Ευρηματικός ως προς την προσέγγιση; Πειστικός ως προς την απόδοση; Πιθανόν. Εγώ είμαι σίγουρος πλέον. Ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι ο γενναίος μεταφυσικός.
Η εποχή του συγκεχυμένου και του οργιώδους ‘’περίπου’’ , του αδιευκρίνιστου αλλά γοητευτικού εικονικού, καρποφορεί ήδη. Οι σφαγμένες γενιές, η σφαγμένη μου γενιά, δεν έχουμε καμία δικαιολογία όσο υπάρχει το Duende. Σε μία παράσταση που δεν είναι θεατρική με μουσική, αλλά είναι μουσική με θεατρική αγωνία αυτή η σπονδή στο μεγαλείο γινόταν μια σπουδή στο πραγματικό και το συγκεκριμένο χωρίς τη διδαχή αλλά με τα αιμάτινα λόγια του Λόρκα να στέλνουν το όριο ακόμη παραπέρα.
Ο Κραουνάκης οδήγησε τη συνθήκη να τον βρει, δεν την περίμενε να ωριμάσει. Σκηνοθέτησε το δράμα της Μεσογείου ακούγοντας προσεχτικά το κλάμα του Ισπανού. Για τους αρκούμενους στο θέαμα χωρίς μεταφυσική αυταπάτη, χωρίς την παραμικρή γοητεία ενός μηδενισμού που ελλοχεύει, μια τέτοια θέση είναι ανευ ουσίας.
Εγώ προσωπικά ‘’άκουσα’’ τον ζωγράφο Βελάθκεθ μέσα σε αυτήν την παράσταση να ματώνει και να χαμογελά που τελειώνει ένα του έργο. Ξανακοιτάχτηκα κλεφτά με όσα φοβάμαι βαθιά. Αναρωτήθηκα ποια η μοίρα του όχλου που αρνείται να ενηλικιωθεί και ξαναθυμήθηκα τον νιτσεϊκό Ζαρατούστρα που δεν ονομάτιζε την αρετή, απλώς την βίωνε στο όνομα της Αγάπης.
Και είναι αυτή η πεμπτουσία του Duende. H αναμέτρηση με το Τραγικό θεριό και η συνάντηση σε ηλιόφωτο μονοπάτι με έναν Απόλλωνα ακμαίο και πανέμορφο δίπλα σε έναν Διόνυσο λουσμένο σε φως που καίει.
Ο Πέτρος Σατραζάνης είναι συνθέτης.