Του Ιωάννη Δαμίγου
Άξιο σημείωσης είναι, πως μαζί με την απαξίωση και εξαφάνιση της αριστεράς, τουλάχιστον όπως την γνωρίσαμε οι ενήλικες και η έντεχνη ομολογουμένως στροφή “εκπαίδευσης” στην δεξιά με τις ακραίες εκφράσεις της, χάθηκε και η απαραίτητη σπίθα υποτυπώδους αντίστασης, από τον όποιο αντιπολιτευτικό τύπο. Όπως σε όλες τις υπόλοιπες πολιτικές εκφάνσεις, έτσι και στον αριστερό αλλά και στον κεντροαριστερό (αδόκιμος ο όρος) τύπο, το φαινόμενο της “χειμερίας νάρκης” παρατηρείται σε όλες τις εποχές και για χρόνια.
Η απουσία έντονης δυναμικής παρουσίας αμφισβήτησης παντοιοτρόπως, έχει παραχωρήσει την θέση της σε μια απλή καταγραφή συνεχών περιστατικών διαπίστωσης. Η χλιαρή αυτή, ούτε καν αντίδραση, έχει επηρεάσει και τους “αριστερούς” στο διαδίκτυο, που διδαγμένοι τοιουτοτρόπως αντιγράφουν αυτήν την τακτική, χωρίς το παραμικρό δια δραστικό αποτέλεσμα. Όπως ακριβώς και ο “δημοκρατικός” τύπος αλλάζει ατζέντα, αδυνατώντας να επικεντρωθεί σε συγκεκριμένους στόχους, σκοπούμενος, έτσι ακολουθεί και ο νεόκοπος αριστερός επιδειξίας στο διαδίκτυο.
Είναι τέτοια και τόσο απογοητευτική η αστοχία, που πιάνοντας το ένα θέμα και αφήνοντάς το για άλλο πιο επίκαιρο και “πιασάρικο”, αποφεύγεται επιτήδεια, τόσο η ανάδειξή του, όσο και η επιμονή σ’ αυτό. Διαχέεται η ευθύνη, μπερδεύεται ο αδαείς, περνά στην λήθη το τραγικό και καταπιάνονται με ένα νέο θέμα (που είναι παλιό και παραμένει άλυτο). Ένας αχταρμάς δηλαδή παραπληροφόρησης και προσπέρασης βασικών αιτιών και απαξίωσης έτσι, απόδοσης ευθυνών σε υπαίτιους. Από την ακρίβεια περνούν στην γυναικοκτονία, από τις ιώσεις στην πρόγνωση καιρού, από το Παλαιστινιακό στην βία των παιδιών, από τις κατασχέσεις στο life style και από τον γάμο των ομόφυλων στο πρόβλημα του ποδοσφαίρου. Έτσι αντιλαμβάνονται την ενημέρωση, τόσο ο “δημοκρατικός” τύπος με τους δημοσιογράφους του, όσο και οι πολίτες με τις αναρτήσεις τους. Πράττουν όλοι ως δικαίωμα, το καθήκον τους, διαιωνίζοντας την ανευθυνότητα, αποδεχόμενοι τέλος την πραγματικότητα ως μοιραία.
Χάθηκε η σπίθα της αλήθειας, της αντίστασης, της ευθύνης. Χάθηκε η σπίθα της σκέψης, της απόδοσης δικαίου, της λειτουργίας δημοκρατίας. Με κύρια ευθύνη του “δημοκρατικού” τάχα τύπου και των “δημοκρατών” δήθεν πολιτών. Χάθηκε και η σπίθα για την ίδια την ζωή. Όμως έχουμε “ενημέρωση”.