Υστερόγραφο ενός αποχωρισμού: Καληνύχτα και καλή τύχη

Του Γ. Λακόπουλου

 Μια στιγμιαία επιστροφή, για χάρη όσων μου ζητούν αυτή την περίοδο να αρχίσω ξανά να  γράφω στο Α.Π.  Δεν  περίμενα ότι θα ήταν τόσοι πολλοί και τους ευχαριστώ. Αλλά έχω πάρει τις αποφάσεις μου.

Αν το να γράφω ήταν η δουλειά μου, ως επαγγελματία δημοσιογράφου, θα μπορούσα να το  ξανασκεφτώ. Λόγω βιοπορισμού. Όπως οι  δημοσιογράφοι που κοιμήθηκαν έχοντας  ως εργοδότη έναν κανονικό εκδότη και ξύπνησαν με αφεντικά  κάποιους που  βάζουν λεφτά στα ΜΜΕ,  όπως προσλαμβάνουν δικηγόρους -και συνεχίζουν να  εργάζονται γιατί πρέπει να ζήσουν.

Με τα κείμενά μου δεν βγάζω το ψωμί μου- μου αρκεί η σύνταξή μου. Καταθέτω την πολιτική γνώμη μου στο πεδίο των ιδεών και των δημοκρατικών αντιλήψεων. Σεβόμενος όσους διαφωνούν και όσους κάνουν το αντίθετο.

Εξήγησα ότι σταματάω να γράφω στο Ανοιχτό Παράθυρο- το οποίο στηρίζω πάντα- επειδή δεν έχω τίποτε να υπερασπιστώ. Οι  παραδοχές μου για τα πρόσωπα και τους ρόλους τους στην πολιτική σκηνή  δεν δικαιώνονται. Βασιλικότερος του βασιλέως δεν μπορώ να γίνω.

Στο περιβάλλον πολιτικής τοξικότητας και δημοσιογραφικού  εκφυλισμού που καλλιεργούν συγκεκριμένοι κύκλοι, τα δυο πιο ενδιαφέροντα πρόσωπα του δημοσίου βίου – κατά την κρίση μου-τα τελευταία χρόνια, μένουν αδρανή, απέναντι σε δυο πηγές διασυρμού της πολιτικής και των θεσμών της. Θεωρώ ότι κάνουν λάθος και θα το πληρώνουν πρώτοι οι ίδιοι. Ακριβώς όπως επιδιώκει το σύστημα που βρίσκεται απέναντί τους και τους αντιμετωπίζει ως κοινούς εχθρούς του- ειδικά τώρα που οργανώνει την παλινόρθωσή του.

Ο Κώστας Καραμανλής ως φυσικός επικεφαλής της ελληνικής Κεντροδεξιάς ανέχεται το ιμπέριουμ του Άδωνι Γεωργιάδη στη ΝΔ. Χωρίς να δείχνει αν διακρίνει ότι δεν πρόκειται για έναν ακραίο και γραφικό φαφλατά, αλλά για εμπροσθοφυλακή ενός συστήματος και εμβρυουλκό μετατόπισης του πολιτικού φορέα της συντηρητικής παράταξης στα άκρα.

Ο Αλέξης Τσίπρας ως κεντρικός εκφραστής της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης συντηρεί την  προνομιακή κυβερνητική συμμετοχή  του Πάνου Καμμένου, αν και δεν υφίστανται πλέον οι «δημητροφικοί»- λόγοι που την επέβαλαν ως τώρα. Χωρίς να δείχνει αν διακρίνει την αποστροφή των δημοκρατικών πολιτών που δεν θα ψηφίσουν ποτέ σχήμα με το οποίο συμπράττει πολιτικός σαν το Καμμένο -και ήδη το έκαναν τον Σεπτέμβριο του 2015.

Και  οι δυο ως εν δυνάμει καταλύτες στις δυο όχθες του πολιτικού φάσματος, υποτιμούν τον κίνδυνο που επωάζεται στο χώρο τους. Αφήνουν να εξελίσσονται, ο καθένας στο κόμμα του,  καταστάσεις που  αποδυναμώνουν θεμελιώδεις διαδικασίες της πολιτικής και θεσμούς του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.

Ο  Καραμανλής άφησε ατουφέκιστο τον Άδωνι Γεωργιάδη όταν άγγιξε, ασεβώς και προβοκατόρικα, τον ίδιο στο Μακεδονικό, λέγοντας ότι στο Βουκουρέστι «έκανε απλώς μια μπλόφα»– και εμείς νομίζαμε ότι απείλησε με βέτο για να επιβάλει μια εθνική λύση σαν αυτή που προκρίθηκε τώρα, αλλά δεν στηρίζει η ΝΔ. Δώσε θάρρος στον  χωριάτη

Ο Γεωργιάδης -με τη ιδιότητα του αντιπροέδρου του κόμματος των Καραμανλήδων  πάντα-, στέλνει διαρκώς την πολιτική στους υπονόμους με  διατυπώσεις  του τύπου: «Ο Τσίπρας είναι ο πιο χυδαίος πολιτικός όλων των εποχών».  Και αλλά ευώδη -σαν την πολιτική πάστα του και την αισθητική του.

Ο έτερος Καππαδόκης Μάκης Βορίδης -ως εκπρόσωπος μιας ελίτ αυτός- πήρε το τσεκούρι του και ζήτησε – ή προανήγγειλε- νέο …Ιδιώνυμο, από τον Μητσοτάκη -που δεν το απέκρουσε!  Ήτοι «παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς»  -για  να μην ξαναβρεθεί  στην εξουσία η Αριστερά, με οποιαδήποτε μορφή της, γιατί «οι ιδέες της είναι ελαττωματικές».  Δεν θα εξαρτάται απο τους ψηφοφόρους ποιος θα κυβερνά.

Όπως έλεγαν μετεμφυλιακά οι αριστεροί είναι «χαλασμένοι  Έλληνες». Ενώ οι δικές του ιδέες είναι υγιείς, όταν π.χ. φαντασιώνεται ότι «παντού στο κόσμο όταν δηλώνεις κομμουνιστής σε συλλαμβάνουν, εκτός από την Ελλάδα». Φασίστας ναι, σε συλλαμβάνουν- κομμουνιστής όχι.

Αυτά από την επίσημη ΝΔ. Αλλά ο Καραμανλής δεν αντέδρασε. Σαν  να μην συνιστούν αλλοίωση των ιδρυτικών στοιχείων του κόμματός του. Σα να μη βλέπει που θέλουν να πάνε τη ΝΔ αυτοί που ίδιος κάποτε έλεγε «άκρα» και σήμερα είναι «μέσα»– πιο μέσα δεν  γίνεται. Με ανάθεση, όχι με εκλογή.

Ο άβουλος πλην υπερφιλόδοξος νέο-εκσυγχρονιστής Κυριάκος Μητσοτάκης τα καταπίνει, μαζί με τον αστικό καθωσπρεπισμό του. Η στραπατσαρισμένη Ντόρα Μπακογιάννη δεν βγάζει λέξη. Πρόσωπα της ΝΔ με ευπρέπεια και ήθος έβαλαν το κεφάλι στην άμμο. Αλλά να μην αντιδρά, με κάποιο τρόπο «ούτε  ο Καραμανλής»; Να μην βάζει κάποιο όριο;   Πώς  θα πάρει θάρρος ο απλός Νεοδημοκράτης που βλέπει ότι τον  εξανδραποδίζουν ιδεολογικά;ς Δεν βλέπει ο  πρώην Πρωθυπουργός  ως θεματοφύλακας των αρχών της Κεντροδεξιάς φέρνει η «βάρκα» που κωπηλατούν μαζί  Μητσοτάκης-Σαμαράς, Άδωνις -Βορίδης, όπως είπε με έπαρση ο πρώην «σολίστας» του Γ. Καρατζαφέρη και κανείς δεν τον διέψευσε;

Ο ανασχηματισμός

Στο απέναντι μπαλκόνι ο Αλέξης  Τσίπρας  συνεχίζει την αυτό-αποδόμηση του ρόλου του, ανεχόμενος το απίστευτο αντικοινοβουλευτικό φαινόμενο υπουργός να διαφωνεί δημόσια με τον Πρωθυπουργό, να απειλεί  με ανατροπή την κυβέρνηση, αλλά να… παραμένει υπουργός. Παραμελεί την υποχρέωσή του να υπερασπίζεται το κύρος του πρωθυπουργικού θεσμού, ως φορέα της λαϊκής εντολής που ορίζει και παύει τους υπουργούς χωρίς κανέναν περιορισμό.

Μετά την ολοκλήρωση του Μνημονίου -την οποία ενδεχομένως δεν μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο ο Πρωθυπουργός-  ο Καμμένος εμφανίσθηκε  δημοσίως και προκλητικά εν όψει του ανασχηματισμού, ως συνδιαμορφωτής του κυβερνητικού  σχήματος. Σα να υπάρχει και άλλος πλην του Πρωθυπουργού που μπορεί να ορίζει υπουργούς και υφυπουργούς. Κι ενώ η Παπακώστα είπε ότι ανταποκρίνεται στο κάλεσμά του πρωθυπουργού την αθροίζει  ο …Καμμένος , που αναβαθμίζεται ως  εταίρος -αντί να κλείνει ο κύκλος της ετερόκλητης σύμπραξης που επέβαλαν τα εκλογικά δεδομένα του 2015. Ποιος κοροιδεύει ποιόν;

Μετά από αυτό ότι ο πολλά βαρύς Πολάκης -συμπληρωματικό  μέγεθος του Γεωργιάδη και του Λοβέρδου στην πολιτική σκηνή-έμεινε στη θέση του, συνιστά επιβράβευση μιας συμπεριφοράς που δεν έχει σχέση με το λόγο και την αισθητική της Αριστεράς- ούτε με την ιδιότητα του κοινοβουλευτικού υπουργού.

Το κεντρικό κόμμα της συντηρητικής παράταξης διολισθαίνει προς τα άκρα δεξιά. Ορμπανοποιείται. Με εμπροσθοφυλακή παράγοντες που έρχονται από την ακροδεξιά και συμπεριφέρονται σα να έχουν πάρει τα ηνία, στραπατσάροντας το προσωπείο, με το οποίο κέρδισε τις αρχαιρεσίες ο Μητσοτάκης.  Ο οποίος, στο  βωμό της πρωθυπουργοποίησης δίκην δικαιώματος, κλείνει τα μάτια και αλυσοδένεται από τους ακραίους και τους μιντιάρχες που συμπράττουν στη χειραγώγηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.   Εξελισσεται σε μοιραίο πρόσωπο και για τον ευατό του.

Οι άλλοι τον  έχουν γραμμένο.Ο Γεωργιάδης τάσσεται υπέρ της «προληπτικής γραμμής» και ας  είπε όχι, ο Κυριάκος. Δοξολογεί τον Σαλβίνι. Ο Βορίδης επαναφέρει τη μετεμφυλιακή ρητορεία. Αλλά ο υποτιθέμενος αρχηγός του κλείνει τα αυτιά του στην ιδεολογική ρύπανση του κλίματος και ο ευρωπαϊκός και ευπρεπής αντιπρόεδρος Κωστής Χατζηδάκης αρνείται τους αποδοκιμάσει όπως παλαιοτέρα. Η ΝΔ στο έλεος της ομάδας Σαμαρά που την θέλει ως δικηγόρο του σε όλα…

Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ -με τις συνιστώσες αρτηριοσκληρωτικές ακόμη εντός του- αυτοβαυκαλίζεται με την  αναμφισβήτητη επιτυχία εξόδου από το Μνημόνιο.  Παρακολουθεί και σχολιάζει ακόμη και εκεί που απαιτείται δράση υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, χωρίς προσχήματα.

Π.χ. ούτε μετά το Μάτι δεν πρόκειται να καβαλήσει μια μπουλντόζα ο Πρωθυπουργός και να ρίξει ίδιος το πρώτο συρματόπλεγμα αυθαιρεσίας, και ας πάει στο δικαστήριο με μηνυτές τους καταπατητές του θανάτου.

Υποθέσεις όπως το ΚΕΛΠΝΟ, τα θαλασσοδάνεια σε κόμματα και ΜΜΕ, η Novartis, οι λίστες των “οφσορούχων ” της κλεπτοκρατίας- αλλά και εμβληματικά προγράμματα, όπως η επένδυση στο  Ελληνικό- εξελίσσονται όπως λέει η παροιμία: όλο λάδι και από τηγανίτα. Κουβέντες και ουσία μηδέν.

Ο ανασχηματισμός ξεκίνησε να αλλάξει τα δεδομένα , αλλά πνίγηκε στις αντιφάσεις του και τις εσωτερικές διευθετήσεις  με πρωτοφανή αριθμό εξωκοινοβουλευτικών. Το στοιχείο της  εντυπωσιακής ανανέωσης, αλλοιώθηκε με την παράλληλη ακινησία  όσων αυτό-βαρονοποιούνται και θεωρούν οτι  μπορούν να επιλέγουν υπουργείο.  Η δυναμική ένταξης στους Ευρωσοσιαλιστές ακυρώθηκε με την ανανέωση της σχέσης με τον Καμμένο- και να δούμε ως τι θα πάει στις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ο ρόλος του Τσίπρα σαν φυσικού ηγέτη της εγχώριας Κεντροαριστεράς παραμορφώθηκε απονέμοντας σε πρόσωπα από τα αζήτητα-ιδιότητες που δεν μπορούν να  σηκώσουν.

Ηδη η  Ιθάκη έδειξε ότι ο Πρωθυπουργός αντί να σχεδιάσει  ανοιχτή πολιτική μάχη, αξιοποιωντας τις επιτυχιες του και να πάρει κεφάλι απέναντι σε έναν αντίπαλο υποδεέστερο και του χεριού του, αντί να απευθυνθεί καθολικά στους πολίτες που έπληξε το Μνημόνιο και απειλεί να σαρώσει η δεξιά παλινόρθωση,  στενεύει το μέτωπο και κλείνει το κόμμα του σαν στρείδι. Ενώ  η ακροδεξιά ασυδοσία απειλεί με δικαστήρια, διώξεις,  και …εξαφάνιση  το σύνδρομο  Ζαχαριάδη κάνει την εμφάνισή του στην Αριστερά.

Την ίδια στιγμή  ενώ Ευρώπη ανοίγει τις φτερούγες της για να προστατεύσει τη μεταμνημονιακή Ελλάδα, ο κυβερνητικός ερασιτεχνισμός επιτρέπει στην εσωτερική πόλωση που  τρέφει  με απίστευτη ευκολία τη Δεξιά ,  και να σαπίζει  την κοινωνία- σαν τα τροπικά δάση που τρέφονται απο τη σήψη των δέντρων τους..

Ενώ ο διεθνής παράγοντας αναδεικνύει την τόλμη του Τσίπρα στα μεγάλα θέματα της χώρας,  η εσωτερική παραπολιτική  και η αδυναμία των  ανθρώπων του να την αναχαιτίσουν, τον αποδυναμώνει  ως εκπροσωπο προοδευτικών ιδεων, πολιτικής , αισθητικής και μνήμης.  Γίνεται χλεύη των ηττημένων. Νίκησε τα λιοντάρια και θα τον φάνε οι κοριοί. Όπως έφαγαν και τον Καραμανλή.

Ο ρόλος των ΜΜΕ

Μετά από όλα αυτά γιατί να γράψει κανείς;  Ότι ένας ακόμη υιός του πατρός δεν αποκλείεται να γίνει πρωθυπουργός -κομίζοντας,  κατ’ αυτοαναίρεση, σκοταδιστικές αντιλήψεις, ρεβανσισμό και τεχνικές αυταρχικής διακυβέρνησης- δεν είναι περίεργο πλέον. Ότι μια  περιφερειακή κληρονόμος, διέλυσε με ωμότητα μικρομεγαλισμού το ΠΑΣΟΚ αφήνοντας τη χώρα χωρίς σοσιαλιστικό κόμμα, και διέσυρε του ιδρυτικούς μύθους του συνδράμοντας την παλινόρθωση τη Δεξιάς υπό τον Μητσοτάκη -δίπλα στα πιο τυχοδιωκτικά στοιχεία της χώρας- δείχνει πλέον σχεδόν φυσιολογικό.

Σ’ αυτό πολιτικό πλαίσιο ο περιορισμός των πραγματικών ΜΜΕ καθιστά τη δημοσιογραφία από δύναμη ενημέρωσης, αλήθειας, κριτικής, αλλά και θεσμικής αντίστασης και δημοκρατικής περιφρούρησής, χώρο όσμωσης με τον υπόκοσμο και τη λωποδυσία. Οι δημοσιογραφοι υπαλληλοποιούνται . Μιντιακοί όμιλοι υποκαθιστούν τα κόμματα ως κυβερνητικοί αντίπαλοι και υποτιθέμενοι δημοσιογράφοι- ενίοτε ήδη  αποσυνάγωγοι- χτίζουν καριέρες ως πορτ παρόλ  κομματικών επιτελείων με τα non papers  υπό μάλης, αντί για ρεπορτάζ. Τα βαπορακια το παίζουν τάνκερ.

Με ένα τμήμα των ΜΜΕ στην υπηρεσία της ανομίας, ή της κομματικής τύφλωσης, χωρίς πολιτικά κόμματα ως  ανώτερη μορφή οργάνωσης του λαού, χωρίς συνδικαλιστικό κίνημα, και  χωρίς λαϊκή κινητοποίηση,  μακριά από την Ευρώπη που αναζητά εναγωνίως διέξοδο σε όσα άφησε να την πνίξουν, η ελληνική Αριστερά, αντί να ολοκληρώσει την κεντροαριστερή αναγέννησή της και να μπει μπροστά στη μεταμνημονιακή ανάταξη με το λόγο, το έργο και το παράδειγμα της, διευκολύνεο τον νεομητσοτακισμό και την Ακροδεξιά.

Η κυβέρνηση Τσίπρα απειλείται από τη χειρότερη αντιπολίτευση όλων των εποχών. Και η ΝΔ απειλείται από την πιο ανατριχιαστική φράξια της ιστορίας της.

Ο Βίσμαρκ έλεγε ότι «οι μεγάλοι πολιτικοί ακούν πριν από τους άλλους το μακρινό χλιμίντρισμα των αλόγων της ιστορίας». Αν ο ένας από όσους μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση υπνοβασίας, δεν… διορίσει τον εαυτό του Πρωθυπουργό της χώρας και δεν κάνει πολιτική με τους πολίτες, θα έχουμε μια ακόμη «χαμένη άνοιξη».

Και αν ο άλλος δεν κατεβεί από το όρος για να ξανα-φέρει, σαν τον Μωυσή, τις πλάκες με τις ιδρυτικές αρχές του κόμματός του, οι ορίζοντες της χώρας θα στενέψουν και το περιβάλλον της Δημοκρατίας θα συννεφιάσει. Τότε όπως θα έλεγε  ο Κολοκοτρώνης «όποιος μείνει, ας ακούει των γυναικών τα μοιρολόγια».

Σ’ αυτές τις συνθήκες το μόνο που μπορώ να πω  για τον εαυτό μου, χωρίς καμία έπαρση, είναι ότι δεν έχω τρόπο να πάρω μέρος σε μάχες που δεν δίνονται. Ούτε να κυνηγάω ανεμόμυλους. Καληνύχτα και καλή τύχη. Τελεία και παύλα.