\
«Κανείς δεν έχει δικαίωμα, εν ονόματι του υποκριτικού σεβασμού στο Μνημείο, να δείχνει ασέβεια στους τραγικούς γονείς των Τεμπών», σημειώνει σε ανάρτησή του ο Αλέξης Τσίπρας με φόντο την τροπολογία για τον Άγνωστο Στρατιώτη, υπογραμμίζοντας πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης «δεν διστάζει να συμπεριφέρεται ως ιδιοκτήτης του Άγνωστου Στρατιώτη, της Ιστορίας, των νόμων και του Συντάγματος».
«Θα καταλάβει, ελπίζω σύντομα, ότι ιδιοκτήτης είναι άλλος – ο ελληνικός λαός», καταλήγει ο πρώην πρωθυπουργός.
Αναλυτικά η ανάρτηση του Αλέξη Τσίπρα:
«Μπροστά στη Βουλή, στο μέτωπο της Πλατείας Συντάγματος, το Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη, δεν είναι μια τυπική πρόσκληση για να καταθέτουν στεφάνια οι εκπρόσωποι της εξουσίας.
Είναι μια πρόκληση στη συλλογική μας μνήμη.
Για να θυμόμαστε ότι η ελευθερία δεν χαρίζεται.
Την κατακτούμε και την προστατεύουμε με αγώνες.
Είναι όμως και μια κραυγή, που με τη δύναμη των αισθημάτων του λαού μας και τη συγκίνηση της θυσίας, διατρέχει το χρόνο μέχρι σήμερα.
Εκεί, έδωσε όνομα ο λαός της Αθήνας στην Πλατεία Συντάγματος, με την επανάστασή του, στις 3 του Σεπτέμβρη του 1843.
Εκεί, στις 25 Μαρτίου του 1943, χιλιάδες Έλληνες, που διαδήλωναν την αντίστασή τους στη ναζιστική κατοχή, χτυπήθηκαν βάναυσα και «στο ψαχνό» από τους Ιταλούς καραμπινιέρους.
Εκεί, παίρνουν το πιο βαθύ τους νόημα όλοι οι αγώνες του λαού μας για ελευθερία, δημοκρατία και δικαιοσύνη.
Εκεί είναι το μεγάλο θέατρο του έθνους, με πρωταγωνιστή το λαό.
Κανείς, δεν μπορεί να αποστειρώσει τον Άγνωστο Στρατιώτη και το Σύνταγμα.
Κανείς δεν δικαιούται να μετατρέπει ένα Μνημείο ελευθερίας σε μνημείο καταστολής και αντισυνταγματικών απαγορεύσεων.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ευτελίζει τον Άγνωστο Στρατιώτη, για να παίξει τα γνωστά παιγνίδια με την άκρα Δεξιά και την πατριδοκαπηλία.
Και κανείς δεν έχει δικαίωμα, εν ονόματι του υποκριτικού σεβασμού στο Μνημείο, να δείχνει ασέβεια στους τραγικούς γονείς των Τεμπών.
Κανείς.
Με εξαίρεση τον κύριο Μητσοτάκη.
Που με την τροπολογία του, δείχνει ότι δεν διστάζει να συμπεριφέρεται ως ιδιοκτήτης του Άγνωστου Στρατιώτη, της Ιστορίας, των νόμων και του Συντάγματος.
Θα καταλάβει, ελπίζω σύντομα, ότι ιδιοκτήτης είναι άλλος – ο ελληνικός λαός».
Από τον Καβάφη ξέρουμε πάντως ότι, η Ιθάκη αποδεικνύεται «φτωχική» και απλώς σου δίνει «το ωραίο ταξίδι».
Ο Ρόναλντ Ρήγκαν έλεγε: «Η πολιτική δεν είναι άσχημο επάγγελμα, αν πετύχεις θα έχεις πολλές απολαβές, αν αποτύχεις μπορείς να γράψεις βιβλίο».
Δεν είναι η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα. Δεν γράφει βιβλίο γιατί απέτυχε. Και πάντως δεν γράφει για την περίοδο που απέτυχε.
Γράφει επιδιώκοντας να ξαναπετύχει. Μπορεί; Θα δείξει.
Έχει βούληση, προσόντα, μιντιακή και οικονομική υποστήριξη και η «επιστροφή» του θα ανέβαζε τον μέσο όρο ποιότητας στον δημόσιο βίο. Για τα υπόλοιπα περιμένουμε.
Το βιβλίο θα αξιολογηθεί όταν κυκλοφορήσει. Προς το παρόν η συγγραφή του εγείρει κάποιες απορίες.
Η πρώτη αφορά τον τίτλο «Ιθάκη». Δεν φοβάται τον συνειρμό με τον Γ. Παπανδρέου, που το 2010 -από το Καστελόριζο-, βεβαίωνε ότι «ξέρει τον δρόμο για την Ιθάκη» και έβαλε την Ελλάδα σε εφιαλτική Οδύσσεια»;
Αν αυτόν τον συνειρμό επιδιώκει, σε ό,τι αφορά το Μνημόνιο τουλάχιστον -ήτοι: εκεί που οι προηγούμενοι απέτυχαν ο ίδιος τα κατάφερε- μάλλον άργησε: έπρεπε να είχε γράψει το βιβλίο το 2019.
Όταν είχε πολιτική -και εκλογική- αξία, να αναδείξει πως απάλλαξε τη χώρα από τους μνημονιακούς καταναγκασμούς και κατέστησε την οικονομία διαχειρίσιμη, αφήνοντας λεφτά στο συρτάρι.
Ο Μητσοτάκης ήταν ο πρώτος Πρωθυπουργός που δεν μπόρεσε να πει ότι «παρέλαβε καμένη γη».
Όπως μπορεί να πει ο… Φάμελλος – για ότι παρέλαβε στο κόμμα, τα ιδιόκτητα μέσα ενημέρωσης και στη Βουλή. Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.
Δεύτερη απορία: γιατί γράφει βιβλίο; Η απάντηση «για την Ιστορία», είναι λίγο πρόωρη, καθώς πρόκειται για εν ενεργεία πολιτικό. Όταν ο Τσόρτσιλ έλεγε «η Ιστορία θα είναι ευγενική μαζί μου, γιατί σκοπεύω να τη γράψω» δεν εννοούσε ότι θα γράψει βιβλίο.
Τρίτη απορία: σε ποιους απευθύνεται με το βίβλο; Αν θέλει να πείσει τους πολίτες για την επιτυχή διακυβέρνησή του, πόσους περισσότερους περιμένει να πείσει από το 32%, που το αναγνώρισε στην κάλπη το 2019;
Τέταρτη απορία: αφού γράφει που γράφει, γιατί αρκείται στην περίοδο 2015 -19, για την οποία ξέρουμε τα περισσότερα και δεν συνεχίζει ως το 2023;
Μήπως καταλάβουμε γιατί στο διάολο δεν έκανε τις αυτονόητες αλλαγές στο κόμμα του και πήγε στις εκλογές, με όσους είχε ήδη ηττηθεί.
Πέμπτη απορία: είναι βιβλίο για το παρελθόν, ή για το μέλλον; Και τα δύο, λέει ο εκδότης του. Πώς συνδέονται όμως, όταν ο διακηρυγμένος σκοπός της αποχώρησής του -από τη Βουλή και τον ΣΥΡΙΖΑ- είναι να τα διαχωρίσει;
Πώς θα κλείσει τον κύκλο, όταν τον ξανανοίγει; Σε τι θα «δικαιωθεί», όταν αυτοί που ήταν να τον δικαιώσουν για το 2015-19το έκαναν ήδη και οι υπόλοιποι, ακόμη και συνομιλίες με τον Θεό να αποκαλύψει, δεν θα τον πιστέψουν;
Έκτη, διπλή, απορία. Το βιβλίο είναι ιστορική και ψυχική κατάθεση, ή τμήμα του πολιτικού μάρκετινγκ της «επιστροφής» – σε κάτι από το οποίο ουδέποτε αποχώρησε; Ή αλλιώς: είναι το τέλος μιας περιόδου της πολιτικής σταδιοδρομίας του, ή αρχή της επόμενης;
Το ένα έρχεται σε προφανή αντίθεση με το άλλο και έτσι το βιβλίο παγιδεύει το μέλλον του, στο παρελθόν. Η τομή που επιχειρεί στη διαδρομή του, θολώνει.
Ο «νέος Τσίπρας» -των επικείμενων πρωτοβουλιών- θα έχει δίπλα του τον «παλιό Τσίπρα» του βιβλίου. Έτσι η συζήτηση που τον αφορά, αντί για μπροστά θα πάει πίσω. Καθόλου σοφό…
Κάποιοι πολιτικοί έκαναν επιτυχή εκκίνηση υπογράφοντας ένα βιβλίο. Μένει να δούμε αν ο πρώην Πρωθυπουργός μπορεί να το καθιερώσει και για επανεκκίνηση.
Από τον Καβάφη ξέρουμε πάντως ότι, η Ιθάκη αποδεικνύεται «φτωχική» και απλώς σου δίνει «το ωραίο ταξίδι».
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR