Της Κατερίνας Μαμώλη
Το πρόσφατο πανεθνικό συλλαλητήριο που συγκρίνεται ίσως μόνο με την πρώτη πορεία του Πολυτεχνείου το 1974, ήταν μια βαθύτερη απόρριψη Μητσοτάκη που όμοιά της δεν έχει υποστεί άλλος Πρωθυπουργός μεταπολιτευτικά, αλλά όχι μόνο.
Ήταν ένα “Φτάνει πια” για όλη την τελευταία 15ετία των καταστροφικων πολιτικών με την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των μνημονίων που τις επιπτώσεις τους σήμερα τις ζούμε με την πιο μεγάλη ένταση σε όλη τη βενταλια των δημοσίων υπηρεσιών και υποδομών.
Διόλου τυχαία ότι οι μνημονιακές πολιτικές και οι επιπτώσεις τους μνημονευθηκαν και στη χθεσινή έκθεση των εμπειρογνωμόνων για την εγκατάλειψη του σιδηροδρόμου στη χώρα απο το 2010 και εντεύθεν.
Ένα “φτάνει πια” στη μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική καταστροφή εν καιρώ Ειρήνης σε δυτική χώρα και τη συνεπακολουθη θεσμική υποχώρηση και ήττα της πολιτικής στη χώρα.
Τα Τέμπη, το αίτημα της δικαίωσης των 57 νεκρών συνανθρώπων μας και της μη συγκάλυψης είναι η αιχμή, το δόρυ ειναι η εναντίωση στις πολιτικές και τις ηγεσίες που μας οδήγησαν εδώ σήμερα. Και η αυτοκριτική των υπευθύνων ηγεσιών αποτελεί ακόμη ζητούμενο.
Η ανασύνταξη του προοδευτικού χώρου για να μπορέσει να πολιτικοποιησει αυτή την πάνδημη κοινωνική δυσφορία, προϋποθέτει αυτοκριτική, διορθωτική πορεία και ανθρώπους με αξίες και αρχές αλλιώς η κοινωνία θα συνεχίσει να προσπερνά και ορθώς “να μην ακούει”.
Δικαιοσύνη, λοιπόν. Δικαιοσύνη για ζώντες και νεκρούς.
Σύμβουλος Στρατηγικής και Επικοινωνίας, μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ