Του Γιώργου Μαρκάκη
Tο 1997 ταξίδεψα ένα μήνα σχεδόν σε όλη την Ιαπωνία για να βιώσω και να γράψω ένα αφιέρωμα για την δοκιμαζόμενη τότε Ιαπωνική Οικονομία, για λογαριασμό του Οικονομικού Ταχυδρόμου.
Η τελευταία μου συνάντηση στο Τόκιο με επιχειρηματικό κόσμο-που ήταν και αξέχαστη- έγινε με τον διευθύνοντα σύμβουλο- της Sumitomo. Άγνωστη μεν, αλλά μία από τις 3, 4 κολοσσιαίες εταιρικές πυραμίδες στον πλανήτη. Γράφτε στο χαρτί δεκάδες πασίγνωστες Ιαπωνικές φίρμες που γνωρίζετε, όλων των κατηγοριών και ειδών. Εεε λοιπόν, ένα μεγάλο ποσοστό απ΄αυτές θα ανήκουν στον συγκεκριμένο όμιλο/πυραμίδα εταιρειών.
Στα μέρη μας δύσκολοκατανόητο το μέγεθος, βάθος και εύρος τους, αφού κάθε τυχάρπαστος που έπαιρνε ένα πολιτικό δάνειο μέσω τραπέζης, νοίκιαζε 100 τ.μ γραφεία στην Λ. Κηφισίας, αγόραζε ένα συμπιεστή και ξεκινούσε πωλήσεις κοπανιστού αέρα, σαν Όμιλος επιχειρήσεων…
Αααα ναι ! Ξέχασα τα μπαλόνια και τον αυτόματο τηλεφωνητή.
“Ομιλος εταιρειών Φούφουτος, είσαστε σε αναμονή” απήντησε μετά από την κλασσική περιγραφή των εταιρικοΦρυνικών* δραστηριοτήτων τους, η καλίγραμμη γραμματέας
“-Πώςς το πιασες αυτο ρε μπαγάσα ότι ‘ναι καλλίγραμμη;”
“Ε εε τώρα… Πάντα καλλίγραμμες δεν ‘παίρνουν’ για γραμματιακή υπο-στήριξη ;”
Πάμε παρακάτω…
“Δυστυχώς ο κύριος Φούφουτος είναι σε meeting Τηλεφωνήστε παρακαλώ αργότερα”
Ξαφνιάζεστε ;
Μόλις προχθές το άκουσα ζητώντας να μιλήσω με τον ψαρά μου στη κεντρική αγορά για να μην κατεβαίνω άδικα στο κέντρο, μπας και πετύχω σαρδέλα Καλλονής…
” Βρίσκεται σε meeting. Πάρτε αργότερα! ”
Μετά από δεκάδες τέτοιες απαντήσεις αρχίζω επιτέλους και υποψιάζομαι πως τα ελληνικά meeting θα έπρεπε να γράφονται μύτηνγκ μια και έχουν να κάνουν κάτι με ελληνικό μύτη-νγκ α λα Πινόκιο. Όλοι σε δημόσια και ιδιωτικά μυτηνγκ
Α…ααα ναι ….και φιλάκια…
Προς την Ιαπωνία ακόμα και εξαγωγή ροδάκινων να θες να κάνεις από την Έδεσσα, μετά από μερικά χρόνια θα φτάσεις στο σημείο να εισάγεις.
Τι;
Π.χ συγκεκριμένα καφάσια και υλικό για αμπαλάζ από την χώρα τους, έτσι ώστε οι ‘βίδες’ του προϊόντος σου να πληρούν τις ιαπωνικές προδιαγραφές και εμπορικές συνήθειες, για να βιδώσουν αισίως κάποτε στο ‘παξιμάδι’ και ταμπλό της Άπω Ανατολής και να αρχίζεις να εξάγεις.
Η Ιαπωνική αγορά έχει τους νόμους της και τους όρους της. Είναι καλό μάθημα για μας!
Ξεκινάς να κάνεις δουλειά μαζί τους γνωρίζοντας πως πρέπει να έχεις χρονικό ορίζοντα μπροστά τουλάχιστον 5-7 χρόνων και μόνο αν παίξεις τα χαρτιά, όχι του ελληνικού παιχνιδιού ‘πρόχειρο-δουλειά στο γόνατο’, αλλά του μεθοδικού step by step δικού τους ρυθμού.
Μετά συνήθως, οι απαιτήσεις τους, θα σε οδηγήσουν πρώτα σε κάποια άλλη αδελφή εταιρεία κάτω από τον όμιλο επιχειρήσεων που ανήκουν και οι ίδιοι. Έτσι θα εισπράξει πρώτα μια αδελφή εταιρεία τους πχ. στην Yokohama , πουλώντας προς εσένα κάποιο άλλο προϊόν από την πυραμίδα τους- που οφείλεις να έχεις για να πληροίς τα Γιαπωνέζικα στάνταρ και να εξάγεις επιτέλους.
Έτσι η εταιρική τσέπη τους αλλά και το κρατικό ισοζύγιο τους συν-ωφελούνται πριν καν εισάγουν τα ελληνικά προϊόντα σου, που αρχίζουν και ‘περπατάνε ανατολικά’ μετά από 5 έως 7 χρόνια προετοιμασίας ! Η εταιρεία που θα εισάγει τα ροδάκινα σου, θα είναι ευχαριστημένη γιατί τα φρούτα θα είναι ποιοτικά και θάρχονται απαρέγκλιτα στην ώρα τους και στις ποσότητες που καθορίζει η συμφωνία.
Αν αντέξεις βέβαια 5-7 χρόνια θα σημαίνει ότι: είσαι μεθοδικός υπομονετικός, πληροίς ‘τα του Οίκου τους’ αλλά και ‘τα του Δήμου τους’, είσαι team player και είσαι …κάποιος που έχει εύρωστες βάσεις , μπορεί να κάνει μακρινά γεφυρώματα .
Κάποια στιγμή εκεί λοιπόν κοντά στην Ginza μετά από πολύ τρέξιμο, συναντήσεις και επισκέψεις κατέληξα στο πιό απίθανο συμπέρασμα για να απαντήσω στο ερώτημα του senior adviser όταν με ρώτησε πως έβλεπα την Οικονομία τους, πάντα σε σχέση με την Ελλάδα, και τι μπορούσε να ενώσει τις σχέσεις μεταξύ των δυο χωρών.
Του είπα πως:
“…Ελλάδα και Ιαπωνία έχουν από ότι διαπιστώνω ένα …μα μόνο ένα κοινό σημείο. Αν και προέρχονται από ‘παλιάς κοπής’ πολιτισμούς- και οι δύο- είναι τελείως αντιδιαμετρικά ‘παρκαρισμένες’… και στον χάρτη αλλά και στον τρόπο σκέψης, λειτουργίας, δράσης και επιχειρηματικότητας, δεν θέλουν να προσπαθήσει κάποιος να τους αλλάξει τις βαθιές συνήθειες και παραδόσεις τους. Και δεν μιλώ για πολιτικές παραδόσεις αλλά εννοώ τις πρακτικές σκέψεις δράσης- αντίδρασης αιώνων …”
Πρόσθεσα μάλιστα το κλασσικό χιλιο-ειπωμένο
“…Παιδί μου ο έλληνας δεν αλλάζει, δείχνοντας πάντα όλους τους άλλους έτσι ώστε να μην φαίνομαι εγώ ο ίδιος πρώτος ότι πετώ την άγκυρα ακινησίας. Στην Ιαπωνία έχετε από ότι κατάλαβα κάτι ανάλογο σαν έκφραση…. Όποιος το επιχείρησε σε περίοδο κρίσης πιθανολογώ πως είδε την εταιρεία ή το κόμμα του να γίνεται ….τελεία και παύλα. Εμείς έχουμε τις λίγες ατομικές εμπνευσμένες ψηλές εκτόξευσεις, εσείς την ομαδική δουλειά και Εθνική αλληλοστήριξη. Δεν αλλάζεις εύκολα τίποτα απο αυτά τα δύο. ”
Και τον ρώτησα με την σειρά μου:
“Δεν νομίζετε πως μέσα στον απόλυτο και λεπτομερειακό προγραμματισμό σας, μπορεί να υπάρχει κάποια εταιρεία στον όμιλο σας που μεγαλουργεί χωρίς πολύ προετοιμασία, όντως σε μια περίοδο γενικευμένης τραπεζικής κρίσης;
“Και ποιά μπορεί να είναι αυτή η εταιρεία λέτε;” (με ρώτησε)
“Σκέφτηκα χθες τα safe boxes , οικιακά χρηματοκιβώτια και ακόμα γερά απαραβίαστα ATM. Στην Ιαπωνία σήμερα με μηδενικό επιτόκιο συμφέρει καλλίτερα να έχεις τα χρήματα στο σπίτι σου…. Εεεε λοιπόν στην Ελλάδα μπορεί τα κρεβάτια μας σε λίγα χρόνια να είναι πιο σίγουρα απ’ότι στις τράπεζες μας”.
Μισή ώρα αργότερα στην έξοδο μου από την εταιρεία ο κύριος ‘Sumitomo’ χαμογελώντας μου είπε:
“Έχετε απόλυτο δίκιο! Μόλις το τσέκαρα με τον γραμματέα μου… Δεν το είχαμε παρατηρήσει ! Έχουμε κάθετη αύξηση σε πωλήσεις στα safe boxes!”
Το καθέτως ‘το έχουμε’ σκέφτηκα.
Στο οριζοντίως χανόμαστε πάντα φίλτατε και χρειαζόμαστε φροντιστήριο!
Αν στην Ιαπωνία ισχύει πάντα το “πριν εισάγουν μαγειρεύουν” τότε στην Ελλάδα …
Για να λυθούν τα προβλήματα μας απαιτείται χρόνος ανάλογος με αυτόν που πέρασε για να τα δημιουργήσουμε.
γμ
* Φρύνη Διάσημη εταίρα της αρχαιότητος > https://el.wikipedia.org/wiki/Φρύνη